- 13 Ağustos 2014
- 13.046
- 22.233
-
- Konu Sahibi gibigibiyim
- #101
Çok teşekkürler sözlerinizle sarildiniz bile
Çok teşekkürler sözlerinizle sarildiniz bileYengemin ablası kapı gibi kısır raporlu , hiç bir şekilde çocuk sahibi olması i m k a n s i Z ,kadından kaynaklı da değil sadece ,karı koca sorunlu , evlat edindi on yaşına geldi , umreye gidecek kanaması sık sık olduğu için doktora gitti , orada adet olmasın , ultrasona giriyor 5 aylık hamile , tüyler tiken tiken oldu yine yazarken bile , azıcık tombik bı abla ,kilolu ya bu sıra su icsem yarıyor diyo anlamiyo,bebeğin hareketlerini gaz sanıyor , sonra ne oldu nurtopu gibi kızı oldu sağlıklı sıhhatli hemşire hatası yüzünden hastaneden evine gelmeden daha zihinsel engelli oldu . Evlat edinin diye yazmadım ,herşey bir hayır vardır , ben on yıl uğraştım tam.on yıl ,yumurta var sperm var sorun yok hiç bir sorun yok beş tüp bebek üç aşılama defalarca düşük , sonuç olarak oldu elhamdülillah ama neler yaşandı kaç zaman geçti .. özetle demem oki ,alıcıda vericide rabbim ,hersey ondan geliyor ,ol desin yeterki .. olmuuyorsada vardır bir sebebi aklımızın ermeyecegi,üzüntünüzü kalpten hissediyorum keşke sarilabilsem şimdi ,seni çok iyi anlıyorum.. keşke elimden birşey gelse
Teşekkür ederim canım.. sanirim bi süre daha devam edersem böyle, yardım almayı dusunuyorumCanım evlat edınme ve donasyona da kapalıysan sabırnetmektrn baska caren yok.. Allah ım kendılıgınden nasip eder ınsallah. Psıkologa gitsen?
Bak cnm biraz sakin ol nadasa cekil.vucudun beynin dinlensinHanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından cbenim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
Hangi merkeze gittiniz
Çok teşekkür ederim güzel dilekler için.. hayırlısı diyebiliyorum.. ne kadar bu konu benim icin artik kapandi demek istesem de diyemiyorum iste..
Teşekür ederim canım amin inşallahKıyamadım okuyunca... En çok da "Böyle olmamalıydı bu olay" kısmını okuyunca... içim kıyıldı... Rabbim yüzünüzü güldürsün inşallah...
Allah çocuklarını sana bağışlasın canim ne mutlu bi son olmuş maşallah :) ben artık tedavi düşünmüyorum.. ama iste içimdeki umut tükenmek bilmiyo.. şimdi yaz geldi tatiller falan da olucak ama bilmem bu surecte gercekten aklimdan atmayi basarabilirmiyim.. bol dua ediyorum.. hayırlısını ver içime ferahlık ver diye diye.. dilerim hafiflerim artık kalbimdeki ağırlığı alsin allahım.. benim ve tüm bi durumda olan hemcinslerimin insallahBak cnm biraz sakin ol nadasa cekil.vucudun beynin dinlensin
Tedavilere ara ver sadece ara.sakin vazgecme.daha gencsin 45 de anne olan var.sen dinlen bedenen ruhen.bir yil atiyorum alti ay senin kararin.ama dinlenmen sart yazik hem ruhuna hem vucuduna.okadar hormon ilac kolaymi.sana tavsiyem biraz dinlen sonra devam et.aklindan cikar bebek fikrini bir sure.ne amh degrri yerler de olupta cocugu olanlar var.umudunu kaybetme anne olacagina inan.gercekten ise yariyor.tatil yap gez toz eglen moralini duzelt.gevse hayatin tadini cikar sukret haline.boyle yaparak hem esine hem kendine zehir etme hayati
Allah ol dedikten sonra kim engel ki zaten.dua et cok dua et cok iste Allah tan.
Alti yil mucadele vermis ayni yollar dan gecmis iki kiz annesi olarak sana tavsiyemlacagi varsa oluyor dogal yolla iki kizim var iki tup asilama histeroskopi laproskopi vssss......
Çok teşekkür ederim allah razı olsunRabbim inşlah tez zamanda size ve sizin gibi bu ateşle yananlara hayırlı evlatlar nasip etsin bence bu düşünce kafadan atmak çok ama çok zor teslimiyet önemli Rabbimize sığının dualar okuyun kalbinizi ferahlatın yalnız kalıp böyle düşüncelere dalıp hıçkırık nöbetleri geçirdiğinizde dua ve zikir okuyun bakın içiniz nasıl ferahlayacak tüm dualarım sizinle inşlah hayırlı haberlerinizi almak nasip olur
Aslinda bedenen, ruhen, manen ne kadar ihtiyacimiz var olumsuz fikirlerden ya da uzuntulerimizden arinmaya, teslimiyet duygusuyla edilen dua ile, ya da dediginiz gbi meditasyon vs ile nasil hafifliyor insan..Ben elimden geleni yaptim yapiyorum, sen en hayirlisini bilirsin neyse hayirlisi onu nasip et diyip tevekkul etmek rahatlatiyor insani..
Cok haklisiniz..
Valla benim de bu samimiyetteki her bağıra başımı gömüp zırıl zırıl aglayasim varSeni şöyle bi bağrıma basasım geldi...
Arkadaşımın 5 sene olmadı bebeği aşılama denedi en son gene olmadı,tüp bebek dene dedik tamam yoruldum artık dedi tükenmişti, 5 ay falan geçti sonra bigün bir telefon 6 haftalık hamileyim diye :)
Şimdi 2.5 aylık kızı var Allahım sana da versin tez zamanda,dualarımdasın Allah isteyen dileyen tüm arkadaşların kucağını doldursun en kalbi duygularımla yazıyorum
Inşallah herşey hayırlısıyla gönlünce olur canim.. Allah bu yolda acı çeken tüm herkesin ve senin de kalbine ferahlik versin.. hakkimizda hayirlisi olsun insallahAynı dertle canı yanan biri olarak yazmak istiyorum size. Henüz 27 yaşındayım. 3 yıllık evliyim .. iki tüpüm ve bir yumurtalığım yok. Diğer yumurtalığımda harika düzeyde çalışmıyor. Tüp bebek sürecindeyim nasipse bayramda ilk transferimi olacağım. Sonuç ne olur bilinmez. İnsan başlarken hemen olacak bitecek diye düşünüyor. Lakin 10 aydır daha transfer sürecine yeni gelebildim. Sizi çok çok çok iyi anlıyorum. Bu süreçte 10-20 yılını geçirip mutlu sonuca ulaşan insanlar var.. mesela diyorsunuz ya her adet dönemimde elim karnımda ; ben mesela adet dönemlermde heyecanlanamıyorum bile çünkü biliyorum ki doğal yoldan olmayacak. Ama şunuda biliyorum ki Allah ol derse olmayacak hiçbir şey yok. Nasipse bebek sahibi olmak tedaviyle gelecek yanda nasip değilse gelmeyecek.. sizin konunuzu okuduktan sonra kendi ruh halimi dağıtmak amacıyla sayfayı gezinmeye devam ettim. Az aşağıda kürtaj başlığını gördüm .. içine girip okudum.. asla hiçbir durumu yadırgamıyorum haddim değil.. ama hayat böyle işte diyorum kendi kendime. Bazen verdiği imtihan bazen de vermediği ... teslimiyet psikolojik olarak en rahatlatıcı yöntem. Sadece teslim olmak lazım.. asla ümidinizi kaybetmeyin. Siz ne kadar vazgeçtim desenizde varsa nasibinizde ya kendi gelecek ya da Allah sizi tekrar mücadele için canlandıracak ... çok yazmak isterim duygularımı ama ne kelimeler yeter ne de kk’nın harf sınırlaması :))) şunu bilin duygularınızı hislerinizi en deriniyle hissediyorum .. Allah hepimizin yardımcısı olsun isteyen herkese nasip etsin ...
Bende 5 yıl uğraştım çocuk için bu surecte asilama yumurta takipleri bitkisel kürler hacamat vs tarzı tedaviler ve 2 tüp bebek denemesi sonunda hamile kaldım ama hicbirzaman hayatımın merkezi çocuk olmadı. Tabi ki çocuk istedim ama olmazsa fikrine de kendimi alıştırdım bi taraftan. Hatta bu son denememizde yine olmasaydı artık uğraşmayı komple bırakacaktım. Çünkü çok yıprandım ilaçlar uykularımı rüyalarımı bile etkiledi. Vücudum çökmeye başladı eski sağlığım kalmadı ve dedim ki ben çocuktan daha onemliyim olmuyorsa zorlamanın alemi yok tam da bu düşüncelerle son tedaviyi olurken hamile kaldım.Hanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı
Senınle aynı kaderdeyım 29 yasındayım 4 tup denemem var. Sadece 1 tanesi tuttu. O da düştü maalesef. Bazen benımde içim sızlıyor. Daralıyorum ya olamazsam dıyr. Ama beklemekten başka care yok benım ıcınHanımlar selam.. Başlıktan da anlaşılacağı üzere dert belli, derman hemcinslerimde :) Lafı biraz uzatacağım çünkü bu konu çözümcül cevaplar alabilmem açısından benim için çok önemli.. Şimdiden güzel gözlerinizi benim için yorduğunuz için çok teşekkür ederim.
37 yaşındayım 3 yıllık evliyim.. Bu süreçte 1'i tüp bebek ve ikiz gebelik olmak suretiyle 3 gebelik,4 bebek kaybım var.. Hepsi de 8-10. haftalarda kalp atımı alınamaması veya durması şeklinde kürtajla sonlandı.. Bunun dışında 2 tane de transfere bile ulaşamayan tüp bebek denemem daha var.. Sonuncusu henüz yeni gerçekleşti embriyolarım 3.güne bile ulaşamadı tedavim iptal oldu.. Ve artık sıfır küsür AMH değeriyle kaliteli yumurta oluşturamıyo vücudum, doktorlar için kırmızı çizgiyim, tedavi şansı en düşük neredeyse imkansız hasta gurubundayım.
Son 2,5 yılımı hastaneler,doktorlar,iğneler,ilaçlar,avuç avuç vitaminler, bitkisel kürler, 2 histeroskopi, 3 kürtaj, 2 rahim filmi, 3 OPU, akupunktır, yüzlerce kan testleri, genetik testler, ilaçlar, hamile kalma taktikleri, kutularca yumurtlama testleri, kutularca gebelik testleri, umut, gözyaşları..gözyaşları..umutsuzluk..umut.. ve yeniden yeniden benzer süreçlerle geçirdim (geçirdik)..
Sunuç itibariyle çok yorgun ve umutsuzum artık.. Aslında umutsuz da değilim de sorun şu ki bu umut beni öldürecek diye korkuyorum.. Eşim artık tedavi olmak istemiyo zaten biz böyle mutluyuz falan diyo, benim çok yıprandığımı düşünüyo, gel vazgeçelim artık bu sevdadan diyo.. haklısın diyorum ki haklı da.. ama gel gör ki şu umuduma anlatamıyorum artık bittiğini.. Kabullenemiyorum anne olamama fikrini,hayatıma devam edemiyorum, her planımın içinde "ya bebek olursa" var, evimizi ilk aldığımız günden beri bebek odası yaparız diye kafamda tasarladığım o boş odaya eşim spor aletleri koydu diye üzülüyorum mesela içten içe.. tatil planı bile yaparken aklımda hep o düşünce, regl dönemim yaklaşınca elimi karnıma koymalarım beni hasta ediyo artık.. istemiyorum böyle olmak, devam etmek istiyorum.. çocuksuzluk fikriyle devam etmek istiyorum.. neden yapamıyorum?? Bitti artık işte neden bitiremiyorum ben
Siz nasıl yaptınız?? Nasıl bu fikre kalbinizi alıştırdınız? Nasıl vazgeçtiniz? Ya da gerçekten vazgeçebildiniz mi? Eminim benim durumumda olan binlerce kadın var burda da.. Nolur bana bi yol gösterin ben artık kendime, kalbime söz geçiremiyorum, hayatıma devam ediyo gibiyim ama edemiyorum, dışımdan normalim, içim yana yana bitti artık, kimseye belli etmemeye çalışıyorum takmıyo gibi gözüküyorum dışardan, kendimi bile bazen öyle zannediyorum "hah" diyorum "evet işte istediğim kadın profili bu güçlü kadın, oldum ben artık tamam" diyorum, sonra birden bi duş sırasında, bi yalnız kaldığımda, başka bi hemcinsimin hikayesi haberlerde karşıma çıktığında bir hıçkırık nöbeti, bir boğaz düğümlenmesi, böğüre böğüre ağlama isteği..ölüyorum.. içimde bişey ölüyo.. yaşamayan bi yerim var sanki onu hayata döndüremiyorum.. Bana anlatın nolur.. nasıl bu hislerle başa çıktığınızı anlatın bana, ne bileyim bi kitap önerin, bişey diyin, daha önce denilmemiş bişey diyin bana nolur
Not: Evlat edinme önerisinde bulunan arkadaşlarım için bir ekleme yapmak istiyorum.. Bu konuyu çok düşündüm ve çok araştırdım eşimle de çok konuştum.. Kendince gerekçelerle istemiyo, zaten o istemezken benim zorumla olursa ilerde o çocuk da üzülebilir diye korkumdan çok da fazla ısrarcı olamıyorum bu konuda.. Hiçbi günahsızın günahına girmek istemiyorum.. Malesef eşim donasyon ve evlat edinme fikrine tamamen karşı