O kadar derinden hissettim ki şu mesajı. Bazen kötü anne miyim niye hala tam anlamıyla alışamıyorum diye sorgulıyorum. Şu geçen 1 sene, hayatımın sıfır noktası gibi. İkinci bir hayata başlamışım ve eski hayatımdan hiç bir şey geriye kalmamış gibi. Ne bedenim ne duygularım ne de hayatım aynı. Travma sonrası stres bozukluğu yaşıyor gibiyim.
Geçenlerde 2025 şubat anneleri kısmına girmiştim bir kaç ay önce. Öyle heyecalı neşeliler ki. Hastane çantasına ne koysak diye düşünüyorlar. O günlerim aklıma geldi. Herşeyden habersiz anne olmayı bekliyordum. Depresyona gireceğimi, stres ve kaygı dolu günlerin beni beklediğini, geceleri hiç bitmeyen ağlama sesi eşliğinfr hiç uyumamanın ne demek olduğunu, sürekli herşeyi koştur koştur yapacağımı hiç kimse söylemedi. Hiç beklemiyordum da. Annemin asla destek olmayacağını da hiç beklemiyordum. Yapayalnız kalacağımı. ben 1 senedir karnıyarık yapamadım ya. Çok severim ama bebekle mümkün değil. Hep en kolay yemekleri yapıyorum hızlı hızlı. Belki yapabilirim ama o kadar alıştım ki hep kısa vakiylerde bişey yapmak zorunda olmaya.
Neyse çok yazdım. Ama bu geçen bir seneyi düşününce oğlumla birlikte, yeni ben’in de doğum yıldönümünü kutlayacağım.
( bu satirlar bebek aglamasi esliginde yazildi, belki biraz depresif olabilir:)