Hayır hayır zor değildi hiç. Açılmam çok yavaş ilerliyordu. Devamlı alttan muayene edilmesi rahatsız edici gelmeye başlamıştı. Bana biraz dınlenmeniz için size bi serum takacağız demişlerdi. Eşime ön bilgiyi vermişler tabi. Garibim ben biraz rahatlayacağım diye hayal kurarken sancılarım sıklaşıp açılmam 9-9.5 cm olmuştu. Daha sık bel ağrısı olmuştu. Arada nefes kesiciydi :) ama kesinlikle dayanılmayacak birşey değildi. O sancı araları bile iyi geliyor insana. Sedyeyle giderken bile gülüyormuşum
doğum haneye girdiğimde hemşireden müzik açmasını dahi istemiştim. Sonra doktorum geldi tabii bende müziği duyacak ne kulak ne de başka birşey vardı. Beni zorlayan ne oldu biliyor musun. Ebenin sancı esnasında karnıma bastırmasıydı. Elini birkaç defa ittiğim oldu. Doktorum bunu yapması gerektiğini benim de kuvvetli ıkınamadığımı söylemişti. Tamam dedim bastır ama kaburgamı kırma dediğimi hatırlıyorum. Zaten üçüncü ıkınmamda bebek gelmiş. Sesimi duyunca dışardakiler bu kadın bağıramıyor bile demişler
bana epizyo yapıldı, bebeğin başının çıkmasından itibaren bütün sancı, acılarım o anda geçti.. Yeniden doğmak gibi bir histi. Ve bebeğimle ten temasından sonra doktorum dikim işlemine girdiğinde ben o an utandım biliyor musun. Az önce beni doğurtan doktorum dan utandım... Bu yaşadığım duyguyu da hiç unutamıyorum