Merhaba anneler
Çok büyük bir sıkıntım var benim.Bu konuda yalnız mıyım onu öğrenmek istiyorum aslında.Hayır yalnız olmasam ne işime yarayacak onu da bilmiyorum ama işte çaresizlik.
Kızım 4 ayını dün doldurdu.Son 10 gün haricinde çok huysuz bi bebek değil elhamdülillah.Kucağa da alıştırmadık çok şükür.Eşim ev işlerinde sağ kolum olsa da konu 1 saat olsun bebek bakmak olunca 10mt uzakta duruyor.Onu sevmediğimden,bıktığımdan falan değil.Lütfen bu tür yorumlar yapmayın.Kime azıcık dert yansam ayıplandım.İnsan olduğumu,32 yaşıma kadar özgür olduğumu,hamileliğimin son haftasına kadar gezdiğimi,anaç biri olmadığımı unutuyorlar hep.Anne olmak insan olmamak demek değildir değilmi?Sizin de onu özleseniz bile yalnız kalmaya ihtiyacınız olmuyormu?Lohusa depresyonu dedikleri illetten daha çıkabilmiş değilim.Sürpriz bebek değildi kızım,hazırlıksız değildim,istiyordum,4 ay bekledim de geldi ama bu kadar eve kapanmak,kendini unutmak da çok zormuş.Doğum yaptığımdan beri kuaföre gitmedim,yalnız başıma 1 saat dolaşmadım,kaşlarımı bile kızım yanımdayken alıyorum.Kitap kurdu olan ben 1 sayfa okuyamaz oldum.Kitaplara bakınca gözlerim doluyor,vitrinlere bakmayı bile özledim.Kendi başıma alışveriş yapmayı özledim.Saatlerce alışveriş yapan biri de değilim ama özledim işte.Kızım uyuduğunda ev işi yapmadan duramıyorum.
Kızıma kardeş yapma fikrinden tamamen soğudum.Eşime de anneme de söyledim.Allahım isteyene versin inşallah 2-3 tane.
Benim gibi olan var mı aranızda?Nasıl kendinize vakit ayırıyorsunuz?