Çok doğru canım. Hayatında onunla olmayı tercih eden tek insanız. Çocuğu olunca o bile kendisi tercih etmemiş olacak. Ama bunun farkında değiller seninki anlamış çok şükürki
Bende çok sorun yaşadım canım özellikle bebeğimi kaybettikten sonra.toparlanma sürecinde eşim genel olarak yanımdaydı sağolsun ama belli bir yerden sonra onun için hayat normale döndü benim için dönmedi.Hep acı çekmemden yavaş yavaş rahatsız olmaya başladı. Elimde değildi bu sonuçta ama o hep istesem iyi olabileceğimi söyledi. Hatta tekrar çocuk denemelerini sırf ben istediğim için zorla yapıyormuşuz. Bunu duyduktan sonra tamam istemiyorum çocuk dedim boşanmayı düşündüm. Bir gün oturup konuştuk bazen ağladım bazen diklendim. Benim gebelik sürecinde neler yaşadığımı sonra ne travmalar yaşadığımı ne hissettiğimi anlattım. Bundan sonrada hayatıma onsuzda devam edebileceğimi söyledim. Sen de kendi hayatına bakabilirsin mecbur değilsin, beni iyileştirmek zorunda değilsin dedim. O zaman ciddiyetimi anlayınca benim de çocuğum bende acı çeliyorum iş yerinde aklım hep sende acaba ağlıyor mu diye düşünüyorum. Ben senin hep mutlu olmanı istiyorum fln dedi. Sonra ben çocuk düşünmeyelim dedim kabul etmedi. O günden sonra da zaten onun yanında hep daha iyi olmaya çalıştım ve gerçekten iyi olmayı başardım çok şükür. Sonrasında da kaç kez ufak tartışmalarımızı oldu ama gördük ki hepsini atlatabiliyoruz. Tüm çiftler arasında oluyor bunlar demek ki. Yalnız değiliz ve atlatılmayacak durum değil. Yuvayı kurmak zor yıkmak çok kolay. İyi düşünüp sakin karar vermek en önemlisi

karşıdaki insan narsist değilse ve laftan anlıyorsa çabalamaya değer