Psikolojik destek alıyor musunuz siz? İlaçlı filan? Çünkü ilaçlara ihtiyacınız var gibi geldi bana okudukça yorumlarınızı.
Eğer önyargılarınızdan dolayı ilaçlardan kaçınıyorsanız, kendi kendiniz aşmaya çalışarak yaşamanızdan çok daha kolay bir yol olduğunu söyleyebilirim. "Ohh dünya varmış" dersiniz.
Bende de ölüm anksiyetesi vardı bir ara ve takıntı haline gidiyordu. Sürekli kaza hesaplıyordum, şöyle ölürsem nasıl olur, böyle ölmek ne kadar can yakar, çocuğumun hala daha bana çok ihtiyacı olduğu zamanlarda ölsem o ne yapar vs. bitmeyen bir sorgu. Sanki azrail gece nöbetini bana devretmiş de, listeleri ben gözden geçiriyor, kim nasıl ölürse ne kadar canı yanar diye hesaplıyor, üstelik onların acılarını düşündükçe uykularım kaçıyor, psikolojik olarak canım yanıyor-nefessiz kalıyordum.
Sonra "Böyle yaşanır mı kızım, öldün gittin ya yaşarken" dedim doktorumla konuştum. Çok güzel ilaçlar verdi sağ olsun o sıra; bebek gibi yaptılar beni. :)
Siz de bi psikiyatra gidin, biraz konuşun filan iyi gelecektir.