Ben de çok ağladım, ağlayacak bir şey buluyordum genelde. Hatta transfer olurken ameliyat masasına yattım bunlar da tutmayacak diye hüngür hüngür ağladım doktor bile şaşırdı kimse sakinleştiremedi
sonra oldu işte sonunda hamileyim diye çok ağladım (bu kez sevinçten), sonra ikiz olduğunu öğrendim eyvah ben nasıl bakarım nasıl yaparım diye ağladım, sonra kimse beni anlamıyor diye, sonra eşim çok rahat o niye endişelenmiyor diye, doktoruma kızdım ağladım, anneme kızdım, kayınvalideme kızdım ağladım ağladım. İlk 4 ay falan hep böyle geçti ama şimdi daha iyiyim
Kullandığımız ilaçları, hormon iğnelerini, progestanları bırakınca ben rahatladım bir çoğunun sebebi buydu bence
siz biraz daha sessiz ve sakin kalmaya calisin bakalim belki farkina variri evet zor tabi insan anlayış beklerken anlayis göstermesi
gerçekten biz bu kadar şey yaşarken nasıl bu kadar dusuncesiz davranabilirler bilmiyorum. Ki seninde bebeklerin tedavi ile oldu zaten zor süreçlerden geçtin. 
az kilo alman çok iyi olmuş önemli olan bebişler kilo alsın ki çok güzel almışlar 
ciğer geliştirici iğneyi benim doktorum da gerekirse yaparız dedi risk olursa ileri haftalarda yapılıyor heralde. Progestanı da rahim ağzı kısalınca anca 2’ye çıkardı birini vajinal al dedi hiç iğne kullanmadım henüz. Her doktor farklı bir şeyler yapıyor hakkımızda hayırlısı olsun inşallah biz doktor değiliz sonuçta onlara güvenicez 
Hep beraber güzel günleri göreceğiz inşallah
)
değişik gunlerden geciyoruz
