Sana sarılmak istiyorum sımsıkı. Ve yalnız değilsin. Küçüklüğümden beridir aklımda ölüm düşüncesi var ama hala yaşıyorum. Çünkü ölüm gerçeğimiz. Aklımıza gelen her şeyi yaşayacağız diye bir şey yok. Psikiyatri tedavisine başlamanızı şiddetle öneriyorum. İlaç kullanmasanız bile karşısında oturup her şeyi anlayacağını ve size bir yol göstereceğini, içinden çıkamadığınız bu girdaptan sizi söküp alacağını bilerek güvendiğiniz gerçek, işinin ehli birine gitmenizi öneriyorum. İnsanın aklına neler geliyor, ama sonra değer mi? demek lazım. Hiçbir şey mükemmel olmak zorunda değil zaten olsaydı yaşamanın ne anlamı kalırdı ki? Hayat direnmektir bir bakıma... Kendine bile.
Kendinizden çıkıp başka bir insanın bedenine girme hakkınız olsaydı kimi tercih ederdiniz?
O halde o kişi olmaya çalışın.
Evinizi değiştirin, şehrinizi değiştirin, dolaşın, rutinden çıkıp alışmadığınız şeylere kafa yorun. Zihnimiz ve bilinçaltımız bizim düşündüklerimizle şekillenir ve onları kandırmak bize bağlıdır. Gelen hiçbir düşünce gerçeği sonuna kadar yansıtacak diye bir şey yok. Ölümü sık yaşamış olmanın verdiği sonsuz boşluktasınız ama siz bunu başarırsınız o kadar güzelsiniz ki. Dünya sizden mahrum kalmamalı. Daha çok yazmalısınız, ben bu forumda hiçbir yazıyı böyle akıcı okumamıştım. Yazın lütfen... Blog açın yazın, bir şekilde o klavye elinizden düşmesin. Ve size bir kitap öneriyorum; Tuğçe Işınsu - Ol der ve Olur adlı. Bu kitabı okuyunca aydınlanma yaşamıştım. Elbet bir gün öleceğiz hepimiz , ama bunu biz yaparsak hayattan pes etmiş oluruz. Hayat galip gelmemeli. Her insan kendi hayatının kahramanı değil midir?
