Benim eşim dizi bağımlısıydı.
Ben de aynı dediğiniz gibi yaptım. Adamın umrunda olmadı aylar geçti. Kafamda artık mecbur aynı koğuşta yaşayan iki hapishane sakiniydik. Minimum muhattap oluyorduk ben görevlerimi yapıyordum ve benim görevim evin iç işlerinin hepsiydi.
Taa ki oğlum garip davranmaya başladı ve psikiyatriye gidip oğlumun otizmli olduğunu anlayana kadar. Mecburen dizilerini bıraktı onunla ilgileniyor şimdi. Ben kendime çok kızdım. Belki zamanında daha büyük tepki verseydim onu düzeltebilseydim oğlum bu durumda olmazdı diye.
Giden benden ve oğlumdan oldu.
Acaba mesajımı gösterseniz etkilenir mi. Biz bu konuda ne yazık ki ibretlik bir hikayeyiz bence.
Allah tüm annelerin yardımcısı olsun.
Hayır yani biz de oynuyoruz eşimle ama böyle bir bağımlısı olmadık yani, 1 saat oynayıp çıkıyoruz dizimizi filmimizi izliyoruz, sosyal hayata katılıyoruz. Haftanın 4 günü oynuyorsak 3 günü oynamıyoruz. Bunun için bi sınır koymadık ama öyle gelişiyor. Bir çift arkadaşım bizden özendi oyuna başladı. Sonra kız bıraktı çünkü adam aynı sizin eşiniz gibi sabahlara kadar oynamaya başlamış. Sıkılır belki bekle biraz dedim kıza, 8 aydır bekliyor, sıkılmak bir yana giderek dozu artırmış işe falan akşamüstü gidiyormuş (kendi işi) gece uyumadığı için. Bir gün evlerine gittim eşim şehir dışındayd,ı gözlerimle gördüm işten gelip kulaklığı takıp nasıl dünyayla bağlantıyı kestiğini. Cinsel hayat bitmiş. Sosyal hayatı hiç söylemiyorum bile. Ama onların evliliğinde de ciddi problemler vardı pek mutlu sayılmazlardı açıkçası. Bana öyle geliyor ki mutsuz insanlar bu oyunu kendine bir mutluluk kaynağı olarak gördüğü için bağımlısı oluyor. Çevremde bu oyunu oynayan en az 20 kişi var. Hiçbirisi o arkadaşım kadar kafayı bozmadı oyunla. Mutsuzlukla bağımlılığın kesinlikle bir ilişkisi var. Eşinizle konuşmalısınız bence.
