Evet bugün başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum...
Ben gurbetteyim, yaklaşık 9 saat var memleketimle aramda. O kadar halsizim ki, karnımı duyurabilmek için kalkıyorum sadece. Azıcık enerjim varsa da ev işlerini hallediyorum.
Annemle bugün görüntülü konuşurken (yatıyorum hep) annem hayat sana güzel diyor. Anne diyorum keyfi yatmıyorum hiç halim yok, hep uykum var, midem bulanıyor vs. Dedim ki canım çok mercimek koftesi çekiyor ama halim olmadığı için kalkıp yapamıyorum keşke yakınımda olsaydın...
annem bana demez mi ben sizin köleniz miyim? Kalk kendin yap, çalıştığım için zaten yoruluyorum bir rahata eremedim. (Erkek kardeşim 17 yaşında, annemle konuşurken kardeşime kahvaltı hazırlıyordu, hazırlarken de şikayet ediyordu)
Dedim dogurmasaydin madem mecbur ne yapacaksın.
sende hamilesin OHHHHH SABAHTAN AKSAMA KADAR YATAMAYACAKSIN ARTIK.
Yani hangi birine üzüleceğimi bilemiyorum. Sinirlendim bağırdım keyfimden yatmıyorum hiç halim yok nesini anlamıyorsun???
kapattım telefonu. Kalktım zar zor ağlaya ağlaya kendime mercimek koftesi yaptım..
Eşim de olanları duydu sarıldı bana. Mutfağı bulaşıkları o halletti.
Annem aslında böyle değildi. Onun bende emeği asla kucumsenemez ama gençliğini bize harcadığını ve gençliğini yaşamaya çalıştığını ama geç kaldığını hissediyor. Annemle babam 10 sene önce ayrıldı.
Teyzemle konuştum olanları anlattım. Hamile olduğun için çok daha fazla duygusalsin deyip beni teselli etti beni haklı buldu. Annemin "evlat belli bir yaşa geldiğinde annelikten istifa ettiğini " falan düşünüyor diye düşünüyorum. Zaten mercimek koftesi yapıp gönderemezdi yolda bozulurdu ama tabii yapmaz olur muyum annem deseydi çok daha iyi hissederdim.
Bir yandan da benim için ev salçası yaptı, ev makarnası, reçeller... Bir kaç gün sonra gönderecek kargoyla.
Neden böyle oldu anlamadm annem henüz 45 yaşında. Bugün o kadar kırıldım ki... Bilmiyorum...