Kızlar o kadar doluyum ki. İnsan gerçekten doğumdan sonra bir çok kişiyi aslında yeni tanıyormuş. Zaten başta eşim beni şoka uğrattı. En büyük darbeyi ondan yedim. Hala da düzelmiş değilim öfkem çok fazla ona karşı asla affedemiyorum.
Annem hep destek oldu bana yardımcı oldu Allah var yukarda ama her destek olmasında bi eleştiri laf sokma ki annem öyle bir insan değil aslına bakarsanız ama yoruluyorum desem herkes çocuk bakıyor iyiki bir çocuk bakıyorsun oluyor bi tut dinleneyim desem sende çocuğu ancak atıyorsun diyor. Bazen evimde iş oluyor çağırıyorum gel bak çocuğa diye hep bir bahane buluyor aslında çocuğumu çok seviyor benide çok sever ama ne bilim ya gerçekten ben mi çok kırılıyorum insanlara anlamıyorum. Bugün çağırdım gel evi temizleyim evde de bişey yok alışveriş yapayım dedim bahaneler dizdi sanki gelmek istemiyor zorla çağırıyorum gibi hissediyorum. Hayır küsüp tripte atamıyorum trip atsam kimden destek isticem. Allah insanı annesine bile muhtaç etmesin gerçekten. Başka zaman olsa kırıldığım şeylerde küserim yüzlerine bakmam şuan onu yapamamak bile bana koyuyor çünkü mecburum çocuğum durmuyor yemek bile yiyemiyorum eşim işte. Mecburum çağırıyorum işte.
İçimi dökmek istedim