Herkese merhaba,
Uzun zaman oldu yazmayali, elim gitmemisti.. İki aydir da okumuyordum araliklarla okudum gecmisi..
İki ay kadar once babami kaybettim, yazarken inanamiyorum hala..
Bahsetmistim hamileyken, babam hasta, annem onunla ilgileniyor diye..
Ben hamileligimi ogrendikten hemen sonra hastaligi cikti ortaya, benden sakladilar kanser oldugunu. Arada acaba mi deyip, sonra konduramiyordum. Bir de inkar ediyordum tabi karnimdakini dusunup..ona inanmayi seciyordum.
Kemoterapi aldiginda bile tumor iyi huylu da olsa alinirmis kuculsun diye dediler ben de ona inandim.. Hamileligimde, dogumumda, lohusaligimda bebegin nesesinin yaninda herkeste burukluk vardi. Ben nisan geldi ne zaman dogururum diye heyecanlanirken, babacigima kan nakli yapiliyordu. Yalniz kaldim, kafamda kurdum, uzuldum, fazla uzulmemek zorunda olmama da uzuldum, yeterince onlarin yaninda hastanede olamamama da uzuldum.
İki aylikken bebegim kardesim agzindan kacirdi icten ice zaten bildigim gercegi.. Kanser dediler, iyiye gidiyor tumor kuculdu biz cok umutluyuz dediler..pankreastan yasayan var 7 yil dediler. Ne yani 7 yil mi sadece dedim.. Kendimo hem hazirlamaya calistim hem inkar ettim.
Sonra bir operasyon gecirdi, lanet hastane enfeksiyonu.. 20 gunluk hastane sureci.. Sonra da gitti..
Hastanede git kizim fazla durma, kiyamiyorum size, toruna mikrop bulasir sutun var diyordu canim benim. Cenazede bile bu lafi, "yavrucugum yapmayin uzulmeyin" demesi aklimdaydi hep. Ama kardesimin dugununu gorememesi, annemin yalniz kalmasi ve en cok dokunan cok istedigi torununu sadece 3 ay koklayabilmesi..o kadar hayal ederken onunla oyunlar oynayamayacak olmasi..kahretti.
Diyordum ki onlara bir sey olacagina bana olsun, yasayamam, yapamam.. Annelik mi bilmiyorum o gucu buldum ve iste yasiyorum..
Hastaneye yatmadan once evimizi onlarin cok yakinina tasimistik, tabi 3 ay gecti ama isler bitmedi. Firsat buldukca, birileri geldikce ev yerlestiriyorum surekli. Zaten zor gazli bir bebekti, 3 aydan sonra gazi aglamalari azaldi ama durmuyor yerinde.. Ben de boyle sanssizim iste.. Ama cok sukur en buyuk sansim oglum, cok sukur saglikli ve gelisimi iyi, sukur sutum kesilmedi..
Babam icin bulabildigim teselli ise artik ona bir sey olacak diye korkmadan geciyor gunlerim, kabuslarimda ona bir sey oldugunu gormuyorum.. Cok zor cok
Hep ne sanssizim diye dusundum hamileligimde ama anladim ki hastalikla denk gelmesi onun sansiydi, gorebildi, belki onu mutlu etti ve daha uzun yasadi..
Boyle iste..