Eğer taraflardan birinin çocuğu olmayacağı tıbben kesinlik bulmuşsa empati kurarak karşı tarafı da anlarım tabii. Ama adam/kadın fark etmez, dürüst biçimde eşini de daha fazla psikolojik olarak suçlu hissettirmeden yollarımızı ayıralım diyebilmeli bence. Yani fedakarlık yapmak zorunda olmasa da sizi mağdur etmeye asla hakkı yok. Her gününüzü zehir ediyor resmen, aynı şey onda olsaydı siz lafını dahi etmezdiniz.
Tüp bebek yapsanız olası bir ayrılıkta çocuğa tek başınıza bakabilecek durumunuz var mı? Ayakta durabilir misiniz, mesleğiniz var mı, çocuğu birine teslim edip çalışabilir misiniz? Bunları yapabilirim diyorsanız sizin de evlat hasretinizi göz önünde bulundurarak bir şey diyemem ama yapamam diyorsanız bu adama güvenerek bir yola çıkmadan önce tekrar tekrar düşünün. 7 yıl aşırı uzun bir süre değil, şimdiden bu hâle gelmiş bu adam, ilerisini düşünmek istemiyorum.
Görümce nisbet yapmıyor diyenleri gördüm, özür dilerim ama bal gibi yapıyor. Bazı iyi insanların bile eline Allah tarafından verilmiş bir nimet geçti mi herkesin içinde gizli olan kibrin tuzağına düşüp kendini üstün hissetmek nefsine hoş geldiği için böyle şeyler yapıyor. Mesela tıpkı güzelliğinden ötürü havaya girmek gibi. Merhametli bir kadın hamileliğinden bahsetmez bile sizin yanınızda, ben çevremde böyle gördüm hep. Sorulursa anlatılır, şu kadarlık oldu vs denir o zaman. Ama karnını ovalamak bile bana göre ya aptallık/düşüncesizlik ya da nispet. Akıllı ve merhametli bir kadın karşıdakinin annelik eksikliğini hisseder.
Bu adamın şifresinin değişmesi, sürekli kız kardeşiyle konuşması, ailesinin diş bugday partisine gidecek kadar bunlara bağlı hale gelmesi akla tek bir şeyi getiriyor. Bunlar sakın çocugun olmazsa sana başka kız alırız diyor olmasınlar? Sakin kalıp bir takip edin. Kendinizi de eksik görüp paralamayın, kaderin her adımı kocaman bir hikmetle doludur.