Babama bakmaktan evlenmeye, aile kurmaya sıra mı geldi? Tabi ilk evliliğim, babamı 40 yaşımda kaybettim ve eşimle de 40 yaşımdan sonra evlendim. Evet hayatta çok üzüldüm, yüzüm de gülmedi.
Kayınvalidem ve kayınpederimle aram iyi ama onları kendi annem babam olarak görmüyorum. Sevdiğim bir teyze ve amca olarak görüyorum, ayrıca da eşimin anne babası olarak görüyorum. Onlara bir evlat olarak vefa borcu hissetmiyorum. Tabi ki yardım ederim, basit bir pansumanı olur yaparım, hastaneye yatar refakatçı olmak gerekir kalırım (kaldım da) Hastaneye götürür getiririm. Alışverişlerini yaparım, banyoda yardıma ihtiyacı olur yardım ederim. Yemeğini yapar götürürüm. Bir ara kayınpederimin böbreklerinde sorun vardı, kan grubumuz uyumlu ciddi olarak böbreğimi vermeyi düşündüm. Ciddi düşündüm. Gerekirse veririm de ama bakamam. Böbreğini vermek zor gelmiyor da evinde bakmak mı zor geliyor? derseniz evet aynen öyle. Tek böbrekle yaşanır ama ev üzerine ev olmaz. Hemen yakınımda ev tutarım, hem o evi gerekirse tam teşekkülü hastaneye çeviririm, kaç para tutacağı umurumda olmaz, doktorunu, hemşiresini, bakıcısını tutarım. Gerekirse kendi evimi satar 1+1 kiraya çıkar yine bunları yaparım. Eşimse istediği kadar yanlarında olabilir, bakabilir, yanlarına da temelli taşınmak isterse taşınır. Benden boşanmak isterse elbette boşanabilir, evli kalmak isterse kalabilir. Yalnızca yapabileceğime inandığım ve yapamayacağımı bildiğim şeylerin sınırı belli bende. Elbette yanlış anlaşılmak, kötü bir insan, kötü bir gelin, kötü bir eş olarak anılmak istemem ama bazı şeyleri de zorlayamıyorum.