Merhaba hanımlar, 32 yaşındayım. Biri 6 yaşında biri 2 aylık iki çocuğum var.
Uzun zamandır düşündüğümüz bir şeyi sonunda gerçekleştirdik ve yurtdışına taşındık. Seçenekler arasında eşimin önden gidip ev bulma yerleşme işlerini halledip bizi de alması vardı ama ben iki çocukla onu beklemek istemedim. Evimiz kiraydı ve kapattık. Kendi ailemde ya da eşimin ailesinde belirsiz bir süreyle kalmak istemedim doğrusu. Bu sebeple bir hafta önce birer valizle geldik. Eşyalarımız ev bulunca gelecek.
Özelikle çocuklar için bu kararı aldık. Avrupa'nın nispeten küçük ve huzurlu bir ülkesindeyiz. Ev işi hallolana kadar bir ya da iki ay kalmak için eşyalı bir yere geçtik. Kalacak yer sorunumuz da yok. Dil kursumuz da haftaya başlıyor. Böyle bakınca hiç sorun yok gibi ama ben sürekli ağlamaklı oluyorum. Neden ülkemden ayrılmak zorunda kaldım diye. Maddi olarak sıkıntımız olmasa bile çocuklarım için gelecek göremedim. Neden böyle olmak zorunda oldu diye ülkem için ağlıyorum sonra burada yalnız hissediyorum ona ağlıyorum. Lohusalıktan mı çıkamadım bilmiyorum.
İlerisi için iyi olacağını düşünerek ve çok isteyerek en çok da benim isteğimle geldik. Şimdi kendimi de suçlu hissediyorum. Aileni de sürükledin diye. İçimi rahatlatacak şeyler duymak istiyorum sizlerden. Bu arada ülkemde de iki tarafın ailesine uzak bir yerde yaşıyorduk. Tatillerde görmek dışında aileler ve akrabalarla pek bağımız yoktu. Biraz da kendi kendimize yetebiliyoruza güvendim sanırım.
Bu süreci en sağlıklı şekilde atlatmak için önerilerinize açığım.