Böyle konularda kendimi görüyorum bende ittire kaktira götüremem dedigim evliligi sekiz ayda bitirmistim sonra yeniden sevdim bekar hic evlenmemiş biriyle evlendim şimdi bir kızımız var salliyorumkötüyü referans almak değil de yakınlarımdan bu süreçte yaşadıklarını dinlediğim için normal karşıladım sanırım ama kesinlikle katılıyorum neden iyi hatta daha iyi olmasın ki
Bence boşanın evliliğin en güzel zamanları bu yaşananlar normal değilherkese merhaba çok içimin dolup taştığı kimseye anlatamadığım bir süreçten geçiyorum. uzun yazıcam biraz. eşimle 5 yıllık birliktelik sonrasında evlendik yaklaşık 9 aydır evliyiz ama düğün arifesinde sorunlar kendini göstermeye başladı bi anda uzaklaşma beraber vakit geçirme azaldı. ufak şeylerden sorunlar büyüdü. hatta düğünden 1 ay önce saçma sebeplerden bi tartışma çıktı ve yine ayrılık eşiğine geldik. hepsinde de yapıcı olmaya çalıştım stres vardır maddi kaygılar olabilir dedim hep. ve klasik düğün öncesi aman yeter ki mutlu olalım diyip çoğu şeyi istemedim yapabildiğim kadarıyla da elimi taşın altına koydum. çünkü hayatı paylaşmaktı amacım her zaman da ilişkide daha çok verici taraf oldum bu süreçte de almayı unuttum denge orda bozuldu. bu arada ailesinin hakkını yiyemem onlar da ne gerekiyorsa yapmaya gayret ettiler. ama eşimin ilk sorunu şu annesiyle bağlı değiller bağımlılar annesi her şeyi eşimle yapmış düğün öncesinde annesinin de çok negatif etkileri oldu. evlendiğimiz ilk hafta balayı dönüşünde tartıştık 1 hafta küs kaldık derken derken bu böyle devam etti beraber zaman geçirmiyoruz ne istediğimin bir önemi yok çok insani şeyler bekliyorum aslında beraber bi film izlemek mesela bi pazar dışarı çıkmak gibi ama yok. ev arkadaşı gibiyiz ayrı odalarda sadece yemek yerken ne kadar muhabbet edersek ediyoruz o kadar , her tartışmamızda da hemen boşanmayı öne sürüyor ve sevgim bitti sevmiyorum diyebiliyor. aralık ayında dipsiz kuyuda gibiydik eşyalarımı toplama aşamasına geldim ama yapamadım o da yapamadı tam düzeldik dedik ama bu sırada yine ev arkadaşlığı devam etti sadece tartışmalarımız bitti daha sakin bi hal aldık. 20 gün önce yine absürt şekilde tartıştık ve konuşmuyoruz hiç tartışırken çok kırıcı oluyor. dediğim gibi başlarda alışma sürecidir vs dedim ama bizim tartışmalarımız fikir çatışması veya adapte olmaktan kaynaklı değil alışma süreciyle bir alakası yok bana kalırsa. kendimi çok yalnız hissediyorum aynı evin içinde sanki sevgisi gerçekten bitmiş hatta düğünden önce bitmiş ama vicdan yapmış gibi düğün yazın oldu geçen sene marttan beri soğukluk var işte o zamanlar görmek istememişim hep biterse biter modunda evliliğe ben zorlamışım gibi bi tavırda evet sevgim bitmedi ama hissizleştim yoruldum görülmeye çalışmaktan. ona kalırsa bir şey yok ortada ben büyütüyorum ama normal değil normalleşmeye başladı. şimdi de konşmuyoruz ama aynı şeyleri konuşmak istemiyorum bitiyosa bitsin diyor işte sadece
Biterse bitsin, seni sevmiyorum diyen adamdan boşanmalı miyim diye soruyorsun yaniherkese merhaba çok içimin dolup taştığı kimseye anlatamadığım bir süreçten geçiyorum. uzun yazıcam biraz. eşimle 5 yıllık birliktelik sonrasında evlendik yaklaşık 9 aydır evliyiz ama düğün arifesinde sorunlar kendini göstermeye başladı bi anda uzaklaşma beraber vakit geçirme azaldı. ufak şeylerden sorunlar büyüdü. hatta düğünden 1 ay önce saçma sebeplerden bi tartışma çıktı ve yine ayrılık eşiğine geldik. hepsinde de yapıcı olmaya çalıştım stres vardır maddi kaygılar olabilir dedim hep. ve klasik düğün öncesi aman yeter ki mutlu olalım diyip çoğu şeyi istemedim yapabildiğim kadarıyla da elimi taşın altına koydum. çünkü hayatı paylaşmaktı amacım her zaman da ilişkide daha çok verici taraf oldum bu süreçte de almayı unuttum denge orda bozuldu. bu arada ailesinin hakkını yiyemem onlar da ne gerekiyorsa yapmaya gayret ettiler. ama eşimin ilk sorunu şu annesiyle bağlı değiller bağımlılar annesi her şeyi eşimle yapmış düğün öncesinde annesinin de çok negatif etkileri oldu. evlendiğimiz ilk hafta balayı dönüşünde tartıştık 1 hafta küs kaldık derken derken bu böyle devam etti beraber zaman geçirmiyoruz ne istediğimin bir önemi yok çok insani şeyler bekliyorum aslında beraber bi film izlemek mesela bi pazar dışarı çıkmak gibi ama yok. ev arkadaşı gibiyiz ayrı odalarda sadece yemek yerken ne kadar muhabbet edersek ediyoruz o kadar , her tartışmamızda da hemen boşanmayı öne sürüyor ve sevgim bitti sevmiyorum diyebiliyor. aralık ayında dipsiz kuyuda gibiydik eşyalarımı toplama aşamasına geldim ama yapamadım o da yapamadı tam düzeldik dedik ama bu sırada yine ev arkadaşlığı devam etti sadece tartışmalarımız bitti daha sakin bi hal aldık. 20 gün önce yine absürt şekilde tartıştık ve konuşmuyoruz hiç tartışırken çok kırıcı oluyor. dediğim gibi başlarda alışma sürecidir vs dedim ama bizim tartışmalarımız fikir çatışması veya adapte olmaktan kaynaklı değil alışma süreciyle bir alakası yok bana kalırsa. kendimi çok yalnız hissediyorum aynı evin içinde sanki sevgisi gerçekten bitmiş hatta düğünden önce bitmiş ama vicdan yapmış gibi düğün yazın oldu geçen sene marttan beri soğukluk var işte o zamanlar görmek istememişim hep biterse biter modunda evliliğe ben zorlamışım gibi bi tavırda evet sevgim bitmedi ama hissizleştim yoruldum görülmeye çalışmaktan. ona kalırsa bir şey yok ortada ben büyütüyorum ama normal değil normalleşmeye başladı. şimdi de konşmuyoruz ama aynı şeyleri konuşmak istemiyorum bitiyosa bitsin diyor işte sadece
Sanırım iş ciddiye binince vazgeçmiş ama zorunda kalmış evlenmiş gibi bir havası var. Boşanın, vakit kaybetmeyinherkese merhaba çok içimin dolup taştığı kimseye anlatamadığım bir süreçten geçiyorum. uzun yazıcam biraz. eşimle 5 yıllık birliktelik sonrasında evlendik yaklaşık 9 aydır evliyiz ama düğün arifesinde sorunlar kendini göstermeye başladı bi anda uzaklaşma beraber vakit geçirme azaldı. ufak şeylerden sorunlar büyüdü. hatta düğünden 1 ay önce saçma sebeplerden bi tartışma çıktı ve yine ayrılık eşiğine geldik. hepsinde de yapıcı olmaya çalıştım stres vardır maddi kaygılar olabilir dedim hep. ve klasik düğün öncesi aman yeter ki mutlu olalım diyip çoğu şeyi istemedim yapabildiğim kadarıyla da elimi taşın altına koydum. çünkü hayatı paylaşmaktı amacım her zaman da ilişkide daha çok verici taraf oldum bu süreçte de almayı unuttum denge orda bozuldu. bu arada ailesinin hakkını yiyemem onlar da ne gerekiyorsa yapmaya gayret ettiler. ama eşimin ilk sorunu şu annesiyle bağlı değiller bağımlılar annesi her şeyi eşimle yapmış düğün öncesinde annesinin de çok negatif etkileri oldu. evlendiğimiz ilk hafta balayı dönüşünde tartıştık 1 hafta küs kaldık derken derken bu böyle devam etti beraber zaman geçirmiyoruz ne istediğimin bir önemi yok çok insani şeyler bekliyorum aslında beraber bi film izlemek mesela bi pazar dışarı çıkmak gibi ama yok. ev arkadaşı gibiyiz ayrı odalarda sadece yemek yerken ne kadar muhabbet edersek ediyoruz o kadar , her tartışmamızda da hemen boşanmayı öne sürüyor ve sevgim bitti sevmiyorum diyebiliyor. aralık ayında dipsiz kuyuda gibiydik eşyalarımı toplama aşamasına geldim ama yapamadım o da yapamadı tam düzeldik dedik ama bu sırada yine ev arkadaşlığı devam etti sadece tartışmalarımız bitti daha sakin bi hal aldık. 20 gün önce yine absürt şekilde tartıştık ve konuşmuyoruz hiç tartışırken çok kırıcı oluyor. dediğim gibi başlarda alışma sürecidir vs dedim ama bizim tartışmalarımız fikir çatışması veya adapte olmaktan kaynaklı değil alışma süreciyle bir alakası yok bana kalırsa. kendimi çok yalnız hissediyorum aynı evin içinde sanki sevgisi gerçekten bitmiş hatta düğünden önce bitmiş ama vicdan yapmış gibi düğün yazın oldu geçen sene marttan beri soğukluk var işte o zamanlar görmek istememişim hep biterse biter modunda evliliğe ben zorlamışım gibi bi tavırda evet sevgim bitmedi ama hissizleştim yoruldum görülmeye çalışmaktan. ona kalırsa bir şey yok ortada ben büyütüyorum ama normal değil normalleşmeye başladı. şimdi de konşmuyoruz ama aynı şeyleri konuşmak istemiyorum bitiyosa bitsin diyor işte sadece
Bu anacı erkeklerin cinsel isteklerinde de sıkıntı oluyor hep.hayatındq ilk defa bir kadınla aynı evde yaşıyorsun ya.ne diyeyim ortada erkek kalmamış.ne yedirip içiyorlar bunlara?evet yıprandık ve hep çabalayan oldurmaya çalışan taraf benim. nasıl bu hale geldik bilmiyorum sevgililik dönemi nişan dönemi böyle değildi herkeste olabilcek sınırda tartışmalar oluyodu tabiki ama böyle kırıp dökme olmuyodu mesela bana en son ne zaman seni seviyorum dedi hatırlamıyorum ya da ne zaman adım harici bi sıfatla seslendi hatırlamıyorum.
Kimse engelleyecek seviyeye geldiği kişiyle evlenmemeli bence.evet uğraşıyormuş ama karşılıklı olmalı.yeterince seven insan bunu yapmayı göze alamaz.olumlu örnek olarak anlatmışsın ama bence olumlu örnek değil yani.alma verme dengesi olmalı.bence bu evlilik de olmamalı.ayrılma noktasına gelinen ilişkilerde evlenmek bana doğru gelmiyor.Keşke düğün arefesinde her sorunu halının altına silkelemektense ayrılsaydınız adamın sevgisi bir günde bitmemiş sadece siz görmek istememişsiniz.
Sizi hiç sevmiyor ne yazıkki ayrıca alma verme dengesine dikkat etmemeniz de başlıca sorun çünkü bir sorun varsa bunu çözmek için kadın olarak kendinizi yırtmamanız lazım olmuyorsa olmasın bırakın gitsin sizin istedikleriniz olacağı zaman gelsin anca öyle kabul etseydiniz ama siz erkek gibi davranmışsınız her şeyi toparlamışsınız.
Benim ablam da nişanlı şu an ve bu süreçte anlaşamadıkları ayrılık aşamasına geldikleri de oldu stresten ama her defasında eniştem koştu ablamın peşinden kapıya hediye mi yığmadı ablam engelledi diye ibandan yazıp para mı atmadı neler neler.
Bir kadın olarak üzüldüm size ama boşanmaktan başka çareniz yok SAKIN ama sakın bu adamdan çocuk yapmayın hem o bebeğin günahına girersiniz adam sizden iyice kaçmanın yolunu arar.
Onların dinamiği bu kimseye laf düşmez bence her ilişkinin dinamiği aynı değil gayet mutlularKimse engelleyecek seviyeye geldiği kişiyle evlenmemeli bence.evet uğraşıyormuş ama karşılıklı olmalı.yeterince seven insan bunu yapmayı göze alamaz.olumlu örnek olarak anlatmışsın ama bence olumlu örnek değil yani.alma erme dengesi olmalı.
Heh başka biri yazmış diye altta kalmamak için sen de aynısını yapıştırmışsin.Bir taraf sevmiyorum dediği an o ilişki orda noktalanmalı. Yeni evlisiniz şu anda her şeyin o kadar güzel ilerlemesi gerekiyor ki. İlk evlendiğiniz hafta küsmüşsünüz 1 hafta. Biz evlendiğim ilk bir hafta uyuyamamıştık heyecandan gerçekliğini sorgulamıştık. İlerde bu sorunlar katlanarak artacak, azalmayacak. Aynı evin içinde bu kadar uzun süre küs kalmak, ayrı odalarda takılmak normal değil. Boşanacaksanız eğer bunu şimdi yapın. Bir çocuk dünyaya getirmeden.
Neyi yazmışım? Yorumları okumadim bile Ayşe Hanım. Kininizi başka tarafa kusun.Heh başka biri yazmış diye altta kalmamak için sen de aynısını yapıştırmışsin.
Belki bir şeyler değişir umuduyla kendimi evlilik öncesi sonrası 1 yıldır tüketiyorum. Tam dediğiniz gibi hiçbir çabası yok sinirlenip söylediği şeyleri sinirlendiği için hak görüyor.işte sevmiyorum demesi boşanmayı dile getirmesi ya da kırıcı laflar etmesi gibi. Siniri geçince de vicdanen rahatsız hissedip yumuşuyor ama asla özür dileyip telafi etmiyor. Akışında gitmeye devam ediyoruz hep bu döngüde en azından. Ama ben artık yoruldum evlilik nedir anlayamadım eskisinden daha yalnızım evlilik meziyet değil mutlu olmak huzurlu yaşamak ve yaş almak meziyet. Bunları önceden görmeyerek de kendime haksızlık ettim belki ama yaşayarak görmem gerekiyormuşEşinizin sürekli "bitiyorsa bitsin" gibi kolayca boşanmayı dile getirmesi, hem sizi kırıyor hem de duygusal olarak yalnızlaştırıyor. Bu, sevginin bitmiş olmasından öte, size artık emek vermeye gönüllü olmadığını gösteriyor. Beraber vakit geçirmemek, tartışmalarda sizi suçlamak ve üzerine bir de sevgisini sorgulatacak cümleler kurmak, evliliğin temelini sarsan şeyler.
En can acıtıcı nokta ise, siz hala bağ kurmak için çabalarken onun tamamen kopmuş olması. Oysa bir evlilikte iki taraf da ilişkiyi yaşatmak için emek vermeli. Şimdi kendinize şu soruyu sorun: Bu evlilikte gerçekten sevildiğinizi, değer gördüğünüzü ve mutlu olduğunuzu hissediyor musunuz? Yoksa sadece “belki bir şeyler değişir” umuduyla kendinizi tüketiyor musunuz?
Sürekli yalnız kalmak, anlaşılmamak ve sevgisizlik içinde yaşamak yerine, kendinize bir çıkış yolu çizmek artık bir ihtiyaç haline gelmiş. Bu ilişki, sizi büyütmüyor; aksine her geçen gün daha fazla tüketiyor. Şimdi kendiniz için bir adım atmanın ve duygusal olarak iyileşmenin zamanıdır. Gerçekten sevgi dolu, değer gördüğünüz bir hayatı hak ediyorsunuz. Ve bunun başlangıcı, artık görmezden gelmemek olabilir.Belki bir şeyler değişir umuduyla kendimi evlilik öncesi sonrası 1 yıldır tüketiyorum. Tam dediğiniz gibi hiçbir çabası yok sinirlenip söylediği şeyleri sinirlendiği için hak görüyor.işte sevmiyorum demesi boşanmayı dile getirmesi ya da kırıcı laflar etmesi gibi. Siniri geçince de vicdanen rahatsız hissedip yumuşuyor ama asla özür dileyip telafi etmiyor. Akışında gitmeye devam ediyoruz hep bu döngüde en azından. Ama ben artık yoruldum evlilik nedir anlayamadım eskisinden daha yalnızım evlilik meziyet değil mutlu olmak huzurlu yaşamak ve yaş almak meziyet. Bunları önceden görmeyerek de kendime haksızlık ettim belki ama yaşayarak görmem gerekiyormuş
Yav he he tamam çok biliyosunuz. Aradaki ince noktayı göremiyorsanız ben ne yapayım mesela?Konu sahibi ben degilim o zamanda biri olsaydi adam evlenmezdi nisan atar hoslandigi ile olurdu yorumunuz alakasiz yani
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?