- 6 Aralık 2013
- 1.519
- 1.347
- 39
Yazdiklarin benu 5sene evveline ,sevgili oglumu normal doguramadim diye girdigim depresif durumy hatirlatiyor
sıkıntılar icinde kaldim
ona bunu nadil yaptim diyip diyip agladim
oysaki ilk oglum normal dogumdu ve cooook buyuk sancilar cekmistim ve genede sezeryan olmamak icin canimi disime katip direnmistim
sunu soylemeliyimki dogumdan bi sure sonrada kendime coook aciyip ben bunu nasil yasadim diye depresyonlara girdim:)))
Sonuc kikiside depresyona cok musait bir durum
sezeryanin ameliyat olusu dolayisizla ekstra zorluklari var ama suju unutma uc yil sonra yeniden ssvd olabilirsin.arkadasim caturcutur yapti.
Daha bu sabah esime dedimki
ilk oglan hastalandimu hemen iyilesiyo
kucugunun oksurugu bilmem neyi hic gecmiyo normal dogum olmadigi icinmi axaba
Biiraz zaman gecsin ruhunda duydugun sıkınti azalacak benim keyfim yerinde
1sene cekmisti pismanligim
hee sezeryan sebebimde 4500kiloydu beybim ondan.
dr dedi istersen deniyelim korktum
asli lnda sancim cok zor dogumum cok kolay olmustu ilk oglumda sadece bagiriyodum ikinmak yoktu sanki
üzülme tatlım benim doğumum da senin anlattığı gibiydi kabus gibiydi, tam 24 saat sancı çektim yanlış ve gecikmeli müdahaleler yüzünden kendini suçlamam çok yersiz sancılar, doğum vss biizm elimizde değilki kimse başına e gelecğini tahmin edemez.ben belki senden de kötü durumdaydım ıkınamadım o kadar sancım vardıki aç susuz uykusuz bir insan 24 saatin sonunda ne kadar ıkınırsa onu yaptım daha doğrusu yapamadım bebek kanala inmedi,bebek indi ben ıkınamadım birde üstüne doktordan ebeden fırça yedim azar işttim sanki ben bilerek yapıyormuşum gibi ebeler karnıma şiddetle bastırarak aldı bebeği o an ruhumu teslim ettim sandım acıdan nasıl bayılmadım hayret allah güç veriyor demekki..doğumdan sonra hıçkıra hıçkıra ağladım aşırı yorgun uykusuz bitaptım ama mükafatı herşeye değerdi...bebeğin büyüdükçe unutacaksın unutayı gerektirecek bi durum yok aslında ortada aklına bile gelmicek bugünler büyüdüğünü gözlerin gördükçe o acılar hep unutuluyor..mutlu yarınlara...Biraz uzun oldu. Oyle cok onemli seyler yok. Ozet icin son paragrafa bakmaniz kafi...
Yanlis anlasilmasin, bu yaziyi yazma amacim kimseyi dogumdan korkutmak degil. Cunku her dogum hikayesi kendine ozeldir. Amacim her aklima geldiginde gozyaslarina boguldugum durumu anlatmak, icimi dokmek sadece.
Bazilariniz biliyor, 31 mayista dogum yaptim. Ama bu deneyimin bana bu kadar zor gelecegini tahmin bile etmemistim.
Basindan beri normal dogum yanlisiydim ki zaten vucudumla, psikolojik durumumla buna tam hazirdim. Hatta doktorum "lutfen normal dogum dusun, hersey o kadar yolunda ki" demisti. Normal dogum yapacagimdan emindim, son dakikaya kadar da bunun icin ugrastim. Yuruyusler, vitaminler, dengeli beslenmek, dualar, sifali bitkiler, neler yapmadim ki. Hatta son dakikaya kadar bir dolu insan dua etti benim icin. Allah razi olsun onlardan. Doguma girene kadar da cok dinctim. En ufak bir agirlasma, odem vs. yoktu. Muayene sedyesine kendi kendime ziplayarak inip cikiyordum. Ama bazen olacak olduktan sonra oluyor ya...
30 mayista rutin kontrolum icin sabahtan doktordaydim. Nst ye baglandim ve aciklik kontrolum yapildi. Acikligim 2 cm olmus ve doktorum sanci hissediyormusun dedi. Ben de hissetmedigimi soyledim. "Agrin baslamis wolfrog. Ama agri esigin yuksek demek ki bu da iyi bir sey. Cok guzel bir dogum olacak" Zaten biliyordum bunu. En fazla ne olabilirdi ki?
Ilk dogumum olacagi icin acilmam hemen olmazmis, eve gitmemi ve sancilarin duzenli olarak 5 dk da bire dusunce gelmemi soyledi. Eve geldikten 1 saat sonra sancilar basladi. 2 saat sonra da duzene girmisti ve doktorumu aradim. Sicak bir dus yapmami onerdi, hala sancim devam ederse o zaman gel dedi ve kendimi hastanede buldum. Aciklik 4 cm olmus. Dogum odasina alindim, saat 14.00 olmustu. Esimi de yanima aldilar, girgir yaptik surekli. Acilmam cok yavas ilerliyordu ama gece yarisindan once dogumum bekleniyordu.
Saat gece yarisini gecti, acilmam hala cok yavas ilerliyordu. Sabaha dogru sancilarim iyice artmaya basladi. Aradan saatler gecmesine ragmen hala asil dogum sancilarim baslamamisti.
31 mayis ogleye dogru artik gercek dogum sancilarim basladi. Acilma 9 cm olmusti. Doktor ve ebe artik ikinmam gerektigini soylediler. Baslarda yanlis ikiniyordum ama sonralari dogru yapmaya basladim. Saatlerce surekli ikindim. Arada dinlenmemi soyluyorlardi ama kasilmalarim cok guclu oldugu icin vucudum bebegi disari kendi atmaya calisiyordu. Hic suni sanci almamama ragmen asiri derecede kasilmam vardi ama buna ragmen bebek bir turlu cikmadi. Bir kac kez daha guclu bir sekilde ikinmami istediler. Ebe bebegimin basini gormustu, saclarinin rengini bile soyledi. Biraz daha ugrasirsam cikacakti. Gucumu son kez topladim ve tekrar bakti ama bebek artik orada degildi. Meger son kasilmamda geri kacmis. Doktorum apar topar geldi. Bebegim defalarca dogum kanalina girdi ama tam cikmak uzereyken geri kaciyordu. Icimden surekli "neden nasil" diyordum. Yani kasilmam sancim var, aciklik tam, bebek dogum kanalinda... Hic duydugum bir sey de degil neden bende oldu bu?
Onun disinda bir sorun olmadigi icin doguma devam ettim ama cok yoruldum coook... Sonlara dogru artik agridan "olmek istiyorum" diye bagirmaya basladim. Esimi daha once yollamistim odadan. Bana destek olmasi icin yeniden cagirdilar. Ona sarilarak basarmaya calistim. En son doktorum eger istersem oturur vaziyette veya ayakta da dogum yapabilecegimi soylediginde artik sancidan yatagimin korkuluguna yapismis, son gucumle bagiriyordum. Yerimden kipirdamam soz konusu bile degildi. Allah'im aklima geldikce agliyorum hala. Esim artik yeter bu kadar nereye kadar dayanmayi dusunuyorsun deyip doktoru alip disari cikti. Artik sezaryen icin son karari vermislerdi.
Hani benim olmamak icin direndigim, sirf bu yuzden 1 gunden fazla sanci cektigim...
Apar topar ameliyathaneye aldilar, en son "yeter artik uyutun beni" dedigimi hatirliyorum. Bir de doktorum wolfrog boyle ikinmaya devam edersen bebek yeniden dogum kanalina girecek bu sekilde ameliyat edemeyiz dedi. "Ama ben ikinmiyorum ki" diyebildim sadece. Bebegim normal dogmak icin son bir kez direnmisti ama benim gucum kalmamisti. (En buyuk pismanligim bu. Az daha sikamadim disimi) Sonrasinda uykudan uyanir gibi uyandim, en korktugum seylerden biriydi sanciyla uyanmak cunku.
15 dk sonra bebegimi getirdiler ve o andan itibaren neden sezaryen olmamak icin bu kadar direndigimi bir daha anladim. Bebegimi kucagima alamadim bile. Dusunsenize 40 hafta boyunca hasret kaldiginiz bebeginizi baskasinin kollarinda seviyorsunuz. Emzirmeye calisirken dikislerden oturu bir turlu dogru pozisyon bulamiyorsunuz.
Bebegim agladiginda annem kayinvalidem esim basina uc kisi kostu hep bir tek annesi kosamadi. Bebegimle ilgilenemedigim ve sazaryen oldugum icin sutum hic yok saniyordum. Meger dogum sancisi cektigim icin sutten yana sikintim olmazmis. Ilgilenemedigim icin bilemedim ki...
Kendimi bebegime karsi o kadar suclu hissediyorum ki. Beni anlasa, konusmayi bilse, anne seni affetim dese, keske bir dese. 2 sene hamile kalmak icin ugrasipta dogurunca ilgilenememek ne demek... Sirf disimi biraz daha sikamadigim icin.
Simdi ameliyat yerim daha az acimaya basladi, yavas yavas bebegimle ilgileniyorum ama icimde hep bir beceremiyormusum, yanlis yapiyormusum, yetemiyormusum hissi var. O kadar hasretini cektigim bebegime adapte olamadim bile. Rabbim dualarimi kabul etti, bana saglikli bir evlat verdi ama ben anne olamadim bir turlu. Nankorluk yapiyormusum gibi geliyor. Oysa hakeden, ve mukemmel birer anne olacak bir cok kadin var. Bu yuzden cok utaniyorum. Ayrica annelik duygularim da yok sanki. Oyle hic bekledigim gibi duygular yasamiyorum. Bence ben anneligi haketmedim.
Cok sukur bana ragmen guclu ve saglikli bir bebegim var, tek tesellim bu. 1 gunden fazla suren sancilarim sayesinde cigerleri gelismis, kanala girdigi icin cigerlerindeki ve midesindeki siviyi atmis, yani bildiginiz normal dogmus gibi. Benim yuzumden resmen iki defa dogdu yavrum.
Normalde beni uzen sey sezaryen olmak degil. Hersey bu kadar yolundayken yapamamak. Herseyi elime yuzume bulastirdim. Basindan beri sorun olsaydi takmazdim bile.
Tum bunlarin haricinde dogum odasinda cektigim sanci aklima geldikce kotu oluyorum. O bagirmalarim kulaklarimda tekrar tekrar cinliyor. Unutamiyorum.
Hic bir sorunum olmadigi halde beceriksizligim yuzunden bebegimin ameliyatla alinmasi hikayesidir. Hepsi bu...
size tam anlamıyla katılıyorum.son zamanlarda baştakilerin propagandalarıyla birlikte birde her önüne gelenin ssvd yapabileceğine dair yoğun bir propaganda oluşmuş.grubu görseniz sanki sezeryan demek dünyanın sonu demek, sanki sezeryan olunca anne olmuyorsunuz gibi davranıyorlar.özellikle son bir kaç haftadır bu konuyu araştırıyorum.sezeryanda ölüm riski diye aratıyorum tek ulaşabildiğim "sezeryanda ölüm oranı, normal doğuma göre 4 kat fazla" gibi haber başlıklarından ibaret.iyide kardeşim ölüm oranı kaç bir yazıver ben göreyim.en son buldum bir yerde binde bir gibi bir oran vermiş.sezeryan sonrası normal doğum ölüm oranına bakıyorum yüzde 3.5.yok sezeryan oranları bilmem kaçı geçti.abd de şu kadar falan filan.eee o zaman afrikada sezeryan doğum oranı yüzde 5 .demek ki en uygar ve doğruyu bilen yer afrika bu mantığa göre.dünyada sezeryan doğum oranı düşürülmeye çalışılıyor.bunun başlıca nedeni ekonomik.devletlere ameliyat ekstra yük getiriyor.Türkiyede nedeni ise hem ekonomik yükü azaltmak hemde baştakilerin sonsuz çocuk diye tutturmaları.en az üç çocuk söyleminin yerini "islamda korunmak haramdır" söylemi aldı ki sezeryanla da sonsuz doğum yapılamıyor.Tavsiyeden ziyade dikta ediliyor desek daha dogru. Sizce de sistematik bir şekilde normal dogum propogandası yapılmıyor mu?
Bakın siz de iki dogum turunun de her insan icin farklı sonuçlar gösterdiğini soyluyosunuz. Ama yaygın kanı Sezeryan tu kaka, normal dogum cici.
Gecen Cumhurbaşkanı'mız kürtaj ve Sezeryan cinayettir dedi. Bir kadının doğumda hangi yöntemi seçeceğini devlet başkanının önermesi normal mi? Bu tavsiye degil dikta etmektir. Bu akısına bırakmak Mıdır? İki yöntemin hekimler tarafından doğrusunun yanlısının anlatılması farklı birilerinin makul gördüğünü herkesin makul görmesini ummak farklı.
Siz bilinçli olabilirsiniz, benim icin dogru olan yöntem buydu diyebilirsiniz ama bakın konu sahibi dahil kaç kadın bu söylemler yüzünden normal dogum yapmamayı eksiklik olarak görüp kendilerini suçlu hissediyorlar. Çünkü Sezeryan kotu diye yanlış bir inanış var.
Bu konular hekim ve kadın arasındaki meselelerdir üçüncü kişilere müdahil olma Hakkını şahsen ben tanımıyorum. Mesele dinleyip dinlememe degil, sizinle alakalı bir meseleyi üçüncü kişilerin ağzına sakız etmesi. Yoksa tabiki birileri istiyor diye bi seyler yapmıyoruz, ama bu yönde bir kamuoyu ve psikolojik baskı oluşmasının da önüne geçemiyoruz
Öncelikle hayırlı olsun. Bende benzer bi hikaye yaşadım anne olalı 2 ay olacak. Açıklığım 7 cm olmuştu nerdeyse ama ben normal doğuramadım. Daha fazla ağrılara dayanamayıp ameliyata girdim. Herkese nasip olmuyormuş demekki. Üzülme önemli olan evladının sağlıkla dünyaya gelmesi. Suçlu felan değilsin senin sağlığında önemli. İkinizde sağlıklıysanız sorun yok. İlk zamanlar tabi ki ağrıların olur. Merak etme sonra geçiyor.Biraz uzun oldu. Oyle cok onemli seyler yok. Ozet icin son paragrafa bakmaniz kafi...
Yanlis anlasilmasin, bu yaziyi yazma amacim kimseyi dogumdan korkutmak degil. Cunku her dogum hikayesi kendine ozeldir. Amacim her aklima geldiginde gozyaslarina boguldugum durumu anlatmak, icimi dokmek sadece.
Bazilariniz biliyor, 31 mayista dogum yaptim. Ama bu deneyimin bana bu kadar zor gelecegini tahmin bile etmemistim.
Basindan beri normal dogum yanlisiydim ki zaten vucudumla, psikolojik durumumla buna tam hazirdim. Hatta doktorum "lutfen normal dogum dusun, hersey o kadar yolunda ki" demisti. Normal dogum yapacagimdan emindim, son dakikaya kadar da bunun icin ugrastim. Yuruyusler, vitaminler, dengeli beslenmek, dualar, sifali bitkiler, neler yapmadim ki. Hatta son dakikaya kadar bir dolu insan dua etti benim icin. Allah razi olsun onlardan. Doguma girene kadar da cok dinctim. En ufak bir agirlasma, odem vs. yoktu. Muayene sedyesine kendi kendime ziplayarak inip cikiyordum. Ama bazen olacak olduktan sonra oluyor ya...
30 mayista rutin kontrolum icin sabahtan doktordaydim. Nst ye baglandim ve aciklik kontrolum yapildi. Acikligim 2 cm olmus ve doktorum sanci hissediyormusun dedi. Ben de hissetmedigimi soyledim. "Agrin baslamis wolfrog. Ama agri esigin yuksek demek ki bu da iyi bir sey. Cok guzel bir dogum olacak" Zaten biliyordum bunu. En fazla ne olabilirdi ki?
Ilk dogumum olacagi icin acilmam hemen olmazmis, eve gitmemi ve sancilarin duzenli olarak 5 dk da bire dusunce gelmemi soyledi. Eve geldikten 1 saat sonra sancilar basladi. 2 saat sonra da duzene girmisti ve doktorumu aradim. Sicak bir dus yapmami onerdi, hala sancim devam ederse o zaman gel dedi ve kendimi hastanede buldum. Aciklik 4 cm olmus. Dogum odasina alindim, saat 14.00 olmustu. Esimi de yanima aldilar, girgir yaptik surekli. Acilmam cok yavas ilerliyordu ama gece yarisindan once dogumum bekleniyordu.
Saat gece yarisini gecti, acilmam hala cok yavas ilerliyordu. Sabaha dogru sancilarim iyice artmaya basladi. Aradan saatler gecmesine ragmen hala asil dogum sancilarim baslamamisti.
31 mayis ogleye dogru artik gercek dogum sancilarim basladi. Acilma 9 cm olmusti. Doktor ve ebe artik ikinmam gerektigini soylediler. Baslarda yanlis ikiniyordum ama sonralari dogru yapmaya basladim. Saatlerce surekli ikindim. Arada dinlenmemi soyluyorlardi ama kasilmalarim cok guclu oldugu icin vucudum bebegi disari kendi atmaya calisiyordu. Hic suni sanci almamama ragmen asiri derecede kasilmam vardi ama buna ragmen bebek bir turlu cikmadi. Bir kac kez daha guclu bir sekilde ikinmami istediler. Ebe bebegimin basini gormustu, saclarinin rengini bile soyledi. Biraz daha ugrasirsam cikacakti. Gucumu son kez topladim ve tekrar bakti ama bebek artik orada degildi. Meger son kasilmamda geri kacmis. Doktorum apar topar geldi. Bebegim defalarca dogum kanalina girdi ama tam cikmak uzereyken geri kaciyordu. Icimden surekli "neden nasil" diyordum. Yani kasilmam sancim var, aciklik tam, bebek dogum kanalinda... Hic duydugum bir sey de degil neden bende oldu bu?
Onun disinda bir sorun olmadigi icin doguma devam ettim ama cok yoruldum coook... Sonlara dogru artik agridan "olmek istiyorum" diye bagirmaya basladim. Esimi daha once yollamistim odadan. Bana destek olmasi icin yeniden cagirdilar. Ona sarilarak basarmaya calistim. En son doktorum eger istersem oturur vaziyette veya ayakta da dogum yapabilecegimi soylediginde artik sancidan yatagimin korkuluguna yapismis, son gucumle bagiriyordum. Yerimden kipirdamam soz konusu bile degildi. Allah'im aklima geldikce agliyorum hala. Esim artik yeter bu kadar nereye kadar dayanmayi dusunuyorsun deyip doktoru alip disari cikti. Artik sezaryen icin son karari vermislerdi.
Hani benim olmamak icin direndigim, sirf bu yuzden 1 gunden fazla sanci cektigim...
Apar topar ameliyathaneye aldilar, en son "yeter artik uyutun beni" dedigimi hatirliyorum. Bir de doktorum wolfrog boyle ikinmaya devam edersen bebek yeniden dogum kanalina girecek bu sekilde ameliyat edemeyiz dedi. "Ama ben ikinmiyorum ki" diyebildim sadece. Bebegim normal dogmak icin son bir kez direnmisti ama benim gucum kalmamisti. (En buyuk pismanligim bu. Az daha sikamadim disimi) Sonrasinda uykudan uyanir gibi uyandim, en korktugum seylerden biriydi sanciyla uyanmak cunku.
15 dk sonra bebegimi getirdiler ve o andan itibaren neden sezaryen olmamak icin bu kadar direndigimi bir daha anladim. Bebegimi kucagima alamadim bile. Dusunsenize 40 hafta boyunca hasret kaldiginiz bebeginizi baskasinin kollarinda seviyorsunuz. Emzirmeye calisirken dikislerden oturu bir turlu dogru pozisyon bulamiyorsunuz.
Bebegim agladiginda annem kayinvalidem esim basina uc kisi kostu hep bir tek annesi kosamadi. Bebegimle ilgilenemedigim ve sazaryen oldugum icin sutum hic yok saniyordum. Meger dogum sancisi cektigim icin sutten yana sikintim olmazmis. Ilgilenemedigim icin bilemedim ki...
Kendimi bebegime karsi o kadar suclu hissediyorum ki. Beni anlasa, konusmayi bilse, anne seni affetim dese, keske bir dese. 2 sene hamile kalmak icin ugrasipta dogurunca ilgilenememek ne demek... Sirf disimi biraz daha sikamadigim icin.
Simdi ameliyat yerim daha az acimaya basladi, yavas yavas bebegimle ilgileniyorum ama icimde hep bir beceremiyormusum, yanlis yapiyormusum, yetemiyormusum hissi var. O kadar hasretini cektigim bebegime adapte olamadim bile. Rabbim dualarimi kabul etti, bana saglikli bir evlat verdi ama ben anne olamadim bir turlu. Nankorluk yapiyormusum gibi geliyor. Oysa hakeden, ve mukemmel birer anne olacak bir cok kadin var. Bu yuzden cok utaniyorum. Ayrica annelik duygularim da yok sanki. Oyle hic bekledigim gibi duygular yasamiyorum. Bence ben anneligi haketmedim.
Cok sukur bana ragmen guclu ve saglikli bir bebegim var, tek tesellim bu. 1 gunden fazla suren sancilarim sayesinde cigerleri gelismis, kanala girdigi icin cigerlerindeki ve midesindeki siviyi atmis, yani bildiginiz normal dogmus gibi. Benim yuzumden resmen iki defa dogdu yavrum.
Normalde beni uzen sey sezaryen olmak degil. Hersey bu kadar yolundayken yapamamak. Herseyi elime yuzume bulastirdim. Basindan beri sorun olsaydi takmazdim bile.
Tum bunlarin haricinde dogum odasinda cektigim sanci aklima geldikce kotu oluyorum. O bagirmalarim kulaklarimda tekrar tekrar cinliyor. Unutamiyorum.
Hic bir sorunum olmadigi halde beceriksizligim yuzunden bebegimin ameliyatla alinmasi hikayesidir. Hepsi bu...