Siz kan bağı meselesine çok takılmışsınız. Çocukken neyse de artık kendinizi üzmeyin. Helal olsun sizi büyüten babaya bir babadan daha çok babaşık etmiş size. Görüyosunuz burda onca kadının babalarının hayatlarını mahfedişlerinş. Sizinkisi en azından hayatınızdan defolmuş gitmiş ve o eksikliği birisi kapatmış. Burda hem babası hayatını zindan eden hem de baba figürü olmadan yaşayan onca kadın var ama sizin hayatınızda bir baba figürü varmış. Bir de öyle düşününİnanın ki kısasa kısas bile olmadı günlerdir kalbim 4 mevsimi yaşıyor. Evim, işim, eşim , çocuklarım herseyim var ama kendimi yağmur altına bırakılmış kedi yavrusu gibi sahipsiz ve kimsesiz hissediyorum. Çocukken babalar günü olunca sokakta duvar dibine siner annem görmesin diye sessiz sessiz ağlardım. Yada okulda törenlerde babalarıyla gelen çocukları görünce üzülürdüm aynı şeyleri yaşıyorum. Öğleden önce gülüyordum şimdi ağır depresifim resmen dengem altüst oldu
Çocuğunuz dedesiyle vakit geçirsin ve onu ne kadar sevdiğini hissettirsin. Pedogog mantıklı bir çözüm imkan varsa deneyin. Kayınvalidenizi sert şekilde uyarsaydiniz böyle olmazdı ben de birebir iletişimden yanayım ama sizin durumunuzda eşinize söyleyip halletmesini istemeniz gerekirdi.Arkadaşlar baslik icin lütfen kızmayın sadece içimden geleni yazdım. Konumu paylasiyim tecrübeli annelerden yardım rica ediyorum.
Benim annem ve babam ben bebekken ayrılmışlar ben babamı hiç görmedim . Annem ben 12 yaşında iken evlendi. 12 yaşa kadar anaanne yanında kalabalık bir evde büyüdüm. Çocuklukta dış ortamdan çok zorluk çektim ( ozamanlarr boşanan kadın cevreden pozitif bir tehlike gibiydi , çocukta onun meyvesi vs) . Yani çok fazla çocukluk travmam var .
Babamla(üvey) genel olarak problemim yok . Okuttu büyüttü Rabbım razı olsun vs. Ama ailesi çok çok büyük travmalar yaşattı psikolojik olarak. Ben bunları ne anneme ne babama anlatmadım hala.
Neyse asıl konuya geliyim benim k.v üvey olduğumu biliyor. Ve ara ara bunu bana karşı kullanır. İşte baban mirasını kendi şeyinden düşene verir( yani kendi oğlu) sen avcunun yalarsın falan . Ben tepki gösterince ay ben cahilim yaşlıyım der ağlar . Bu arada üvey babamın 4 tane evi var .herseyi bende hak sahibi olayım diye annemin üzerine yapti. Ama bunu k.v anlatmadım ne münasebet ona ne? Ben annesinin söylediklerini eşime hiç anlatmadım. Ama son 10 gündür bana sürekli ;baban kendi torununun yüzünü görünce seninkilerin suratına bakmayacak vs demeye başladı.( kendileri çocuklarıma çöp almadı ama annem babam sürekli alır maddi manevi yanımızda) . Babam çocuklarım için ölüyor resmen) Ben ona bunu söylediğinde bak anne üzülüyorum ve evin içinde sarhoş gibi geziyorum diye söyledim. Tabi yine ağladı ben cahilim oğluma söyleme vs diye. Yine eşime anlatmadim. Ama 2 gün önce yine aradı çocukları göreyim diye görüntülü aradı. ( ya ne güzel küsmüştü kendi kendine barıştı) . Sonra kardeşinin bebeği dogdumu dedi bende evet diyince. Ayyy babanda kendi torunu oluyor toruna doyar diyince 11 yaşındaki oğlum duydu ve şok oldu. İlk önce kendisinin benim üvey çocuğum olduğunu sandı çünkü babamla iletişimim çok çok iyi hatta annemden iyidir. Oğlum benim üvey olacağıma hiç ihtimal vermedi. Ben üstü kapalı anlattım ama çocuğun resmen ruh hali değişti. ( babama çok düştün). Bugün babam arayınca dede sen bebeği daha çok seviyorsun dimi ben zaten senin torunun değilmişim keske kalbinin içini görsemde beni nekadar sevdiğini görebilsem diyince babamın şeker 400 e çıktı ve eşimi arayıp bağırmış çağırmış annene söyle ya çenesini tutsun yada ben tutarım kızımdan ve torunlarimi üzecek tek birsey daha yaparsa kötü olur vs demiş. Eşimde annesini aramış bağırmış . Annesi hanfendi yerlere yatmış yine hasta numarası çok yapar beni aradı bende artık yılların birikimi ağzıma geleni saydım küfür dahil. Resmen çocukluk travmalarım geri geldi hersey gözlerimin önünden geçiyor ,kalbim çok hızlı atıyor.Bir insan niye birini bile bile bukadar üzer anlamıyorum. En çokta oğluma üzülüyorum resmen benim geçmişim yüzünden o da üzülüyor bu dünyada en çok dedesine güveniyordu ne hissediyor anlamıyorum. Yaşında 11 aslında ama bir anda 2 yaşında çocuğa döndü. Huyu değişti huzursuzluk yapiyor. Sizce bir pedagog yardimimi alsak. Çok uzun oldu ÖZÜR DİLERİM
Çocuğunuz dedesiyle vakit geçirsin ve onu ne kadar sevdiğini hissettirsin. Pedogog mantıklı bir çözüm imkan varsa deneyin. Kayınvalidenizi sert şekilde uyarsaydiniz böyle olmazdı ben de birebir iletişimden yanayım ama sizin durumunuzda eşinize söyleyip halletmesini istemeniz gerekirdi.
Canım benim üvey babanın sana ve çocuklarına düşkün olup sizi sevmesine o kadar mutlu oldum ki muhtemelen kayınvalidenin asla tahammül edemediği de o sevgi olmuştur. Zira kayınvalidenin zihniyetindeki insanlar sadece sözümona kendi şeylerinden düşeni güya severlerArkadaşlar baslik icin lütfen kızmayın sadece içimden geleni yazdım. Konumu paylasiyim tecrübeli annelerden yardım rica ediyorum.
Benim annem ve babam ben bebekken ayrılmışlar ben babamı hiç görmedim . Annem ben 12 yaşında iken evlendi. 12 yaşa kadar anaanne yanında kalabalık bir evde büyüdüm. Çocuklukta dış ortamdan çok zorluk çektim ( ozamanlarr boşanan kadın cevreden pozitif bir tehlike gibiydi , çocukta onun meyvesi vs) . Yani çok fazla çocukluk travmam var .
Babamla(üvey) genel olarak problemim yok . Okuttu büyüttü Rabbım razı olsun vs. Ama ailesi çok çok büyük travmalar yaşattı psikolojik olarak. Ben bunları ne anneme ne babama anlatmadım hala.
Neyse asıl konuya geliyim benim k.v üvey olduğumu biliyor. Ve ara ara bunu bana karşı kullanır. İşte baban mirasını kendi şeyinden düşene verir( yani kendi oğlu) sen avcunun yalarsın falan . Ben tepki gösterince ay ben cahilim yaşlıyım der ağlar . Bu arada üvey babamın 4 tane evi var .herseyi bende hak sahibi olayım diye annemin üzerine yapti. Ama bunu k.v anlatmadım ne münasebet ona ne? Ben annesinin söylediklerini eşime hiç anlatmadım. Ama son 10 gündür bana sürekli ;baban kendi torununun yüzünü görünce seninkilerin suratına bakmayacak vs demeye başladı.( kendileri çocuklarıma çöp almadı ama annem babam sürekli alır maddi manevi yanımızda) . Babam çocuklarım için ölüyor resmen) Ben ona bunu söylediğinde bak anne üzülüyorum ve evin içinde sarhoş gibi geziyorum diye söyledim. Tabi yine ağladı ben cahilim oğluma söyleme vs diye. Yine eşime anlatmadim. Ama 2 gün önce yine aradı çocukları göreyim diye görüntülü aradı. ( ya ne güzel küsmüştü kendi kendine barıştı) . Sonra kardeşinin bebeği dogdumu dedi bende evet diyince. Ayyy babanda kendi torunu oluyor toruna doyar diyince 11 yaşındaki oğlum duydu ve şok oldu. İlk önce kendisinin benim üvey çocuğum olduğunu sandı çünkü babamla iletişimim çok çok iyi hatta annemden iyidir. Oğlum benim üvey olacağıma hiç ihtimal vermedi. Ben üstü kapalı anlattım ama çocuğun resmen ruh hali değişti. ( babama çok düştün). Bugün babam arayınca dede sen bebeği daha çok seviyorsun dimi ben zaten senin torunun değilmişim keske kalbinin içini görsemde beni nekadar sevdiğini görebilsem diyince babamın şeker 400 e çıktı ve eşimi arayıp bağırmış çağırmış annene söyle ya çenesini tutsun yada ben tutarım kızımdan ve torunlarimi üzecek tek birsey daha yaparsa kötü olur vs demiş. Eşimde annesini aramış bağırmış . Annesi hanfendi yerlere yatmış yine hasta numarası çok yapar beni aradı bende artık yılların birikimi ağzıma geleni saydım küfür dahil. Resmen çocukluk travmalarım geri geldi hersey gözlerimin önünden geçiyor ,kalbim çok hızlı atıyor.Bir insan niye birini bile bile bukadar üzer anlamıyorum. En çokta oğluma üzülüyorum resmen benim geçmişim yüzünden o da üzülüyor bu dünyada en çok dedesine güveniyordu ne hissediyor anlamıyorum. Yaşında 11 aslında ama bir anda 2 yaşında çocuğa döndü. Huyu değişti huzursuzluk yapiyor. Sizce bir pedagog yardimimi alsak. Çok uzun oldu ÖZÜR DİLERİM
Senin üvey olduğunu soyledigin dede öz nenesinden daha çok seviyormuş bunu düşünün.Evet eşimde niye söylemedin içinde yaşadın diye kızdı. Ama yakın zamanda bir hastalık geçirdim beynim uzun süre susuz kaldi ve daha yeni yeni kendime geliyorum . Eşime söylesem daha kötü olur gibi hissettim kaldıramıyorum hasta olmaktan korkuyorum. Oğluma mevzu gelene kadar kafamda affetmeye görmezden gelmeye çalistim
Senin üvey olduğunu soyledigin dede öz nenesinden daha çok seviyormuş bunu düşünün.
Annelik babalık kan bağıyla değil can bağıyla gerçekleşir. Eminim ki gercek babanız bir gün çıkıp gelse geçmişe geri dönme imkanın olsa (üvey) babanın kılına değişmezsin. Geçmişin yaralarını çok şefkati ve sevgisiyle sarmaya çalışan bir adam gibi baba var var hayatınızda ne mutlu sana. Üvey dediğin babanın onda birini yapmayan öyle çok kan bağından baba var ki çocuklarına sorsanız keşke babam hayatımızda olmasaydı der bir çoğu. Kayınvalideye gelince bence kesinlikle onunla görüşmeyin kan emici insanı yaralanmasını çok iyi bilen hasta ruhlu bir kadın o. Şimdi düşünsene ruh emici bir gerçek ebeveyn mi istersin yoksa sana hayatını adamış üvey bir ebeveyn mi ?
Eşinizden bir şey gizlemeyin, kendi annesini en iyi o tanır. Baştan söyleseydiniz belki haddini o bildirirdi, böyle uğraşmazdınız. Çok üzüldüm yaşadıklarınıza. Babanızı çok takdir ediyorum. Sahip olduklarınıza odaklanın, sağlığınız düzeliyor, evlatlarınız yanınızda ve sağlıklılar. Sizi seven, büyüten anne babanız var. Öz üvey ne fark eder. Eşinizle de aranız iyi, mutlusunuz anladığım kadarıyla. Daha ne olsun.
Benim tavsiyem çocuğunuz için gerekiyorsa destek alın ancak sağlık durumunuz düzelir tamamen toparlanınca muhakkak terapi alıp kendinize dair her şeyi yerli yerine koyun. Siz bu durumu kendi içinizde sindirmiş ve aşmış olsaydınız çocuğunuz inanıyorum ki böyle tepki vermezdi. Öz üvey durumumun önemli olmadığını, önemli olanın sevgi ve bağlılık olduğunu anlatır ve dedesinin bir baba olarak sizi nasıl seviyorsa onu da torunu olarak aynı şekilde sevdiğini söylerdiniz. Yani sözlerinizden öte sizin gözlerinizde, tavırlarınızda zaten bu tarz bir ayrımcılık olmadığını çocuğunuz görürdü.
Kv ile de ben olsam görüşmezdim. Oğlu görüşsün yeter.
Daha en başta bu konularda konuştuğunda gerekli tepkiyi verip, eşinize de söyleyecektiniz, annenle konuş benden uzak dursun diye. Niye söylemediniz?
Susmak çözüm olmuyor böyle durumlarda.
Sizin ve oğlunuz için üzüldüm. Bu olaydan devam ederek görüşmeyin kayınvalide ile. Bildiğin kötü niyetli bir kadın.
Ne yalan söyleyeyim başlığı okuyunca biraz on yargılı girdim konuya ama okuduklarimin karşısında şok oldum. Rezil kadın. Babanizi takdir ettim mert adammiş helal olsun. Esinizde durusunu sergilemiş. Sizde içinizi dokmekle iyi yapmışsınız sonuna kadar hak etti. Lütfen uzemyin kendinizi bakın biyolojik olmasada arkanızda dağ gibi duran bir babaniz var. Siz uzuldukce oglunuzda üzülür. Kaynana olmak yilanda kendi kendine hastalansin dursun. Karaktersiz.
Ya bu kvler neden böylelerArkadaşlar baslik icin lütfen kızmayın sadece içimden geleni yazdım. Konumu paylasiyim tecrübeli annelerden yardım rica ediyorum.
Benim annem ve babam ben bebekken ayrılmışlar ben babamı hiç görmedim . Annem ben 12 yaşında iken evlendi. 12 yaşa kadar anaanne yanında kalabalık bir evde büyüdüm. Çocuklukta dış ortamdan çok zorluk çektim ( ozamanlarr boşanan kadın cevreden pozitif bir tehlike gibiydi , çocukta onun meyvesi vs) . Yani çok fazla çocukluk travmam var .
Babamla(üvey) genel olarak problemim yok . Okuttu büyüttü Rabbım razı olsun vs. Ama ailesi çok çok büyük travmalar yaşattı psikolojik olarak. Ben bunları ne anneme ne babama anlatmadım hala.
Neyse asıl konuya geliyim benim k.v üvey olduğumu biliyor. Ve ara ara bunu bana karşı kullanır. İşte baban mirasını kendi şeyinden düşene verir( yani kendi oğlu) sen avcunun yalarsın falan . Ben tepki gösterince ay ben cahilim yaşlıyım der ağlar . Bu arada üvey babamın 4 tane evi var .herseyi bende hak sahibi olayım diye annemin üzerine yapti. Ama bunu k.v anlatmadım ne münasebet ona ne? Ben annesinin söylediklerini eşime hiç anlatmadım. Ama son 10 gündür bana sürekli ;baban kendi torununun yüzünü görünce seninkilerin suratına bakmayacak vs demeye başladı.( kendileri çocuklarıma çöp almadı ama annem babam sürekli alır maddi manevi yanımızda) . Babam çocuklarım için ölüyor resmen) Ben ona bunu söylediğinde bak anne üzülüyorum ve evin içinde sarhoş gibi geziyorum diye söyledim. Tabi yine ağladı ben cahilim oğluma söyleme vs diye. Yine eşime anlatmadim. Ama 2 gün önce yine aradı çocukları göreyim diye görüntülü aradı. ( ya ne güzel küsmüştü kendi kendine barıştı) . Sonra kardeşinin bebeği dogdumu dedi bende evet diyince. Ayyy babanda kendi torunu oluyor toruna doyar diyince 11 yaşındaki oğlum duydu ve şok oldu. İlk önce kendisinin benim üvey çocuğum olduğunu sandı çünkü babamla iletişimim çok çok iyi hatta annemden iyidir. Oğlum benim üvey olacağıma hiç ihtimal vermedi. Ben üstü kapalı anlattım ama çocuğun resmen ruh hali değişti. ( babama çok düştün). Bugün babam arayınca dede sen bebeği daha çok seviyorsun dimi ben zaten senin torunun değilmişim keske kalbinin içini görsemde beni nekadar sevdiğini görebilsem diyince babamın şeker 400 e çıktı ve eşimi arayıp bağırmış çağırmış annene söyle ya çenesini tutsun yada ben tutarım kızımdan ve torunlarimi üzecek tek birsey daha yaparsa kötü olur vs demiş. Eşimde annesini aramış bağırmış . Annesi hanfendi yerlere yatmış yine hasta numarası çok yapar beni aradı bende artık yılların birikimi ağzıma geleni saydım küfür dahil. Resmen çocukluk travmalarım geri geldi hersey gözlerimin önünden geçiyor ,kalbim çok hızlı atıyor.Bir insan niye birini bile bile bukadar üzer anlamıyorum. En çokta oğluma üzülüyorum resmen benim geçmişim yüzünden o da üzülüyor bu dünyada en çok dedesine güveniyordu ne hissediyor anlamıyorum. Yaşında 11 aslında ama bir anda 2 yaşında çocuğa döndü. Huyu değişti huzursuzluk yapiyor. Sizce bir pedagog yardimimi alsak. Çok uzun oldu ÖZÜR DİLERİM
Ya bu kvler neden böylelerüvey birisini gördü ya yapıştır hakareti terbiyesiz kadın.Çocugun nasil piskolojisini bozmuş düşüncesiz fikri kalmış hep mal mulkte insan bir torununda düşünür.Babaniz üvey ama öz babalardan daha iyi babaymış helal olsun yani her üvey baba böyle olmaz.Çocugu doktora bencede götürün kendine gelsin yazık yavruya allak bullak olmuş kafası şimdi.