Ah işte ne kadar zor ve yaşaması gereksiz şeyler en hassas dönemde... Ya ben herkesin bebeğe olan hevesini anlıyorum ama ev sahibinin rahatı da önemli bir yerde. Hele de yardımcı olmayacak kişinin ne gereği var yani. Bizim de düğünümüz pandemiye denk gelmişti nisan ayında olacaktı ona güvenerek düğüne 15-20 gün kala eşim de yanıma gelmişti, evlendikten sonra oturacağımız eve. (Düğünler yasaklanınca nikah yapıp birkaç ay beklemek zorunda kaldık o ayrı mesele) Neyse biz de işte henüz daha nikah olmamış ailelerin de içi rahat etsin falan diye kayınvalidemi çağırmıştık. Bir yandan da ev yeni kurulduğu için günlük kargo geliyordu bir kanepeler, bir gün televizyon, beyaz eşyalar vs. Evde hep birinin olması gerekiyordu onları alıp kurdurmak için. Neyse kayınvalidem sağ olsun alıyor alıyor, alıyor da alıyor ama evde bir koli dahi açılmıyor biz gelene kadar. Akşama kadar çalışıyorum akşam gelip ev yerleştirmeye uğraşıyoruz eşimle. Bir de sürekli oturun oturun iş yapılır az yüzünüzü göreyim, ben çocuklarımı özledim falan diyor. İçimden la havle çekiyorum ses etmeden devam ediyorum. Evi tozdan kargo pisliğinden b*k götürüyor evde süpürge çalışmıyor. Hadi yeni gelen halıları serelim de bakalım diyorlar. Bu kadar pis eve halı mı serilir açar açmaz yıkatmaya mı gönderelim diyorum. Velhasıl kızlar ben orada verdim notunu, kadın sadece boğaza çalışıyor iş bekleme dedim. Annem de beni sürekli tembihliyordu. Biz gelicez o gidince yaparız sen yapmaya çalışma stres olup kötü olma kimseyle dedi. 20 gün kayınvalidem kaldı ev çöp eve döndü, 1 hafta annemle teyzem geldi ev eve benzedi yani bal dök yala yaptılar sağ olsunlar her yeri. Ama eşime sorsan hala o dönem ne güzel yemek yedik annemin sayesinde, iyi ki o gelmiş yoksa kargolarımızı kim alırdı, sayesinde düzen kurduk
Velhasıl lohusalıkta da ben bu stresi yaşarım ne banyo yıkanır, ne süpürge açılır evde zaten artık boynu beli falan da çok ağrıyor. O yüzden bebeği bir hafta on gün gördükten sonra bye bye