-
- Konu Sahibi gibigibiyim
- #61
Doktorun siz cocuk sahibi olamazsiniz demesi yetti o zaman kabullendim
Bu arada ben de 2.evliligimi 34 yaşımda yaptim canim.. inanki o zamana kadar evlenmekle ilgili öyle kuvvetli bi hissim de yoktu hayırlısı der geçerdim.. ama bu çocuk olayı daha farklı hormonel galiba bilmiyorum.. bu o kadar kolay kabullenilmiyo Çok acayip bi his kurtulamıyorsun.. ummadığın bi yerde..ummadigin bi şekilde gözlerinden yaşlarla taşan acayip bi durum tarif edemiyorum kiya benim yaşım kemale erdi, " evde kalmaktan" da korkmuyorum mesela...
Evliliğiyle imtihan olan olduğu gibi, çocuğu ile imtihan olan insan da çok. Tabii ki sevin, evlat sahibi olmak için elinizden gelen gayreti gösterin, ama bir noktadan sonra oluruna bırakmayı bilmeli sanki. Hayatta mutlu olmak için tutunacak başka dallarınız da varsa özellikle...
Hatırlıyorum canim seni Allah evladını sağ sağlim kucaklayıp büyütmeyi nasip etsin inşallah.. sanirim ben senle konuştuğumuz süreçten sonra bi dogal gebelik daha geçirdim ve yine aynı sonu yasadimCanım uzuntunu taa icimde hissettim hamileliklerinden haberdardim ama geri kalan sureci simdi ogreniyorum. Yavrularim icin 12 yil bekledim senin kadar sikintili bir süreç yasamadim evet ama uzme kendini. Esinle mutluluğunu golgelemesin bu durum. Zamanin ne getirecegi belli olmaz. Ben imkansiz diye birseye inanmiyorum. Rabbim insallah mucizene kavusturur. Birde esin suan karsi olabilir bazi seylere onada kendinede zaman var bence evlat edinmenin bile olabilirligi var acele etme sadece bizim icin neler planlandigini biz bilemiyoruz malesef.
Oy oyy, üzdün beni de...Rabbim güzel kalbine göre versin inşallah.Bu arada ben de 2.evliligimi 34 yaşımda yaptim canim.. inanki o zamana kadar evlenmekle ilgili öyle kuvvetli bi hissim de yoktu hayırlısı der geçerdim.. ama bu çocuk olayı daha farklı hormonel galiba bilmiyorum.. bu o kadar kolay kabullenilmiyo Çok acayip bi his kurtulamıyorsun.. ummadığın bi yerde..ummadigin bi şekilde gözlerinden yaşlarla taşan acayip bi durum tarif edemiyorum ki
Ben de öyle diyerek basladm son tedavime ve hüsrana uğradım ama hala kapatamıyorum konuyu neden kapatamıyorum bilmiyorumİnşallah canım. Ben işte artık olmayabileceğime beynimi alıştırmaya çalışıyorum. Hani biri bana böyle artık olmayacak uğraşma dese inan kafam rahatlıcak. Seneye yaz son kez tüp deneyip olayı kapatmaya niyetliyim
Amin cnm çok teşekkür ederim böyle dualara ne çok ihtiyacım var.. eşim tedaviye bile karşıydı benim için denedi.. Çok kaderci diyeyim bu konuda.. fazla ısrar etmemek lazım Allah'ın bi bildiği vardır diyo.. ben de diyorum ama sadece dilim soyluyo iste sorun zaten buCanim Allah yardimcin olsun, dilerim ya gecmeyen umudunun karsiligini versin kucagini doldursun ya da kalbinden umudunu alsin, kabullenmeni saglasin.
Evlat edinmek herkesin harci degil esinin buna karsi cikmasini anliyorum fakat yumurta donasyonuna neden karsi? Sonucta yalnizca genetik olarak senin olmayacak yine de sen tasiyacaksin 9 ay sen doguracaksin, ustelik esinin spermleri kullanilacak..
Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
Aynen canim çok doğru anladın beni teşekkür ederim.. zaten artık tedavi dosyası bizim için kapandı öyle konuşup başlamıştık bu son tedaviye.. hayırlısı böyle diyorum da nasıl kabullenecem onun yolunu bulamıyorum.. durup durup olur olmadik bi yerde aglamalarimi durduramıyorumFarkettim, siz bir umuda tutunup üzülmek yerine, biraz kafanızdan atıp rahatlamak için açmışsınız. Size aynı yoldan geçip, aynı dereyi aşanların desteği lazım.
İnşallah olur, ama nacizane tavsiyem doğal akışına bırakın. Tedavi vs olmadan... En azından bir süre...eşiniz de ne güzel bu konuda takıntılı değilmiş. Örnekler verip benzerlerini yaşayan kimseleri incetmekten korkarım... ama evlat ile ağır imtihan olan bir çok insan da var. Bizzat çevremden gördüğüm...
Yani ama insan öyle oluyo. Bi sonraki bi sonraki olacak diye bekliyo bünye her ay. Ve insanı bu çok yoruyor. Her tedavinin peşinden koşar oldum. Doktor yolu gözlemekten ağlamaktan mahvoldum. Yani kendime son tedavi şansı verdim. Sonra bırakcam gerçekten. Böyle olmamalıydı bu olay. Çok canım yandı artıkBen de öyle diyerek basladm son tedavime ve hüsrana uğradım ama hala kapatamıyorum konuyu neden kapatamıyorum bilmiyorum
Çok üzüldümDoktorun siz cocuk sahibi olamazsiniz demesi yetti o zaman kabullendim
Hayat çok garip işte. Ablam yeğenimin üniversiteyi bitirdiğini bile göremedi.Oy oyy, üzdün beni de...Rabbim güzel kalbine göre versin inşallah.
Ama hayat çok kıssa be güzel arkadaşım. Ya benim bi tanıdığım 28 inde eşini kaybetti mesela. Olmayanın peşinde koşarken, elimizdeki mutluluğu kaçırmayalım diyorum sadece.
Bak şimdi, ben eve gidicem birazdan, yalnız...evde de bekleyen yok hani...sevişmek mi? o da ne? Çocuk nasıl yapılır.
Kızmaaa...azıcık yüzünü güldürmek için.
Hahahhaaa :) ne kızması güldürdün beni canim :) allah kalbine göre bi aşk yaşatsın sana da insallah.. O kadar haklısın ki.. Ben bebeklerimi kaybederken bile şükrettim.. allahım sen doğrusunu verirsin şükürler olsun diye diye girdim kürtajlarima.. sağlık sıhhat herşeyden onemli..elbet bi bildiği var ki bunları yasadik.. zaten kendime kizmalarim bundan bunu bile bile neden bu kadar üzülüyorum diye.. bi geçse su iç sıkıntısı..Oy oyy, üzdün beni de...Rabbim güzel kalbine göre versin inşallah.
Ama hayat çok kıssa be güzel arkadaşım. Ya benim bi tanıdığım 28 inde eşini kaybetti mesela. Olmayanın peşinde koşarken, elimizdeki mutluluğu kaçırmayalım diyorum sadece.
Bak şimdi, ben eve gidicem birazdan, yalnız...evde de bekleyen yok hani...sevişmek mi? o da ne? Çocuk nasıl yapılır.
Kızmaaa...azıcık yüzünü güldürmek için.
Ahh o anneler günü.. allah annesi olmayan tüm evlatlara da sabır versin bu vesileyle dilemiş olayım.. şükür benim annem yanımda tesellim böyle kendimceCnm bende senin gibiyim ama her şey rabbimden çok zor bi durum eskiden anneler gününü severdim artık sevmiyorum
Nasıl basariyosunuz bi yol bana da nolur.. ben o kadar inancliyim biliyorum hayırlısı bu ama neden atamiyorum kabimden başaramıyorum nedenÇok istediğiniz için takılıyorsunuz, takıldıkça da olmuyor... Ben de istiyorum mesela ama kafaca daha rahatım sanırım, vermiyorsa Mabud neylesin Mahmuddiyorum, üzerinde fazla düşünmüyorum... Yani olup da dünyayı dar edeceğine olmamasında da vardır bir hayır diyorum... Belki sizin de zihninizi biraz rahatlatmanız lazım... Teslimiyet çok huzur getirir, emin olun
Eşin ne güZel çok iyiymiş sana karşı .... ben de eşimden bu derece razı olsam çocuksuzluğu çok takmazdım sanırım isterdim üzülürdüm ama şuan ki psikolojim de olmazdım.Bunlar çeşitli konulara yazdığım msjlar, üşenmedim buldum.
Üzülmeyin, gün olur, hepsi geçer gider.