selamlar,
başlıkta okuduğunuz cümle abimin eşi tarafından bana söylendi. abimin iki çocuğu var ve eşi çocukları benimle görüştürmek istemiyor bence hasta olduğum için. geçen hafta abim yurt dışındaydı benim de onların yaşadığı şehirde bir işim vardı gitmişken çocukları görmek istedim aradım ama açmadı ben de habersiz gitmeyeyim dedim uğramadım. sonra aradı beni ertesi gün "dışardaydık, çocuklar zaten seni çok seviyorlar sarılmak isteyebilirlerdi" dedi. ben de "sarılsınlar ne olacak ki?" dedim. toparladı "rahatsız olursun demek istiyorum çok üzerine gelirler" dedi. neyse dedim sustum.
iki hafta sonra babam buraya gelecek ve abimin çocuklarını, beni hepimizi birden görmek istediğini söyledi. abime söylemiş yassy'nin yaşadığı yere yakın güzel bir otel ayarla acil bir şey olursa hastaneden uzaklaşmış olmayalım sen de çocuklarını al gel demiş. dün de abim beni aradı sevgilimin gelip gelmeyeceğini sordu gelmeyecek dedim. "tamamdır 3 kişilik o zaman" dedi. niye 3 kişilik çocuklar gelmiyor mu diye sordum "anneleri bir yere götürecekmiş bilmiyorum gelmek istemedi" dedi. "sebep neymiş iyi de babama ayıp olmuyor mu adam türkiyeden geliyor şu yaptığınıza bak" dedim. "ben nerden bileyim işim var dedi kestirdi attı onu mu düşüneceğim gelmezse gelmesin" dedi öylece kapattık.
sonra ben rahat duramadım tabi aradım bunu neden gelmiyorsunuz babam hep birlikte olmak istiyor diye. "sen rahatsız olma diye gelmemeyi düşündüm zaten rahatsızsın yorgunsundur" dedi. ben de yok benim için sorun değil öyle sürekli yatmıyorum ki ben iyiyim dedim. gelin siz bir şey olmaz çocukları hiç göremiyoruz dedim. "yok ya gelmeyelim zaten hastasın çocuklar için çekinirim" dedi.
neye uğradığımı şaşırdım resmen. "neden öyle diyorsun benim hastalığım bulaşıcı değil" dedim. "aa yok ondan değil rahatsız ederler seni" dedi. ben zaten ağlamaya başladım bir şeyler geveleyip kapattım o daha açıklama yapmaya çalışıyordu.
şimdi size soruyorum ben alınganlık mı yapıyorum yani gerçekten çocuklar beni rahatsız eder diye bir şey olabilir mi? çocukları görseniz çok akıllı ikisi de hiçbir yaramazlıkları yok onlar beni rahatsız etmezler ki asıl ben onlardan çok rahatsızlık veririm yani sarılırım öperim.
gerçekten hastalığım bulaşıcı değil öyle olsa ne babam onlarla aynı ortama sokardı beni ne de ben giderdim. çok üzüldüm bilmiyorum ben zaten bazen insanların bakışlarını fark ediyordum ama ilk kez böyle dan diye duyunca çok üzüldüm resmen ortalıkta barut gibi geziyorum hem sinirliyim hem üzgünüm. gidesim de kalmadı babamı arayıp anlatmak istiyorum ama bu sefer abimin huzuru kaçar diye susmam gerekiyor.
hastaneye gidip gelmekten sürekli iğne vurulmaktan delik deşik kolumdan her şeyden bıktım yani gerçekten tam artık pes dediğim bir yerde böyle bir şey duyduğum için ben mi boş yere büyütüyorum bilmiyorum.
Şiddete % 100 karşı bir insanım. Yengeniz nezdimde, dayağı hakeden ilk insan oldu...
