Kızlar hepimiz çok sağlıklıyız maaşallah. Ama çökmüş psikolojimle salgılanan mutsuzluk hormonumla baş etmeye çalışıyorum. Geceleri artık rahat uyuyamıyorum Her dönüşümde uyanıyorum uygun pozisyonu bulamazsam ne mümkün uyumak. Bazen eşimi yataktan itip atasım geliyor
Yerim dar geliyor düşünün yani. Her akşam olağanüstü başağrım var. İlaçta kullanmam bu ağrılar için çok dayanamazsam eşime masaj yaptırıyorum, gerçi hiç dayanacak gibi değil. Kendimi çok yorgun hissediyorum ki hiç doğru düzgün hareket etmediğim halde. Gerçi bu haftalarda bu yorgunluk hissi normalmiş. Bugün kardeşimin kınası yarın düğünü var. Gitmek istemiyoruuuuuummmmm. Tırnaklarımı geçirdim koltuğa gitmem diye tutturdum. Çok yoruluyorum napiiimmm... Gürültü kalabalık çok rahatsız ediyor beni. Dün ilk defa galiba bunun altından kalkamayacağım diye düşündüm. Dün bir de eşime saçımın rengini değişeyim değil mi dedim. Yani doktorun izin veriyorsa değiş eski rengine dön istersen sarı haline de dönebilirsin dedi. Küfür etse, kalkıp ağzımı burnumu kırsa bu kadar üzülmezdim. Çirkinleştim sanırım değişiklik yapmam lazım. Geçen gün de teyzem saçlarını niye bu renge boyadın kara kara oldun yaa dedi. Dipleri çıkarsa daha kötü durur diye desemde gözlerim doldu. Üstüne bir de kıçın büyümüş dedi. Teyze susmazsan kalbini kıracağım dedim. Üstelik bunu bir sürü insanın içinde söylüyor. Ben şimdi size resmimi gönderiyorum. O kadar kötü mü yaaa. en azından objektif yorumlayabilirsiniz.