Bende de var bu lanet şey...
İlk ve son gittiğim psikiyatristin verdiği ilacı sadece 1 ay kullanıp bıraktım.Psikoloğum bir psikiyatristle birlikte bana gelmeyede devam et demişti.İkisinede gitmedim.Ama çok kötü durumdayım.Hiç bir yere gitmek istemiyorum.Arkadaş denen bişey yok,görüşmek isteseler hep bir bahane.Telefonla konuşamıyorum,sesini duyduğum an kalbim küt küt.Babama birşey olacakmış gibi korkular,ağlamalar.Delireceğim korkusu.Kapı çaldığında donup kalıyorum,açmıyorum kapıyı.Hangi düşünceyle yapıyorum bunu bilmiyorum.Eşim bir gün erken gelmi işten,kapı çaldı,açmadım.Aradı benim diye de öyle açtım :)
Kardeşim de diyor sana süpriz yapılmaz,kapıda kalırım gelsem diyor :)
Herşeyi erteliyorum.Bu yüzdende hala gidemedim bir psikiyatriste.Bir de mükemmeliyetçi tarafım var ondan.Kime gitsem,o nasıl bu nasıl.Bakırköye gideceğim kısmet olursa ama bir sürü doktor var,hangisine...
Birde şunu düşünüyorum.Gittim ve ilaca başladım diyelim.2. gittiğimde ne diyeceğim,iyi geldi diyelim,iyi hissettim.Bir sonraki sefere tamam iyileştin diyecekmiş gibi düşünüyorum...
Eşiminde katkısı var sanırım.Anlamıyor,ilgilenmiyor,sormuyor.Üstüme geldikçe o hırsla düzeleceğim sanıyor sanırım ama öyle birşey değil,güçlü olsak neden bu durumları yaşayalım ki zaten...