Ne olursa olsun annelerinizden "o kadın" diye bahsetmemelisiniz bence. Sizin sorunlarınız ve sıkıntılarınız olduğu gibi, onun da sıkıntıları ve yalnızlıkları olduğunu düşünmek önemli. Bilmediğimiz, gözden kaçırdığımız çok şey olabilir. Benim de annemle aram pek iyi değil, sabah uyanıp da ayağa kalkıp banyoya doğru yürüdüğümde kemiklerimi iyice bi süzen annemin, "şuraya bak gebereceksin" "geber" dediği oluyor ya da ne yaparsam yapayım onu mutlu edemiyorum, çabalarım veya fedakarlıklarım hiçe sayılabiliyor. Fakat yine de onun beni sevdiğini biliyorum. Anneleriniz ile aynı fikirde, aynı düzeyde olmayı bekleyemezsiniz. O bunu bekleyebilir ama siz bekleyemezsiniz. Bu bi kere çok yanlış çünkü her jenerasyon büyük değişikliklerle gelişim göstermiştir. Onun çocukluğunu ve gençliğini geçirdiği çağ bizimkinden daha başkadır. O bunu kavrayamasa da siz kavrayabilirsiniz çünkü bu yeni çağa göre şekillenensiniz. Sizin yapmanız gereken, sadece tepki vermemek ve üstuelki
evet çok doğru bir analiz yapmışsının annecğimin sıkıntılarını düşünmemiş olabilirim belki de onun sevgisinden emin olamadığım için böyle oluyor olabilir sevmiyor demiyorum emin olamıyorum emin olamamın nedeni yıllar küçüklükten beri annem yaptığım bir güzel şeyi görmedi hep yargıladı kötüledi bana çok basit bişey için kzıp yanımda dibimde nispet yapar gibi kardeşime anneciğim dedi güzel sözler sevgi sözcükleri söyledi.Anneme hep sordum niye sarılmıyorsun sevmiyorsun anne o da ''ben sevgi görmemişim ki bana kimse sarılmadı'' dedi ama kardeşime sarıldı onu öptü benim hiç mi iyi bir yanım yok hiç mi iyi bi özellğim yok bu kadar kötü bir insan mıyım ben küçüklüğümden beri kendimi hep suçladım naptım anneme diye annemin yüzü gülmüyor benim yüzümden ben mutsuz ettim onu diye düşünürdüm.Hala da bu düşüncesi kırılsa da böyle düşünüyor babamla arasındaki problemleri benim üstümden çözmeye çalışıyor.İnsan ne kadar kötü olursa olsun evladını sever o kadın çalı olsa bile dikeni batmaz yavrusuna di mi ama niyeyse bana battı ama ben yine de onu seviyorum.
benim 5 tane psikologum oldu. 3 sene ilaçlı tedavi gördm ve henüz lisedeyim düşün. çok sorunlu bi geçmişim vardı.fakat hayata pozitif bakmayı insan zamanla öğreniyo. benim en büyük ilgi alanım kitaplardr kütüphanedeki bayanla dost gbiyz artk:) psikologlarma gtmeye devam ediyorum ama sorunlarmdan bahsetmiyorm artık diğer insanlarn yaşamndan bahsediyoruz.hiç bir şeyi dert etme.benim en çok taktığım problem akranlarmla anlaşamamdı.yaşadığım şeyler yüznden erken gelişimimi tamamlamışım ve olgun düşünüyomuşum. şimdi bu sorunumla ilgilenmeye başladm( yani benim için bi insanın ne giydiği ne satn aldığı ya da dedikodular vs önemli değildi. ) istersen bende psikollog görevi üstlenebilirm :) artk işin erbabı oldm gibi .p psikolojik hastalıklarla alakalı çok kitap okurm vs. doktorlarm aslnda bunu kısıtlamamı istiyolar ama vazgeçemiyorm. sende mutlu bi yaşam istiyosn hepimiz bunu istiyorz. babamla hiç anlaşamam sanırm sende öyle amann şöyle düşün tolstoyun bi sözü var. insanları mutlu etmek en zoru önce kendini tanı ve öyle mutlu yaşa. zamanla çevreni takmamaya alışırsın. ((hıı bu arada kardeş nasihati de diyebilrsn
:)))
