- 25 Ağustos 2016
- 396
- 348
- 103
- 27
Merhaba arkadaşlar benim gibi olan bir çok insan vardır, biliyorum. Herkes az çok hikayesini anlatır belki...
Ben yaklaşık 1 buçuk sene önce ilk panik atağımı geçirdim ve de 2 tane iğneye rağmen vücudum uykuya direnmeye ısrar etmişti... Sonrasında klasik psikiyatri, Cipralex başlangıç dozu... Sonra 1 yıl devam eden ilaç ile bırakma aşaması ve de bırakma. Doktorum bıraktıktan sonra gel, dedi. Ama bırakırken o kadar zorlandım ki tekrar başlamaktan korktuğum için (ki gidersem muhtemelen tekrar başlatır çünkü evde iken işsizlikten sanırım sürekli ataklar gelme durumunda. Sevgilim var 10 aylık ki aramız bozulduğu zaman berbat bir halde oluyorum. 1 haftaya üniversiteye başlayacağım ama kalabalıklar beni korkutuyor. Hiç arkadaşım (görüştüğüm) yoktu aylardır. Çünkü sürekli dostum dediğim insanlar tarafından belki de ergenlik gereği arkamdan konuşulduğunu duyup durdum. Tek konuştuğum kişi sevgilimdi o da işten dolayı sürekli stres içinde ona da derdimi anlatıp canını sıkmak istemiyorum ama en ufak şeyde ağlamaya başlıyorum şu an bile ellerim ter içinde. Annem deseniz sürekli telefonla meşgul, bir şey anlatınca yüzüme dahi bakmıyor. Derdim çok büyük değil ama fiziksel bakımdan beni aşırı yıpratmaya başladı. Buraya yazmak da az çok rahatlattı, cevap vermeseniz de okuyan arkadaşlara teşekkürler şimdiden.
Ben yaklaşık 1 buçuk sene önce ilk panik atağımı geçirdim ve de 2 tane iğneye rağmen vücudum uykuya direnmeye ısrar etmişti... Sonrasında klasik psikiyatri, Cipralex başlangıç dozu... Sonra 1 yıl devam eden ilaç ile bırakma aşaması ve de bırakma. Doktorum bıraktıktan sonra gel, dedi. Ama bırakırken o kadar zorlandım ki tekrar başlamaktan korktuğum için (ki gidersem muhtemelen tekrar başlatır çünkü evde iken işsizlikten sanırım sürekli ataklar gelme durumunda. Sevgilim var 10 aylık ki aramız bozulduğu zaman berbat bir halde oluyorum. 1 haftaya üniversiteye başlayacağım ama kalabalıklar beni korkutuyor. Hiç arkadaşım (görüştüğüm) yoktu aylardır. Çünkü sürekli dostum dediğim insanlar tarafından belki de ergenlik gereği arkamdan konuşulduğunu duyup durdum. Tek konuştuğum kişi sevgilimdi o da işten dolayı sürekli stres içinde ona da derdimi anlatıp canını sıkmak istemiyorum ama en ufak şeyde ağlamaya başlıyorum şu an bile ellerim ter içinde. Annem deseniz sürekli telefonla meşgul, bir şey anlatınca yüzüme dahi bakmıyor. Derdim çok büyük değil ama fiziksel bakımdan beni aşırı yıpratmaya başladı. Buraya yazmak da az çok rahatlattı, cevap vermeseniz de okuyan arkadaşlara teşekkürler şimdiden.