Dün akşam çok asabım bozuldu benimde, akşam geldiğim andan itibaren babannesine birşey almak için bile inmek istemeyen Elif bir haftadır, enufak birşeyde bana kızıp ben babanneme gidiyorum diye açıp kapıyı gitmeye çalışıyor, bana seni sevmiyorum, istemiyorum, git burdan, sen işe git bidaha gelme ne laflar söylüyo, dün yine benden habersiz ben gidiyorum diye açmış kapıyı bende aldım içeri kızdım falan, kıyamet kopardı, bir çığlık atıyo ama kesinlikle karşı apartmandan duyuyolardır, nitekim alt katlardan duymuşlar sesini, ben ona kızdım o bana derken resmen sinir krizi geçirmeye başladı, ağzından burnundan tükürükler püskürtüyo, çığlık çığlığa bağırmalar, dokunduğumda kendini yerlere atmalar, artık elimde tutamıyorum kafası gözü dağılma pahasına atıyo kendini yerlere, kurtulmaya çalışıyo elimden, öylece bıraksam yada alttan alsam bunu kullanmaya başlayacak diye korkuyorum biryandan, düşünme köşesi cezası vereyim dedim ama çılgın gibi artık zapt edilmiyo, bende iyice sinirlendim bir iki tane patlattım poposuna iyice deli oldu bu sefer, sonra artık korktum halinden ama acayip moralim bozuldu, gittim aldım zorla kucağıma bu sefer ben başladım sinirimden ağlamaya bu defa da o korktu, sen beni niye üzüyosun diyorum hala seni istemiyom, seni sevmiyom, sen git burdan, ben babanneme gitmek istiyom diyo bana ama okadar ciddi ve içten söylüyo ki, ağladım ağladım, ben işe gidiyorum sana istediklerini alıyorum yoksa alamayız falan dedim, en son o can alıcı cümle ağlaya ağlaya çıktı ağzından "ama sen işe gidince ben seni özlüyorum"
Yani verdiği tepkilerin hepsi aslında isteklerinin tam tersi, bütün derdi benim işe gidip onu bırakıyo olmam, bunun intikamını alıyo benden, yani benim anladığım bu, iki saat anlatmaya çalıştım durumu ama o anlamak istemiyo tabiki. Büyüdükçe işler zorlaşıyo, birde kardeşinden fırsat bulup onunla birebir ilgilenemediğimden de oluyo sanırım. Kardeşi olmasa daha mı mutlu bir çocuk olurdu acaba diye düşündüm.