Anne Olduğuma Çok Pişmanım

zimnet · 20 Mart 2025

Ben çocukluğumdan beri anaç bir tipimdir. Kız kardeşimle aramız üç yaş ama onun mamasından bezine kadar ilgilendim. Evlendiğimizde eşime üç çocuğumuz olsun diyormuşum. Hatırlamıyorum bile. Bebeğim çok zor bir bebekti. Doğumunda kolikti. Hastaneden çıktığımızda ağlamaktan sesi kısılmıştı. Mahvolmuş gibi hissediyordum. 9 ay gece gündüz hiç susmadan ağladı. Sonra meme reddi yaşadık. Gece bölük pörçük uyku ile toplamda 2 saat uyuyup işe geldiğimi biliyorum. Ek gıda da sıkıntı yaşadık, yemedi, uyumaktan hiç hazzetmiyordu, bebek arabasına bir defa oturtamadım. O kadar çok ağlıyordu ki, insan içine çıkamıyorduk. Sonra uyku terörü başladı. Tüm apartmandan utanıyordum. Sadece biz değil herkes rahatsız oluyordu ağlama sesinden. Hiç unutmuyorum, bir sabah ağlama sesine karşı apartmandakiler uyanmıştı. Etinden et koparılıyor gibi bağırarak ağlıyordu, Bazen insanlar cıkcıklıyor, benim çocuğum hiç böyle değildi, neden bu kadar çok ağlıyor diyordu. Terbiye verememişsiniz diyeni bile duydum. Ben de çocuğumda bir eksiklik olduğunu düşünüyordum, ben de kötü bir anneydim. İnsanlar, çocuğumla alakalı yorum yaptıkça, Allahım ne günah işledim, ben anne olabilecek biri değilmişim diyordum. O dönemler geçti elbet ama, beni delip geçti. Bir daha çocuk düşüncesi mi? Allah korusun diyorum. Ama ne zamna ve nasıl geçti derseniz; ne zaman ki çocuğumun mizacının zor olduğunu, herşeyi kolayca kabul etmeyen, kendi istekleri ve konforu için ayak direten, kendi düşünceleri olan bir çocuk olduğunu kabul ettim o zaman kabus sona erdi. Çok çabaladım, çok ağladım. Çocuğumu görenlerin, çocuğumu ve beni yargılaması kendimi daha da kötü hissetmeme, çocuğumla bağıma zarar vermişti. Bazıları da ah bu günleri unutacaksın vs diyordu. Hala unutmadım o günleri, çektiklerimi, iç hesaplaşmalarımı unutacağımı sanmıyorum. Çocuğum 12 yaşında, hala zor bir çocuk, sanırım artık alıştım, onu olduğu gibi kabul ediyor ve çok seviyorum.

Khomyuk · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Yapmadım ama nasıl bir anne olacağımı ön görebiliyorum. Sizin gibi serzenişte bulunmayacağıma eminim.

Bir kaç sayfa öne bakarsanız 20 haftalık kaybıyla tüp bebekle hamile olan kadının da benzer hisler yaşadığını görürsünüz. Henüz size toz pembe saat başı kalkıp sürekli ağlayan bebekle mücadele etmeyi, yara olmuş acıyan memelerle emzirmeyi yaşayacaksınız. O zaman işte annelerle empati kuracaksınız.
Hamileyken ben de toz pembeydim. Lohusalık karanlık bir dünya. Hormonal dengeler, uykusuzluk yorgunluk sebep oluyor.
Çok doğal

Tahin Helva · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Her anne ne yaptım ben demiyor, daha ilk günden iyi ki doğurmuşum diyen de var merak etmeyin. Siz öylesiniz diye herkesi öyle sanmayın.

Kim o ilk günden iyi ki doğurmuşum diyenler?
Doğumdan sonra kendinize gelmeniz zaman alıyor, bebek emdi mi emmedi mi, doydu mu, doymadı mı,derken bir sürü düşünceyle yeni durumla karşı karşıya kalıyorsunuz. Benim ilk çocuğum doğdugu gün sabaha kadar hiç uyumadı. Ben nereye düştüm dedim.
İkinciyi de doğurdum bu arada, büyük bir depresyon da yaşamadım ama yeni doğum zamanları toz pemde değil. Daha doğum yapmamışsınız, ben öyle olamayacagım muhabbetleri yapıyorsunuz havadan.

womanme · 20 Mart 2025

Khomyuk .!.:
Bir kaç sayfa öne bakarsanız 20 haftalık kaybıyla tüp bebekle hamile olan kadının da benzer hisler yaşadığını görürsünüz. Henüz size toz pembe saat başı kalkıp sürekli ağlayan bebekle mücadele etmeyi, yara olmuş acıyan memelerle emzirmeyi yaşayacaksınız. O zaman işte annelerle empati kuracaksınız.
Hamileyken ben de toz pembeydim. Lohusalık karanlık bir dünya. Hormonal dengeler, uykusuzluk yorgunluk sebep oluyor.
Çok doğal

Hanımefendi anne olan tek kişi siz değilsiniz. Etrafımızda eşimizde dostumuzda görüyoruz anneliği dimi. Yani şahit olmadığımız bir durum değil annelik. Sizin gibi ayyy ilk başlarda hiç sevemedim diyeni veya çocuğunu musibet olarak göreni ben burda ilk kez gördüm. Günahsız ufacık bir yavruya musibet demek ne demek ya. Annesi bile olsa böyle bir yorum yapması haddine değil. En çok buna takıldım zaten. Kesinlikle anne olmayı hak etmeyenlere nasip etmemeli Allah anneliği.

biranliknefes · 20 Mart 2025

Su kadinlar baska kadinlari yerin dibine sokmayi ne zaman birakacak acaba! Yaziklar olsun burdaki yorumlari görünce ilallah ettim kadinligimdan utandim. Yahu kadincagiz depresyonda!!! Cocugunu birakip giden, bosandiktan sonra yüzüne bile bakmayan nice sözde babalar var, onlar bile bu kadar yargilanmiyordur eminim. Tamam en iyi anne sizsiniz! Konu sahibinin cocuguna cok üzüldüyseniz alin siz bakin, cok kolay öyle atip tutmak, Alllah allah ya, bi kendinize gelin.

biranliknefes · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Hanımefendi anne olan tek kişi siz değilsiniz. Etrafımızda eşimizde dostumuzda görüyoruz anneliği dimi. Yani şahit olmadığımız bir durum değil annelik. Sizin gibi ayyy ilk başlarda hiç sevemedim diyeni veya çocuğunu musibet olarak göreni ben burda ilk kez gördüm. Günahsız ufacık bir yavruya musibet demek ne demek ya. Annesi bile olsa böyle bir yorum yapması haddine değil. En çok buna takıldım zaten. Kesinlikle anne olmayı hak etmeyenlere nasip etmemeli Allah anneliği.

siz mi karar vereceksiniz kimin hak edip etmedigini? Cocugu uyusturucu batagina batmis, cevresine zarar veren aileler var. Öyle ki keske cocugum ölse de o da kurtulsa biz de kurtulsak diyen anne gördüm. Yasamadan bilemezsiniz, cocuk bazen en agir sinav.

Khomyuk · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Hanımefendi anne olan tek kişi siz değilsiniz. Etrafımızda eşimizde dostumuzda görüyoruz anneliği dimi. Yani şahit olmadığımız bir durum değil annelik. Sizin gibi ayyy ilk başlarda hiç sevemedim diyeni veya çocuğunu musibet olarak göreni ben burda ilk kez gördüm. Günahsız ufacık bir yavruya musibet demek ne demek ya. Annesi bile olsa böyle bir yorum yapması haddine değil. En çok buna takıldım zaten. Kesinlikle anne olmayı hak etmeyenlere nasip etmemeli Allah anneliği.

Herkes zorlanıyor aslında ama tepkilerden çekildiği için söyleyemiyor.
Anneliğin ne demek olduğunu bilmeden boş keseden atmayın.
Benim iki tane yeğenim vardı. Kucağımdan indirmezdim. Ben de ablalarımdan gördüğümü sanırdım. Doğurduğum gün ağlarken bana anlattılar bir süre böyle hissedeceksin ama geçecek diye. Öncesinde bana anlatmadılar: konuşulmuyor bunlar.
İçine girmeden de yeğenle çevredeki çocuklarla anlaşılmıyor.
Yaşamadan anlamayacağınız süreçler bunlar:
Lohusalık geride kaldığında kadın normale dönünce o da anlatmıyor artık.
Biraz da unutuluyor. Ben de unuttum o günlerimi şimdi bana sorsa bir hamile arkadaşım çok güzel bir şey derim. Ama ilk sene güzel değildi. Eski bebeklik fotoğraflarına bakıyorum bazen tadını çıkaramadım o hislerden diye üzülüyorum hala.
İnsan sudan çıkmış balığa dönüyor. Ne yapacağını bilemiyor
Siz de daha hafif de olsa yaşayacaksınız. Normal bir süreç bu.
Ağır şeyler yazmayın ondan.
Dikkat ederseniz çocupu olmayan yada hamile kadınlar daha sert tepki vermiş. Doğuran büyütenler daha empatiyle yaklaşmış. Sizce neden? Yaşayan biliyor çünkü.

womanme · 20 Mart 2025

biranliknefes .!.:
siz mi karar vereceksiniz kimin hak edip etmedigini? Cocugu uyusturucu batagina batmis, cevresine zarar veren aileler var. Öyle ki keske cocugum ölse de o da kurtulsa biz de kurtulsak diyen anne gördüm. Yasamadan bilemezsiniz, cocuk bazen en agir sinav.

Masum günahsız bir bebekten bahsediyoruz. Verdiğiniz örnekle alakası yok.

womanme · 20 Mart 2025

Khomyuk .!.:
Herkes zorlanıyor aslında ama tepkilerden çekildiği için söyleyemiyor.
Anneliğin ne demek olduğunu bilmeden boş keseden atmayın.
Benim iki tane yeğenim vardı. Kucağımdan indirmezdim. Ben de ablalarımdan gördüğümü sanırdım. Doğurduğum gün ağlarken bana anlattılar bir süre böyle hissedeceksin ama geçecek diye. Öncesinde bana anlatmadılar: konuşulmuyor bunlar.
İçine girmeden de yeğenle çevredeki çocuklarla anlaşılmıyor.
Yaşamadan anlamayacağınız süreçler bunlar:
Lohusalık geride kaldığında kadın normale dönünce o da anlatmıyor artık.
Biraz da unutuluyor. Ben de unuttum o günlerimi şimdi bana sorsa bir hamile arkadaşım çok güzel bir şey derim. Ama ilk sene güzel değildi. Eski bebeklik fotoğraflarına bakıyorum bazen tadını çıkaramadım o hislerden diye üzülüyorum hala.
İnsan sudan çıkmış balığa dönüyor. Ne yapacağını bilemiyor
Siz de daha hafif de olsa yaşayacaksınız. Normal bir süreç bu.
Ağır şeyler yazmayın ondan.
Dikkat ederseniz çocupu olmayan yada hamile kadınlar daha sert tepki vermiş. Doğuran büyütenler daha empatiyle yaklaşmış. Sizce neden? Yaşayan biliyor çünkü.

Yani sizce bir annenin çocuğuna musibet demesi normal mi? Sadece buna cevap verin.

biranliknefes · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Masum günahsız bir bebekten bahsediyoruz. Verdiğiniz örnekle alakası yok.

Eee konu bu degil ki? Kadin bebegi hakkinda öyle düsünmüs onu yazmis, size ne? Size mi vericek düsüncelerinin hesabini? cocuk her halükarda masum bir bebek, ama annesi depresyonda oldugu icin bizim gibi düsünemiyor, tüm mesele bu. anlamasi cok mu zor ya

burcus85 · 20 Mart 2025

psikolojikdanismannisa .!.:
Beni yargılayacaklarınız olacak ama belki bir insan bile beni aydınlatsa kârdır diyerek bu yazıyı yazıyorum.

Anne olmamın üzerinden neredeyse 2 ay geçti. Ben halâ anneliği sevemedim. Çocuğumdan nefret etmiyorum ama çocuğumsuz daha mutluyum. (Anneme bebeği verip tek başıma vakit geçirdiğim o nadir zamanlardan bahsediyorum)

Bebeğim kolik bir bebek ve kolik bebeği olanlar anlar saatler gün gibi günler yıl gibi geçer...

Eski hayatımı halâ özlüyorum. Bebeğim hiç durmadığı için 2 aydır annemgildeyiz. Şimdi gelecek "kendi evine çık böyle alışamazsın" diyenler. Neden annem gibi bir imkanım varken kendimi zorla KİMSESİZ gibi atayım evime? Niye imkanlarım yok gibi davranayım? Bu da bana kötü hissettiriyor. Tamam en güçlü kadın sizsiniz! En anne de sizsiniz! En en en sizsiniz..!

Eşim gerçekten yardımcı olmaya çalışsa da evde durduğu zaman çok kısıtlı. Eskiden birlikte zaman geçirir kafa dinlerdik. Ben eski hayatımda eşimle çok mutluydum.

İnançlı bir kimseyim normalde. Ama bu süreç beni öyle yıprattı ki çok isyan ettim. Hayatım tamamen değişti, tuvalete gitmek lüks haline geldi. Benim için sıradan olan her şey imkansız oldu. Kısacası rahat hayatımın yasını tutuyorum.

Sormak istediğim bazı şeyler var:

*Ben çocuğumu bana gönderilen bir musibet gibi hissediyorum. İnsanlar evlatlarını nasıl seviyor da "nimet" gibi davranıyorlar anlayamıyorum. Her zaman endişe edeceğin, sürekli diken üstünde olacağın bir varlık var ömrünün sonuna kadar. Nasıl bir nimet gibi düşünebiliyorlar? Ben evlat sahibi olmanın mantığını anlayamadım. Ben eşim için istemiştim. Ve tabii gerçekten bu kadar zor olduğunu sanmıyordum. Annemde 10 gün kalır evime geçerim hallederim sanıyordum. Ne kadar aptalmışım. Şimdi diyeceksiniz çocuğu olmayanlar var utan utan! Çocuğu senelerce olmayıp sonra olup pişman olanlar da var. Bana yazıp konuşan çok kadın var. Senelerce çocuğu olmamış ama olunca da pişman olmuş... O yüzden bana bunlarla gelmeyin.

Senden anne olmaz, sen insan bile değilsin! Bu cümleleri diyecekseniz çoktan kendime diyorum bunları da. Ben de böyle hissetmek istemiyorum. Ben de anne olmaktan zevk almak istiyorum. Ama o kadar dayanıksız ve rahatına düşkün birisiymişim ki çocuğumu bir musibetten fazlası olarak göremiyorum...

Benim gibi hissedip bu süreci atlatabilen sağlıklı düşünebilen var mı? Psikolojik tedavi de aldım ama sadece intihar düşüncelerim geçti. Yaşamak bile istemiyordum. En azından yaşama tutunmaya çalışıyorum şu an. Ama içimden söküp atamıyorum çocuksuz olmayı özlemeyi... Hayatımdan zerre zevk alamıyorum. Her gece kuş gibi kalbim. Uyanacak da uyumayacak diye. Çocuğu anneme vermek için her şeyi yapıyorum. "Anne ben temizlik yapayım sen çocuğa bak, ben yemek yaparım sen bebeği sustur"
Ben de "bütün gece uyumadım ama yavrum gülünce tüm yorgunluğum geçti. Onun için değer" diyen bir anne olmak istiyorum. Eğer hastaysam iyileşmek, kötü bir insansam iyi bir insan olmak istiyorum.

Herkes geçecek diyor. Herkes benim daha kötüydü haline şükret diyor. Ben acı yarıştırmıyorum ki! Ya da geçtiği kadar NASIL GEÇTİĞİ de önemli değil mi? Değip de geçebilir, DELİP de geçebilir...

Bana faydası olabilecek her öneriye açığım. Artık kolik bebeğime rağmen hayatıma dönmek istiyorum. Ama sanırım bana bağımlı olan bu minik insan büyüyene kadar benim için her şey çok zor olacak... Ve yine herkes "büyüyünce geçecek" diyecek.

Bu yazım inşallah doğru insanların önüne çıkar. Niyet ediyorum ki bu yazım beni artık bu çukurdan çıkmama vesile olacak kişinin karşına çıkmasına...

Herkesin derdi kendine büyüktür derler
Zor bir dönemden geçiyorsunuz ama bu geçici bir şey
Anne değilim ve asla anne olamayacağım ama yinede sizi anlamaya çalışıyorum. Sadece dilinizden dökülen kelimelere dikkat edin. Rabbim daha beteriyle sınamasın
Sizden çok daha kötü durumda olan anneler var hastane köşelerinde bunları düşünün..

Khomyuk · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Yani sizce bir annenin çocuğuna musibet demesi normal mi? Sadece buna cevap verin.

Kadın normal bir psikolojide değil.
Lohusa depresyonunda.
Bir sene sonra zaten üzülecek pişman olacak.
Sizin anlamadığınız şey bu.
Lohusalık normal bir psikoloji değil.

bafelis · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Yapmadım ama nasıl bir anne olacağımı ön görebiliyorum. Sizin gibi serzenişte bulunmayacağıma eminim.

Nasıl eminsiniz? Sizin kişiliğinize bağlı değil bu kolik olayı. Lohusa sendromu yaşayan kadınların önceden bilgisi haberi mi oluyor? Uyuyamamak, beslenememek, temizlenememek, kopan parçalanan göğüs yarası ağrısı, elinde saatlerce çığlık çığlığa ağlayan bir canlı, ne yapsan susmuyor, sakinleşmiyor uyumuyor uyutmuyor... Bunlarla çok kolay baş edeceğinizin garantisini mi verdi biri size? Ben çok soğuk kanlı sakin biriyim, kolay pes etmem her yolu denerim ama kaç kez çaresizlikten ağladım. Çocuk ağladı ben ağladım, niye çünkü görünür hiç bir sebebi yokken çatlayacak moraracak kadar ağlayan bir bebek vardı kucağımda. İlacı tedavisi yok koliğin.

Yaşadığım yerde geçen gün bir grup gördüm. Parkta toplanmış anma yapıyorlardı. Anne bebek fotoğrafları falan koymuşlar konuşmalar yapıyorlardı. Merak ettim kadının ismini araştırdım, kaza falan geçirdi sandım ama kadın intihar etmiş. Hamileyken öyle mutlu görünüyordu ki biri söylese inanmazdım intihar ettiğine. Yazıları okudum, çok mücadele etmiş ama başaramamış atlatamamış lohusa sendromunu. Bu kadar katı ve önyargılı olmamanızı büyük konuşmamanızı tavsiye ederim.

womanme · 20 Mart 2025

biranliknefes .!.:
Eee konu bu degil ki? Kadin bebegi hakkinda öyle düsünmüs onu yazmis, size ne? Size mi vericek düsüncelerinin hesabini? cocuk her halükarda masum bir bebek, ama annesi depresyonda oldugu icin bizim gibi düsünemiyor, tüm mesele bu. anlamasi cok mu zor ya

Böyle bir platformda soruyorsa size ne diye bir şey yok. Herkes fikrini belirtir. Çocuğuna musibet diyen bir kadını masumlaştırmaya çalışmayın.

womanme · 20 Mart 2025

bafelis .!.:
Nasıl eminsiniz? Sizin kişiliğinize bağlı değil bu kolik olayı. Lohusa sendromu yaşayan kadınların önceden bilgisi haberi mi oluyor? Uyuyamamak, beslenememek, temizlenememek, kopan parçalanan göğüs yarası ağrısı, elinde saatlerce çığlık çığlığa ağlayan bir canlı, ne yapsan susmuyor, sakinleşmiyor uyumuyor uyutmuyor... Bunlarla çok kolay baş edeceğinizin garantisini mi verdi biri size? Ben çok soğuk kanlı sakin biriyim, kolay pes etmem her yolu denerim ama kaç kez çaresizlikten ağladım. Çocuk ağladı ben ağladım, niye çünkü görünür hiç bir sebebi yokken çatlayacak moraracak kadar ağlayan bir bebek vardı kucağımda. İlacı tedavisi yok koliğin.

Yaşadığım yerde geçen gün bir grup gördüm. Parkta toplanmış anma yapıyorlardı. Anne bebek fotoğrafları falan koymuşlar konuşmalar yapıyorlardı. Merak ettim kadının ismini araştırdım, kaza falan geçirdi sandım ama kadın intihar etmiş. Hamileyken öyle mutlu görünüyordu ki biri söylese inanmazdım intihar ettiğine. Yazıları okudum, çok mücadele etmiş ama başaramamış atlatamamış lohusa sendromunu. Bu kadar katı ve önyargılı olmamanızı büyük konuşmamanızı tavsiye ederim.

Evet çaresizlikten ağlayabilirsiniz ama çocuğunuza musibet gibi çirkin kelimeler kullanmazsınız. Kadının sorusunu tekrar okuyun ve çocuğuna kullandığı ifadelere bir bakın.

Khomyuk · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Böyle bir platformda soruyorsa size ne diye bir şey yok. Herkes fikrini belirtir. Çocuğuna musibet diyen bir kadını masumlaştırmaya çalışmayın.

Hanımefendi sağlıklı bir ruh sağlığında değil bu kadın
Nasıl idrak edemiyorsunuz bunu?
Benim oğlum kolik değildi. Ama şişman doğan çabuk kan şekeri düştüğü için durmadan ağlayan her saniye memede durmak isteyen bir bebekti. Hiç durmadan uyumadan acıyan memelerimle ağlardım. Biraz rahatlasın diye duşa gider memelerime sıcak su tutar ağlardım. Kucağımda bebeğim ağlarken camdan bakardım neden yaptım, nasıl büyüyecek, ben altından kalkacak mıyım diye ağlardım.
O kadar zor bir durum ki.
Her gece yine gece oluyor yine ağlayacak uyuyamayacağım diye ağlardım.
Ablam bir fotoğrafımı çekmiş o dönemde, mutfak sandalyesinde çökmüşüm kamburum çıkmış kucağımda bebek yakam paçam açık üstümde süt lekeleri göz altlarım morarmış gözlerim ağlamaktan şişmiş, saçlarım yağlı taranmamış topuz oturuyorum öyle duvara bakıyorum boş boş.
O fotoğrafımı görünce demiştim ben böyle mi görünüyordum diye.
İçinde yaşamayan anlayamaz asla.
Korkunç zor ve karanlık bir dönem lohusalık.
Yaşamadan büyük konuşmayın.

Cereser · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Hanımefendi anne olan tek kişi siz değilsiniz. Etrafımızda eşimizde dostumuzda görüyoruz anneliği dimi. Yani şahit olmadığımız bir durum değil annelik. Sizin gibi ayyy ilk başlarda hiç sevemedim diyeni veya çocuğunu musibet olarak göreni ben burda ilk kez gördüm. Günahsız ufacık bir yavruya musibet demek ne demek ya. Annesi bile olsa böyle bir yorum yapması haddine değil. En çok buna takıldım zaten. Kesinlikle anne olmayı hak etmeyenlere nasip etmemeli Allah anneliği.

Bu kadar yargılayıcı bir tavrınız varsa çevrenizdekiler de sizin tavrınızdan korkarak dürüstçe konuşmaz zaten. Ben anne değilim, ablam ve çok yakın arkadaşlarımın lohusalık tecrübelerine şahit oldum ve açıkçası bebekleri zor olanlar delirmek üzereydi. Gülerken ağlamaya başlamalar, içten içe pişmanlık hissetmeler ama bebek incinir diye zikredememeler vs gördüm. Böyle büyük konuşmamak lazım hayatta, daha bebeğinizin nasıl olacağını bilmiyorsunuz. Umarım kolay olur da söylediklerinizi yutmazsınız.

womanme · 20 Mart 2025

Khomyuk .!.:
Hanımefendi sağlıklı bir ruh sağlığında değil bu kadın
Nasıl idrak edemiyorsunuz bunu?
Benim oğlum kolik değildi. Ama şişman doğan çabuk kan şekeri düştüğü için durmadan ağlayan her saniye memede durmak isteyen bir bebekti. Hiç durmadan uyumadan acıyan memelerimle ağlardım. Biraz rahatlasın diye duşa gider memelerime sıcak su tutar ağlardım. Kucağımda bebeğim ağlarken camdan bakardım neden yaptım, nasıl büyüyecek, ben altından kalkacak mıyım diye ağlardım.
O kadar zor bir durum ki.
Her gece yine gece oluyor yine ağlayacak uyuyamayacağım diye ağlardım.
Ablam bir fotoğrafımı çekmiş o dönemde, mutfak sandalyesinde çökmüşüm kamburum çıkmış kucağımda bebek yakam paçam açık üstümde süt lekeleri göz altlarım morarmış gözlerim ağlamaktan şişmiş, saçlarım yağlı taranmamış topuz oturuyorum öyle duvara bakıyorum boş boş.
O fotoğrafımı görünce demiştim ben böyle mi görünüyordum diye.
İçinde yaşamayan anlayamaz asla.
Korkunç zor ve karanlık bir dönem lohusalık.
Yaşamadan büyük konuşmayın.

Bakın o kadar yorum yaptınız ama tek bir kötü söz çıkmadı ağzınızdan çocuğunuzla ilgili. Sadece o dönemler ne kadar çaresiz ve zor geçtiğinden bahsediyorsunuz. Belki benim de zorlanıp ağladığım zamanlar olur. Benim burada kızdığım şeyin ne olduğunu siz anlamıyorsunuz. Neyse.

Khomyuk · 20 Mart 2025

Cereser .!.:
Bu kadar yargılayıcı bir tavrınız varsa çevrenizdekiler de sizin tavrınızdan korkarak dürüstçe konuşmaz zaten. Ben anne değilim, ablam ve çok yakın arkadaşlarımın lohusalık tecrübelerine şahit oldum ve açıkçası bebekleri zor olanlar delirmek üzereydi. Gülerken ağlamaya başlamalar, içten içe pişmanlık hissetmeler ama bebek incinir diye zikredememeler vs gördüm. Böyle büyük konuşmamak lazım hayatta, daha bebeğinizin nasıl olacağını bilmiyorsunuz. Umarım kolay olur da söylediklerinizi yutmazsınız.

Kuzenimin yakın arkadaşı doğurdu, kuzenim de anne değil. Kız annesi gelemediğinde kocası işte olduğunda yalvarıp çağırıyor kuzenimi. Yalnız kalmaktan korkuyorum. Nolur sadece gel yanımda otur yeter diye ağlıyor.
Bak bebeğiyle tek kalmak bile korkutuyor. İnsan tek başına mücadele edemeyecek gibi geliyor. Ben de ya susturamazsam diye annemler hep yanımda olsun isterdim
O kadar korkunç bir dönem ki.
Ondan lohusa kadınlara hala tanımasam bile yardım etmek isterim. O yalnızlık hissini en azından azaltmak isterim.
İnsan en çok korkmuş ve yalnız hissediyor kendini çünkü

Khomyuk · 20 Mart 2025

womanme .!.:
Bakın o kadar yorum yaptınız ama tek bir kötü söz çıkmadı ağzınızdan çocuğunuzla ilgili. Sadece o dönemler ne kadar çaresiz ve zor geçtiğinden bahsediyorsunuz. Belki benim de zorlanıp ağladığım zamanlar olur. Benim burada kızdığım şeyin ne olduğunu siz anlamıyorsunuz. Neyse.

Çünkü şu an lohusa değilim. Ben büyüttüm 7 yaşına getirdim. Bu satırları ilk ay yazsaydım belki yazardım. O dönemi yaşamıyorum. Bu kadın şu an lohusa. O da beş sene sonra bu dönemi yazarken benim gibi yazacak zaten.
Zorluğun içinden yazıyor ben zorluktan çıkmış halimle eskiyi yazıyorum. Elbette aynı olamaz.

Anne Olduğuma Çok Pişmanım

Guru

Nirvana

Nirvana

Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Nirvana

Üye

Üye

Aktif Üye

Üye

Nirvana

Nirvana

Üye

Üye

Nirvana

Popüler Üye

Üye

Nirvana

Nirvana

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency