- 21 Kasım 2012
- 2.376
- 3
Canım benim doktorum ılık suyla pansuman dedi. Göz muayenesinden sonra Arasta da oldu. Tavsiye ederim.
Kızlar nasılsınız ben hala annemdeyim bi hafta daha kalıp gidicez kuzum büyüyo en son 3500 grdı
Artık gündüz uykusunu bıraktı hanımefendi gündüzleri hiç uyumuyo gecede uyumadan önce avazı çıktığı kadar ağlıyo hergün huy değiştiriyor gözlerimizde çapaktan kurtulamadı o kadar damla kullandık banamısın demedi bizden böyle özledim sizi istanbul a gelince daha sık gelirim öpüyorum sizi
kızlar benim 1 ay oluyor sez. olalı. ama şöyle bir durum var. dikişlerimde akıntı sızıntı vs. yok gayet normal gözüküyor. estetik zaten. yanlız dikiş bölgemin üstünde hissizlik var. onunda bir iki parmak üstünde sadece dokununca ağrıyan bir bölge var. dokunmazsam ağrı hissetmiyorum. ameliyattan çıktığımdan beri böyle.. normal bir durummu sizde de varmı?
Kızlar uyuyan kızım uyumaz oldu 5 gündür her gece 5 e kadar ayaktayız çok yorgunum kendinle savaş ediyo uyumamak için napıcam bilmiyorum
Kızlaarr.. Hepinizi çok özledim. Geçmişi okudum ve bebişlerinizi gördüm. Hepsine maaşallah.Allahım hepimizin çocuklarını tüm kötülüklerden kem gözlerden korusun.
Öncelikle çok uzun süre bu topikte iyi kötü birçok şey yaşandı. Kah yüreğimiz ağzımıza geldi kah hep beraber güldük halimize, kah ağladık birbirimizin derdine. Aslında çok büyük bir dostluğu barındırdık kendi içimizde. Hala da devam ettiğini görmek çok sevindirici.Çok şükür ki şanslı bir topiktik ve çok kötü sonuçlar almadan aldık yavrularımızı kucağımıza. Bence biz çok şanslı insanlarız bu sayede şanslı bir topiğe sahip olduk. Ne mutlu bize.
Bana gelince. Uzun süredir gelmememin sebebi psikolojik çöküntüler yaşamam. Lohusa sendromu değil ciddi travmalardan bahsediyorum. 35 günlük yoğun bakım serüveninden sonra tam oğluşlarımı kucağıma aldığımda ohh deme fırsatı bulamadan 6 yıllık evliliğimde eşimin gözünde bir hiç olduğumu öğrenmem zaten sarsılmış olan psikolojimin iyice çökmesine sebep oldu. bayramın 2.günü boşanmak istediğimi söylediğimde konuşup kurtarmaya çalışacağını düşünme gafletimden sonra "tamam net kararını ver ona göre gideyim evden" gibi bir cevap almış bulunuyorum. Şu an çöküşte olduğum için bu sorunu psikolojik destek aldıktan sonra hala aynı karardaysam uygulamak istedim. Ama daha tedaviye başlamadan öyle şeyler yaşadım ki bugün bile yürütemeyeceğimi ne yapsam olmayacağını görüyorum.1 sene öncesine dönmek için herşeyimi verirdim.
Yaşadığım çöküntünün sebebi eşim ve onun ailesi olması bile , eşimin her bahaneyle onları evime sokmaya çalışmasına engel olmuyor. Haberim olmadan davet etmeler, emrivaki biz geliyoruzlar ve benim konuşamadığım bir kocam olması yüzünden bunları içime atmalarımın sonucu sütüm çoktaaaannnn kesildi.
Abartmıyorum kendimi oturduğum binanın tepesinden atmayı bile düşünmüyor değilim.
Yaklaşık 1,5 aydır yalnızım ve oğluşlarıma tek başıma bakıyorum. Şiddetli şekilde gaz sorunu yaşıyoruz hiç bir ilaç fayda etmiyor. Yemiyorum, içmiyorum, uyumuyorum onlara bakıyorum. Bu da psikolojimin iyice yerlere düşmesine sebep olmadı değil. Eşimin ailesini istemediğim için kendi annemide göndermek zorunda kaldım zaten annemi de hastaneye yatırdık. Vücudunda döküntüler oldu. Bu şekilde çocuklara dokunmasını istemedik. Şimdi tedavi görüyor. Aras çok huysuz bir çocuk. Gözünü açtığında ağlamaya başlıyor. Gaz sancılarıda bunu tetiklemiyor değil. Ama bazen ikisininde krizi tutuyor ve katıla katıla ağlıyorlar. Geçen gün eşim bizi bir AVM ye bıraktı ufak bir işi var halledip gelecekti. Abartmıyorum AVM nin Bebek Odasında tam 45 dakika Sarp ve Aras'ın sancı krizinin geçmesi için uğraştım. İkisi aynı anda ve katılarak ağlıyorlardı sonunda o kadar çok ağladılarki sızıp uyudular. Sonra da oturup ben ağladım katıla katıla. Yalnız kalmayı ne zaman hakettim bilmiyorum. İşte size bir çöküntü.
Aras'ın topuk kanı değerinin yüksek çıkması sonucu verdiğimiz testleri hala netleştiremedik. Dr. genel durumunun iyi olduğunu ancak kesinlikle üst solunum yolu enfeksiyonu geçirmemesini hatta Aras'ın 3 yaşında kreşe bile gitmemesi gerektiğini söyledi. Bir çöküntüde bu taraftan geldi.
Düşünme yetim kalmadı. Dikkat toparlayamıyorum bu sebeple araba bile kullanmıyorum. Kiminle ne konuştum ne söyledim bilmiyorum. Söylediklerinde de ben öyle birşey demedim diye üsteliyorum. Sonra baktım ki ben insanlara ne dediğimi bilmiyorum.
Yorgunum, beni haketmeyen bir adamla hala evliyim, onurum ve gururum incindi, kalbim kırıldı, öyle doluyum ki bu size anlattıklarım yaşadıklarımın çeyreği bile değil. Ama şunu öğrendim. Ben hayattan hiç bir ders almamışım ve hiç birşey öğrenememişim. Yaşadıklarım beni olgunlaştırdı sanmıştım ama sadece aptallaştırmış. Yoksa ben böyle bir adama iki çocuk yapmazdım. Başarılı olduğumu sandığım her alanda aslında kendimi kandırmışım. Güçlü saydığım kendimi onca kırgınlıklara rağmen iki gözyaşının arkasına saklamışım. Bazn bakıyorumda aslında ben 6 senedir değil de koca 31 senedir koca bir "HİÇ" mişim.
Hepiniz sevgiyle kalın ve bebişlerinizi öpün benim için. Maalesefki ben iyi bir anne bile olamıyorum. O kadar ç.ok şey yaşadım ki sabrım evlatlarıma kalmadı. Allahım bana sadece güç versin evlatlarıma yetmem için.
evet canım bebişimizin nasibiyle gelmesine, işler açılmasına ve eşimin 2 sene tedavi görmesinden sonra işine geri dönebilmesine çok seviniyorum ama hala oğlum babasını babasıda oğlunu bende kocişimi göremedim. hiç kimse yerini tutamıyo çok zormuş. yanımda sadece nefesini bile duysam bütün gücümü ondan alıyorum. halada tam belli değil bi hafta içinde diyo bakalım hayırlısı olsun sağ salim kavuştursun Rabbim bizi....
Kızlaarr.. Hepinizi çok özledim. Geçmişi okudum ve bebişlerinizi gördüm. Hepsine maaşallah.Allahım hepimizin çocuklarını tüm kötülüklerden kem gözlerden korusun.
Öncelikle çok uzun süre bu topikte iyi kötü birçok şey yaşandı. Kah yüreğimiz ağzımıza geldi kah hep beraber güldük halimize, kah ağladık birbirimizin derdine. Aslında çok büyük bir dostluğu barındırdık kendi içimizde. Hala da devam ettiğini görmek çok sevindirici.Çok şükür ki şanslı bir topiktik ve çok kötü sonuçlar almadan aldık yavrularımızı kucağımıza. Bence biz çok şanslı insanlarız bu sayede şanslı bir topiğe sahip olduk. Ne mutlu bize.
Bana gelince. Uzun süredir gelmememin sebebi psikolojik çöküntüler yaşamam. Lohusa sendromu değil ciddi travmalardan bahsediyorum. 35 günlük yoğun bakım serüveninden sonra tam oğluşlarımı kucağıma aldığımda ohh deme fırsatı bulamadan 6 yıllık evliliğimde eşimin gözünde bir hiç olduğumu öğrenmem zaten sarsılmış olan psikolojimin iyice çökmesine sebep oldu. bayramın 2.günü boşanmak istediğimi söylediğimde konuşup kurtarmaya çalışacağını düşünme gafletimden sonra "tamam net kararını ver ona göre gideyim evden" gibi bir cevap almış bulunuyorum. Şu an çöküşte olduğum için bu sorunu psikolojik destek aldıktan sonra hala aynı karardaysam uygulamak istedim. Ama daha tedaviye başlamadan öyle şeyler yaşadım ki bugün bile yürütemeyeceğimi ne yapsam olmayacağını görüyorum.1 sene öncesine dönmek için herşeyimi verirdim.
Yaşadığım çöküntünün sebebi eşim ve onun ailesi olması bile , eşimin her bahaneyle onları evime sokmaya çalışmasına engel olmuyor. Haberim olmadan davet etmeler, emrivaki biz geliyoruzlar ve benim konuşamadığım bir kocam olması yüzünden bunları içime atmalarımın sonucu sütüm çoktaaaannnn kesildi.
Abartmıyorum kendimi oturduğum binanın tepesinden atmayı bile düşünmüyor değilim.
Yaklaşık 1,5 aydır yalnızım ve oğluşlarıma tek başıma bakıyorum. Şiddetli şekilde gaz sorunu yaşıyoruz hiç bir ilaç fayda etmiyor. Yemiyorum, içmiyorum, uyumuyorum onlara bakıyorum. Bu da psikolojimin iyice yerlere düşmesine sebep olmadı değil. Eşimin ailesini istemediğim için kendi annemide göndermek zorunda kaldım zaten annemi de hastaneye yatırdık. Vücudunda döküntüler oldu. Bu şekilde çocuklara dokunmasını istemedik. Şimdi tedavi görüyor. Aras çok huysuz bir çocuk. Gözünü açtığında ağlamaya başlıyor. Gaz sancılarıda bunu tetiklemiyor değil. Ama bazen ikisininde krizi tutuyor ve katıla katıla ağlıyorlar. Geçen gün eşim bizi bir AVM ye bıraktı ufak bir işi var halledip gelecekti. Abartmıyorum AVM nin Bebek Odasında tam 45 dakika Sarp ve Aras'ın sancı krizinin geçmesi için uğraştım. İkisi aynı anda ve katılarak ağlıyorlardı sonunda o kadar çok ağladılarki sızıp uyudular. Sonra da oturup ben ağladım katıla katıla. Yalnız kalmayı ne zaman hakettim bilmiyorum. İşte size bir çöküntü.
Aras'ın topuk kanı değerinin yüksek çıkması sonucu verdiğimiz testleri hala netleştiremedik. Dr. genel durumunun iyi olduğunu ancak kesinlikle üst solunum yolu enfeksiyonu geçirmemesini hatta Aras'ın 3 yaşında kreşe bile gitmemesi gerektiğini söyledi. Bir çöküntüde bu taraftan geldi.
Düşünme yetim kalmadı. Dikkat toparlayamıyorum bu sebeple araba bile kullanmıyorum. Kiminle ne konuştum ne söyledim bilmiyorum. Söylediklerinde de ben öyle birşey demedim diye üsteliyorum. Sonra baktım ki ben insanlara ne dediğimi bilmiyorum.
Yorgunum, beni haketmeyen bir adamla hala evliyim, onurum ve gururum incindi, kalbim kırıldı, öyle doluyum ki bu size anlattıklarım yaşadıklarımın çeyreği bile değil. Ama şunu öğrendim. Ben hayattan hiç bir ders almamışım ve hiç birşey öğrenememişim. Yaşadıklarım beni olgunlaştırdı sanmıştım ama sadece aptallaştırmış. Yoksa ben böyle bir adama iki çocuk yapmazdım. Başarılı olduğumu sandığım her alanda aslında kendimi kandırmışım. Güçlü saydığım kendimi onca kırgınlıklara rağmen iki gözyaşının arkasına saklamışım. Bazn bakıyorumda aslında ben 6 senedir değil de koca 31 senedir koca bir "HİÇ" mişim.
Hepiniz sevgiyle kalın ve bebişlerinizi öpün benim için. Maalesefki ben iyi bir anne bile olamıyorum. O kadar ç.ok şey yaşadım ki sabrım evlatlarıma kalmadı. Allahım bana sadece güç versin evlatlarıma yetmem için.
buda benim Agah'ım
Eki Görüntüle 796989
Eliz im kızlar maşallah kuzuma
Kızlar uyuyan kızım uyumaz oldu 5 gündür her gece 5 e kadar ayaktayız çok yorgunum kendinle savaş ediyo uyumamak için napıcam bilmiyorum
benimkide bikaç gece böyle oldu emzikle uyuttum. amam bidaha vermedim gece uyumamakta diretirse veriyorum.
allah herkesin bebeğine sağlık versin...hepside çok tatlı maşallah..
bişey sorcam ilk aşımızı dün olduk..2. ay aşısı 3 taneymiş...hepsini ayrı ayrı mı vuruyolar yoksa tek dozdamı??
ayrı ayrı vuruyolarsa çok canları acır yaaa:26::26::26:
Kızlaarr.. Hepinizi çok özledim. Geçmişi okudum ve bebişlerinizi gördüm. Hepsine maaşallah.Allahım hepimizin çocuklarını tüm kötülüklerden kem gözlerden korusun.
Öncelikle çok uzun süre bu topikte iyi kötü birçok şey yaşandı. Kah yüreğimiz ağzımıza geldi kah hep beraber güldük halimize, kah ağladık birbirimizin derdine. Aslında çok büyük bir dostluğu barındırdık kendi içimizde. Hala da devam ettiğini görmek çok sevindirici.Çok şükür ki şanslı bir topiktik ve çok kötü sonuçlar almadan aldık yavrularımızı kucağımıza. Bence biz çok şanslı insanlarız bu sayede şanslı bir topiğe sahip olduk. Ne mutlu bize.
Bana gelince. Uzun süredir gelmememin sebebi psikolojik çöküntüler yaşamam. Lohusa sendromu değil ciddi travmalardan bahsediyorum. 35 günlük yoğun bakım serüveninden sonra tam oğluşlarımı kucağıma aldığımda ohh deme fırsatı bulamadan 6 yıllık evliliğimde eşimin gözünde bir hiç olduğumu öğrenmem zaten sarsılmış olan psikolojimin iyice çökmesine sebep oldu. bayramın 2.günü boşanmak istediğimi söylediğimde konuşup kurtarmaya çalışacağını düşünme gafletimden sonra "tamam net kararını ver ona göre gideyim evden" gibi bir cevap almış bulunuyorum. Şu an çöküşte olduğum için bu sorunu psikolojik destek aldıktan sonra hala aynı karardaysam uygulamak istedim. Ama daha tedaviye başlamadan öyle şeyler yaşadım ki bugün bile yürütemeyeceğimi ne yapsam olmayacağını görüyorum.1 sene öncesine dönmek için herşeyimi verirdim.
Yaşadığım çöküntünün sebebi eşim ve onun ailesi olması bile , eşimin her bahaneyle onları evime sokmaya çalışmasına engel olmuyor. Haberim olmadan davet etmeler, emrivaki biz geliyoruzlar ve benim konuşamadığım bir kocam olması yüzünden bunları içime atmalarımın sonucu sütüm çoktaaaannnn kesildi.
Abartmıyorum kendimi oturduğum binanın tepesinden atmayı bile düşünmüyor değilim.
Yaklaşık 1,5 aydır yalnızım ve oğluşlarıma tek başıma bakıyorum. Şiddetli şekilde gaz sorunu yaşıyoruz hiç bir ilaç fayda etmiyor. Yemiyorum, içmiyorum, uyumuyorum onlara bakıyorum. Bu da psikolojimin iyice yerlere düşmesine sebep olmadı değil. Eşimin ailesini istemediğim için kendi annemide göndermek zorunda kaldım zaten annemi de hastaneye yatırdık. Vücudunda döküntüler oldu. Bu şekilde çocuklara dokunmasını istemedik. Şimdi tedavi görüyor. Aras çok huysuz bir çocuk. Gözünü açtığında ağlamaya başlıyor. Gaz sancılarıda bunu tetiklemiyor değil. Ama bazen ikisininde krizi tutuyor ve katıla katıla ağlıyorlar. Geçen gün eşim bizi bir AVM ye bıraktı ufak bir işi var halledip gelecekti. Abartmıyorum AVM nin Bebek Odasında tam 45 dakika Sarp ve Aras'ın sancı krizinin geçmesi için uğraştım. İkisi aynı anda ve katılarak ağlıyorlardı sonunda o kadar çok ağladılarki sızıp uyudular. Sonra da oturup ben ağladım katıla katıla. Yalnız kalmayı ne zaman hakettim bilmiyorum. İşte size bir çöküntü.
Aras'ın topuk kanı değerinin yüksek çıkması sonucu verdiğimiz testleri hala netleştiremedik. Dr. genel durumunun iyi olduğunu ancak kesinlikle üst solunum yolu enfeksiyonu geçirmemesini hatta Aras'ın 3 yaşında kreşe bile gitmemesi gerektiğini söyledi. Bir çöküntüde bu taraftan geldi.
Düşünme yetim kalmadı. Dikkat toparlayamıyorum bu sebeple araba bile kullanmıyorum. Kiminle ne konuştum ne söyledim bilmiyorum. Söylediklerinde de ben öyle birşey demedim diye üsteliyorum. Sonra baktım ki ben insanlara ne dediğimi bilmiyorum.
Yorgunum, beni haketmeyen bir adamla hala evliyim, onurum ve gururum incindi, kalbim kırıldı, öyle doluyum ki bu size anlattıklarım yaşadıklarımın çeyreği bile değil. Ama şunu öğrendim. Ben hayattan hiç bir ders almamışım ve hiç birşey öğrenememişim. Yaşadıklarım beni olgunlaştırdı sanmıştım ama sadece aptallaştırmış. Yoksa ben böyle bir adama iki çocuk yapmazdım. Başarılı olduğumu sandığım her alanda aslında kendimi kandırmışım. Güçlü saydığım kendimi onca kırgınlıklara rağmen iki gözyaşının arkasına saklamışım. Bazn bakıyorumda aslında ben 6 senedir değil de koca 31 senedir koca bir "HİÇ" mişim.
Hepiniz sevgiyle kalın ve bebişlerinizi öpün benim için. Maalesefki ben iyi bir anne bile olamıyorum. O kadar ç.ok şey yaşadım ki sabrım evlatlarıma kalmadı. Allahım bana sadece güç versin evlatlarıma yetmem için.
benim paşam da bu kizlar .. :)
Eki Görüntüle 798378
Tlf. la bunu cekmisim en son..
.Masallah oglusuma
Kızlaarr.. Hepinizi çok özledim. Geçmişi okudum ve bebişlerinizi gördüm. Hepsine maaşallah.
Öncelikle çok uzun süre bu topikte iyi kötü birçok şey yaşandı. Kah yüreğimiz ağzımıza geldi kah hep beraber güldük halimize, kah ağladık birbirimizin derdine. Aslında çok büyük bir dostluğu barındırdık kendi içimizde. Hala da devam ettiğini görmek çok sevindirici.Çok şükür ki şanslı bir topiktik ve çok kötü sonuçlar almadan aldık yavrularımızı kucağımıza. Bence biz çok şanslı insanlarız bu sayede şanslı bir topiğe sahip olduk. Ne mutlu bize.
Bana gelince. Uzun süredir gelmememin sebebi psikolojik çöküntüler yaşamam. Lohusa sendromu değil ciddi travmalardan bahsediyorum. 35 günlük yoğun bakım serüveninden sonra tam oğluşlarımı kucağıma aldığımda ohh deme fırsatı bulamadan 6 yıllık evliliğimde eşimin gözünde bir hiç olduğumu öğrenmem zaten sarsılmış olan psikolojimin iyice çökmesine sebep oldu. bayramın 2.günü boşanmak istediğimi söylediğimde konuşup kurtarmaya çalışacağını düşünme gafletimden sonra "tamam net kararını ver ona göre gideyim evden" gibi bir cevap almış bulunuyorum. Şu an çöküşte olduğum için bu sorunu psikolojik destek aldıktan sonra hala aynı karardaysam uygulamak istedim. Ama daha tedaviye başlamadan öyle şeyler yaşadım ki bugün bile yürütemeyeceğimi ne yapsam olmayacağını görüyorum.1 sene öncesine dönmek için herşeyimi verirdim.
Yaşadığım çöküntünün sebebi eşim ve onun ailesi olması bile , eşimin her bahaneyle onları evime sokmaya çalışmasına engel olmuyor. Haberim olmadan davet etmeler, emrivaki biz geliyoruzlar ve benim konuşamadığım bir kocam olması yüzünden bunları içime atmalarımın sonucu sütüm çoktaaaannnn kesildi.
Abartmıyorum kendimi oturduğum binanın tepesinden atmayı bile düşünmüyor değilim.
Yaklaşık 1,5 aydır yalnızım ve oğluşlarıma tek başıma bakıyorum. Şiddetli şekilde gaz sorunu yaşıyoruz hiç bir ilaç fayda etmiyor. Yemiyorum, içmiyorum, uyumuyorum onlara bakıyorum. Bu da psikolojimin iyice yerlere düşmesine sebep olmadı değil. Eşimin ailesini istemediğim için kendi annemide göndermek zorunda kaldım zaten annemi de hastaneye yatırdık. Vücudunda döküntüler oldu. Bu şekilde çocuklara dokunmasını istemedik. Şimdi tedavi görüyor. Aras çok huysuz bir çocuk. Gözünü açtığında ağlamaya başlıyor. Gaz sancılarıda bunu tetiklemiyor değil. Ama bazen ikisininde krizi tutuyor ve katıla katıla ağlıyorlar. Geçen gün eşim bizi bir AVM ye bıraktı ufak bir işi var halledip gelecekti. Abartmıyorum AVM nin Bebek Odasında tam 45 dakika Sarp ve Aras'ın sancı krizinin geçmesi için uğraştım. İkisi aynı anda ve katılarak ağlıyorlardı sonunda o kadar çok ağladılarki sızıp uyudular. Sonra da oturup ben ağladım katıla katıla. Yalnız kalmayı ne zaman hakettim bilmiyorum. İşte size bir çöküntü.
Aras'ın topuk kanı değerinin yüksek çıkması sonucu verdiğimiz testleri hala netleştiremedik. Dr. genel durumunun iyi olduğunu ancak kesinlikle üst solunum yolu enfeksiyonu geçirmemesini hatta Aras'ın 3 yaşında kreşe bile gitmemesi gerektiğini söyledi. Bir çöküntüde bu taraftan geldi.
Düşünme yetim kalmadı. Dikkat toparlayamıyorum bu sebeple araba bile kullanmıyorum. Kiminle ne konuştum ne söyledim bilmiyorum. Söylediklerinde de ben öyle birşey demedim diye üsteliyorum. Sonra baktım ki ben insanlara ne dediğimi bilmiyorum.
Yorgunum, beni haketmeyen bir adamla hala evliyim, onurum ve gururum incindi, kalbim kırıldı, öyle doluyum ki bu size anlattıklarım yaşadıklarımın çeyreği bile değil. Ama şunu öğrendim. Ben hayattan hiç bir ders almamışım ve hiç birşey öğrenememişim. Yaşadıklarım beni olgunlaştırdı sanmıştım ama sadece aptallaştırmış. Yoksa ben böyle bir adama iki çocuk yapmazdım. Başarılı olduğumu sandığım her alanda aslında kendimi kandırmışım. Güçlü saydığım kendimi onca kırgınlıklara rağmen iki gözyaşının arkasına saklamışım. Bazn bakıyorumda aslında ben 6 senedir değil de koca 31 senedir koca bir "HİÇ" mişim.
Hepiniz sevgiyle kalın ve bebişlerinizi öpün benim için. Maalesefki ben iyi bir anne bile olamıyorum. O kadar ç.ok şey yaşadım ki sabrım evlatlarıma kalmadı. Allahım bana sadece güç versin evlatlarıma yetmem için.
Kızlaarr.. Hepinizi çok özledim. Geçmişi okudum ve bebişlerinizi gördüm. Hepsine maaşallah.Allahım hepimizin çocuklarını tüm kötülüklerden kem gözlerden korusun.
Öncelikle çok uzun süre bu topikte iyi kötü birçok şey yaşandı. Kah yüreğimiz ağzımıza geldi kah hep beraber güldük halimize, kah ağladık birbirimizin derdine. Aslında çok büyük bir dostluğu barındırdık kendi içimizde. Hala da devam ettiğini görmek çok sevindirici.Çok şükür ki şanslı bir topiktik ve çok kötü sonuçlar almadan aldık yavrularımızı kucağımıza. Bence biz çok şanslı insanlarız bu sayede şanslı bir topiğe sahip olduk. Ne mutlu bize.
Bana gelince. Uzun süredir gelmememin sebebi psikolojik çöküntüler yaşamam. Lohusa sendromu değil ciddi travmalardan bahsediyorum. 35 günlük yoğun bakım serüveninden sonra tam oğluşlarımı kucağıma aldığımda ohh deme fırsatı bulamadan 6 yıllık evliliğimde eşimin gözünde bir hiç olduğumu öğrenmem zaten sarsılmış olan psikolojimin iyice çökmesine sebep oldu. bayramın 2.günü boşanmak istediğimi söylediğimde konuşup kurtarmaya çalışacağını düşünme gafletimden sonra "tamam net kararını ver ona göre gideyim evden" gibi bir cevap almış bulunuyorum. Şu an çöküşte olduğum için bu sorunu psikolojik destek aldıktan sonra hala aynı karardaysam uygulamak istedim. Ama daha tedaviye başlamadan öyle şeyler yaşadım ki bugün bile yürütemeyeceğimi ne yapsam olmayacağını görüyorum.1 sene öncesine dönmek için herşeyimi verirdim.
Yaşadığım çöküntünün sebebi eşim ve onun ailesi olması bile , eşimin her bahaneyle onları evime sokmaya çalışmasına engel olmuyor. Haberim olmadan davet etmeler, emrivaki biz geliyoruzlar ve benim konuşamadığım bir kocam olması yüzünden bunları içime atmalarımın sonucu sütüm çoktaaaannnn kesildi.
Abartmıyorum kendimi oturduğum binanın tepesinden atmayı bile düşünmüyor değilim.
Yaklaşık 1,5 aydır yalnızım ve oğluşlarıma tek başıma bakıyorum. Şiddetli şekilde gaz sorunu yaşıyoruz hiç bir ilaç fayda etmiyor. Yemiyorum, içmiyorum, uyumuyorum onlara bakıyorum. Bu da psikolojimin iyice yerlere düşmesine sebep olmadı değil. Eşimin ailesini istemediğim için kendi annemide göndermek zorunda kaldım zaten annemi de hastaneye yatırdık. Vücudunda döküntüler oldu. Bu şekilde çocuklara dokunmasını istemedik. Şimdi tedavi görüyor. Aras çok huysuz bir çocuk. Gözünü açtığında ağlamaya başlıyor. Gaz sancılarıda bunu tetiklemiyor değil. Ama bazen ikisininde krizi tutuyor ve katıla katıla ağlıyorlar. Geçen gün eşim bizi bir AVM ye bıraktı ufak bir işi var halledip gelecekti. Abartmıyorum AVM nin Bebek Odasında tam 45 dakika Sarp ve Aras'ın sancı krizinin geçmesi için uğraştım. İkisi aynı anda ve katılarak ağlıyorlardı sonunda o kadar çok ağladılarki sızıp uyudular. Sonra da oturup ben ağladım katıla katıla. Yalnız kalmayı ne zaman hakettim bilmiyorum. İşte size bir çöküntü.
Aras'ın topuk kanı değerinin yüksek çıkması sonucu verdiğimiz testleri hala netleştiremedik. Dr. genel durumunun iyi olduğunu ancak kesinlikle üst solunum yolu enfeksiyonu geçirmemesini hatta Aras'ın 3 yaşında kreşe bile gitmemesi gerektiğini söyledi. Bir çöküntüde bu taraftan geldi.
Düşünme yetim kalmadı. Dikkat toparlayamıyorum bu sebeple araba bile kullanmıyorum. Kiminle ne konuştum ne söyledim bilmiyorum. Söylediklerinde de ben öyle birşey demedim diye üsteliyorum. Sonra baktım ki ben insanlara ne dediğimi bilmiyorum.
Yorgunum, beni haketmeyen bir adamla hala evliyim, onurum ve gururum incindi, kalbim kırıldı, öyle doluyum ki bu size anlattıklarım yaşadıklarımın çeyreği bile değil. Ama şunu öğrendim. Ben hayattan hiç bir ders almamışım ve hiç birşey öğrenememişim. Yaşadıklarım beni olgunlaştırdı sanmıştım ama sadece aptallaştırmış. Yoksa ben böyle bir adama iki çocuk yapmazdım. Başarılı olduğumu sandığım her alanda aslında kendimi kandırmışım. Güçlü saydığım kendimi onca kırgınlıklara rağmen iki gözyaşının arkasına saklamışım. Bazn bakıyorumda aslında ben 6 senedir değil de koca 31 senedir koca bir "HİÇ" mişim.
Hepiniz sevgiyle kalın ve bebişlerinizi öpün benim için. Maalesefki ben iyi bir anne bile olamıyorum. O kadar ç.ok şey yaşadım ki sabrım evlatlarıma kalmadı. Allahım bana sadece güç versin evlatlarıma yetmem için.
Bizden tüm topiğe selam ve öpücükler kızlar...Sarp'ım 1 aylık burada