İtici üslup tamam anladımiyiki biri gelip kız ortada kalmış şuna musallat olayım
fırsattan istifade edeyim dememiş
kız başınıza tek başıma ayakta durdum hikayesine Türkiye de inanmam hikayenizde eksikler olduğunu düşünüyorum net
ama illaki yok yaptım ben yaptım evet diyorsanız tamam helal olsun
ayrıca artistlenmeyi bırak bence izin ver tebrik eden etsin
üslubun çok itici
ben konu sahibi değilimİtici üslup tamam anladım
Artist tamam onuda anladım...
Yalnız konu açan üye kendi nickiyle yorum yazamaz yazıyordu kurallarda dikkat edin derim..gram hakaret içermeyen teşvik edem mesajları polemiğe çevirmek gerçek bir beceri ister..neyse ben artist hayatıma doneyim daha önemli işlerim var ,size vakit harcayıp insani açıklamalar yapmak ve karşılığında hoş sohbet beklemek sadece size özel dğil bu devirde zordu zaten...:))))
Neyini anlayabilirim acaba? Okudunuz mu bilmiyorum ama başkalarını benden çok düşündüklerini söylüyorum. Yani bir insan sadece 1-2 kere gördüğü ve kiracısı hoş biri diye nasıl evine o kadar harcama yapabilir parası bu kadar kıymetliyken? Daha zor şeyler yaşayan birileri her zaman vardır. Ama sürekli şükredip şuanki durum için bir şey yapmayalım, üzülmeyelim mi yani? Ben yapamıyorum. Ne mutlu o yakınlarınız için.Üzgünüm ama yazılanları anliyamiyorsunuz, Kizimi sadece örnek verdim zbelki annenizin de bir sebebi vardır, konuşun demek istedim sizden çok daha zor hayatlar yaşamış yakinlarim var ama ailelerine sırt çevirmek yerine anlayarak yaklaşıyorlar...
Tek kelimelik cümleler yazayım o zaman..Neyini anlayabilirim acaba? Okudunuz mu bilmiyorum ama başkalarını benden çok düşündüklerini söylüyorum. Yani bir insan sadece 1-2 kere gördüğü ve kiracısı hoş biri diye nasıl evine o kadar harcama yapabilir parası bu kadar kıymetliyken? Daha zor şeyler yaşayan birileri her zaman vardır. Ama sürekli şükredip şuanki durum için bir şey yapmayalım, üzülmeyelim mi yani? Ben yapamıyorum. Ne mutlu o yakınlarınız için.
iyMerhaba,
Benim 2. üyeliğim bu, yönetime haber verdim. Sorunum da başlıkta belirttiğim gibi. Ergen falan değilim 24 yaşındayım artık.
Gelelim sebeplerine. Ben küçükken babasız büyüdüm, işi gereği yanımızda olamıyordu fazla. 3 ayda bir görürdüm. Çok özlerdim onu. Ağlardım hep giderken hatırlıyorum ama hiç anneme belli etmezdim o da üzülmesin diye. Genel olarak da hep çevremdeki insanların durumu çok iyi olmuştur, zenginlik açısından bahsediyorum. Bunu belirtiyorum çünkü bizim de durumumuz normal üstü olmasına rağmen annem mesela küçükken bi oyuncak istediğimde(ki çok nadir oyuncak isterdim) almak istemezdi, pahalı gelirdi bir barbie bebek bile... Annem biraz cimriydi sanırım bana karşı. Ve babam olmadığı için yanımızda sürekli baskıladı beni küçükken bile.Onu giyme öyle yapma diye sürekli kısıtladı. Hiç hoşlandığım, beğendiğim birileri olsa bile söyleyemedim. (Annem yüzünden sessiz bir yapıda olduğumu düşünüyorum. Kişilik bozukluğu tanısı konuldu bu arada.)
Ergenlikte de aynen böyleydi. Arkadaşlarım ve yaşadığım çevre o kadar serbestti ama ben doğru düzgün akşamları çıkamazdım. Hoşlandığım çocuk olamazdı. anlatsam hep kızardı. Bazen bu tarz sebeplerden vururdu bana. Ben de karşılık veriyordum. Sorunlu bir ergenlik geçirdim. Sürekli kavga, bağırış...
Neyse üniversite sınavında başarılı oldum, zaten derslerim hep iyiydi. Teknik bir üniversiteye gidebilecekken onların vaatlerine kanarak bulunduğum şehirde okudum. İstediğimi yapabilirmişim, arabayı bana vereceklermiş hatta yeni araba alınması gibi şeylerle kandırıldım resmen. Şehir dışında yapamazsın geçinemezsin istemiyoruz dediler ben de gitmedim. Tabi benim okulum bitti artık ama bu sözlerin hiçbiri tutulmadı. Ben artık çok üzülüyorum. Saçma gelebilir ama çevremdeki herkes bu kadar imkana sahipken bana söz verilen şeylerin yapılmaması canımı çok acıtıyor. Çevremde herkes çocuğunun geleceği için onca şey yapıyor(eğitimler, yurt dışı, iş bulmalar vs.) Parası olmasına rağmen çocuğunu düşünmeyen aile olmasın daha iyi diyorum. Babam mesela asla benim istediğim şeyleri yapmadı ama kendi ailesine ve sanırım hoşlandığı için kendi kiracısına bile ne paralar akıttı...
Kişiliğimden, hayatımın kötü gidişatından, istemediğim okulda okumaktan hep onları sorumlu tutuyorum. Mesleğimi sevmiyorum. Şuan da çalışmıyorum. Artık onlara karşı da çok fazla hissizleştim. Sevdiğim adamla ilişkimi onun haberi olmamasına rağmen bu yüzden bitirdim. Ailelerimiz farklı diye. Kendi ailemden utandım resmen.
Hastalıktan ölseler de gidip bakmıyorum ne haldeler diye. Hastaneye giderken asla eşlik etmiyorum. Yaşlanınca da bakacağımı düşünmüyorum onlara. Biriktirdikleri parayla bakıcı tutsunlar ! Yaşamak istemediğim bu hayatı yaşattıkları için kızgınım onlara. Evi terkediyorum sürekli valizimi toplayıp. Olay sadece maddi değil bu arada beni bu şekilde yetiştirdikleri için ve görüyorum herkes çocuğuna bir şeyler yapmak faydalı olmak için yaşıyor. Ama bizimkiler öyle değil. Ben ailemi sevmiyorum, bazen düşünüyorum da hatta ölseler bile üzülmeyeceğim galiba
Durumumdan rahatsızım. Sizce ben ne yapmalıyım? Ailemi sevmiyorum, onlardan utanıyorum, onlara çok kızgınım ve bu geçmiyor.
Merhaba,
Benim 2. üyeliğim bu, yönetime haber verdim. Sorunum da başlıkta belirttiğim gibi. Ergen falan değilim 24 yaşındayım artık.
Gelelim sebeplerine. Ben küçükken babasız büyüdüm, işi gereği yanımızda olamıyordu fazla. 3 ayda bir görürdüm. Çok özlerdim onu. Ağlardım hep giderken hatırlıyorum ama hiç anneme belli etmezdim o da üzülmesin diye. Genel olarak da hep çevremdeki insanların durumu çok iyi olmuştur, zenginlik açısından bahsediyorum. Bunu belirtiyorum çünkü bizim de durumumuz normal üstü olmasına rağmen annem mesela küçükken bi oyuncak istediğimde(ki çok nadir oyuncak isterdim) almak istemezdi, pahalı gelirdi bir barbie bebek bile... Annem biraz cimriydi sanırım bana karşı. Ve babam olmadığı için yanımızda sürekli baskıladı beni küçükken bile.Onu giyme öyle yapma diye sürekli kısıtladı. Hiç hoşlandığım, beğendiğim birileri olsa bile söyleyemedim. (Annem yüzünden sessiz bir yapıda olduğumu düşünüyorum. Kişilik bozukluğu tanısı konuldu bu arada.)
Ergenlikte de aynen böyleydi. Arkadaşlarım ve yaşadığım çevre o kadar serbestti ama ben doğru düzgün akşamları çıkamazdım. Hoşlandığım çocuk olamazdı. anlatsam hep kızardı. Bazen bu tarz sebeplerden vururdu bana. Ben de karşılık veriyordum. Sorunlu bir ergenlik geçirdim. Sürekli kavga, bağırış...
Neyse üniversite sınavında başarılı oldum, zaten derslerim hep iyiydi. Teknik bir üniversiteye gidebilecekken onların vaatlerine kanarak bulunduğum şehirde okudum. İstediğimi yapabilirmişim, arabayı bana vereceklermiş hatta yeni araba alınması gibi şeylerle kandırıldım resmen. Şehir dışında yapamazsın geçinemezsin istemiyoruz dediler ben de gitmedim. Tabi benim okulum bitti artık ama bu sözlerin hiçbiri tutulmadı. Ben artık çok üzülüyorum. Saçma gelebilir ama çevremdeki herkes bu kadar imkana sahipken bana söz verilen şeylerin yapılmaması canımı çok acıtıyor. Çevremde herkes çocuğunun geleceği için onca şey yapıyor(eğitimler, yurt dışı, iş bulmalar vs.) Parası olmasına rağmen çocuğunu düşünmeyen aile olmasın daha iyi diyorum. Babam mesela asla benim istediğim şeyleri yapmadı ama kendi ailesine ve sanırım hoşlandığı için kendi kiracısına bile ne paralar akıttı...
Kişiliğimden, hayatımın kötü gidişatından, istemediğim okulda okumaktan hep onları sorumlu tutuyorum. Mesleğimi sevmiyorum. Şuan da çalışmıyorum. Artık onlara karşı da çok fazla hissizleştim. Sevdiğim adamla ilişkimi onun haberi olmamasına rağmen bu yüzden bitirdim. Ailelerimiz farklı diye. Kendi ailemden utandım resmen.
Hastalıktan ölseler de gidip bakmıyorum ne haldeler diye. Hastaneye giderken asla eşlik etmiyorum. Yaşlanınca da bakacağımı düşünmüyorum onlara. Biriktirdikleri parayla bakıcı tutsunlar ! Yaşamak istemediğim bu hayatı yaşattıkları için kızgınım onlara. Evi terkediyorum sürekli valizimi toplayıp. Olay sadece maddi değil bu arada beni bu şekilde yetiştirdikleri için ve görüyorum herkes çocuğuna bir şeyler yapmak faydalı olmak için yaşıyor. Ama bizimkiler öyle değil. Ben ailemi sevmiyorum, bazen düşünüyorum da hatta ölseler bile üzülmeyeceğim galiba
Durumumdan rahatsızım. Sizce ben ne yapmalıyım? Ailemi sevmiyorum, onlardan utanıyorum, onlara çok kızgınım ve bu geçmiyor.
Yani aynen dediğiniz gibi üzüyor ve ister istemez soğuyor ailesinden insan. Madem var da sakınacaksın ya da başkalarına daha çok önem vereceksin neden çocuk yapıyorsun? Bazı insanlar görev olarak görüyor herhalde çocuk yapmayı. Benim ailem de dahil buna. Umarım ailelerimiz geç de olsa anlarlar yaptıklarını.Aynı duyguları ben de babama karşı besliyorum.Yalnız değilsin.En acısı da hala kardeşlerimin bu durumu çekiyor olması.Aklıma geldikçe kahroluyorum...Elimden de bir şey gelmiyor..Çocukların okullarını geçtim artık ama boğazlarından da kısıyor kendi saçma sapan harcamaları için ve ikisi de olayın farkında,onlar da kin besliyorlar.
Sanmıyorum anlayacağını.Böyle gelmiş böyle gider gibi görünüyor.Bir de yalandan samimiyeti yok mu babamın yemin ederim telefonu açmak istemiyorum :/ Lafı açıldı mı unfortunate şurada okudu burada okudu ama işin aslı üniversite boyunca bana bir bayramda gömlek aldı :) Her şeyden mahrum kaldım hatta ve hatta şu an eşim sağ olsun yurt parasını okurken ödeyememiştim icra geldi bana onu ödüyor.Ama sorsan babam kendi okutmuştur...Ama aile işte atsan atılmıyor satsan satılmıyor ben zamana bıraktım sen de öyle yap.Resmen hayata 1-0 geride başlamışız hep diyorum ki keşke beni destekleyen babam olsaydı da daha iyi yerlerde okusaydım...Daha iyi şeyler yapsaydım...Yani aynen dediğiniz gibi üzüyor ve ister istemez soğuyor ailesinden insan. Madem var da sakınacaksın ya da başkalarına daha çok önem vereceksin neden çocuk yapıyorsun? Bazı insanlar görev olarak görüyor herhalde çocuk yapmayı. Benim ailem de dahil buna. Umarım ailelerimiz geç de olsa anlarlar yaptıklarını.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?