Biraz uzun oldu. Oyle cok onemli seyler yok. Ozet icin son paragrafa bakmaniz kafi...
Yanlis anlasilmasin, bu yaziyi yazma amacim kimseyi dogumdan korkutmak degil. Cunku her dogum hikayesi kendine ozeldir. Amacim her aklima geldiginde gozyaslarina boguldugum durumu anlatmak, icimi dokmek sadece.
Bazilariniz biliyor, 31 mayista dogum yaptim. Ama bu deneyimin bana bu kadar zor gelecegini tahmin bile etmemistim.
Basindan beri normal dogum yanlisiydim ki zaten vucudumla, psikolojik durumumla buna tam hazirdim. Hatta doktorum "lutfen normal dogum dusun, hersey o kadar yolunda ki" demisti. Normal dogum yapacagimdan emindim, son dakikaya kadar da bunun icin ugrastim. Yuruyusler, vitaminler, dengeli beslenmek, dualar, sifali bitkiler, neler yapmadim ki. Hatta son dakikaya kadar bir dolu insan dua etti benim icin. Allah razi olsun onlardan. Doguma girene kadar da cok dinctim. En ufak bir agirlasma, odem vs. yoktu. Muayene sedyesine kendi kendime ziplayarak inip cikiyordum. Ama bazen olacak olduktan sonra oluyor ya...
30 mayista rutin kontrolum icin sabahtan doktordaydim. Nst ye baglandim ve aciklik kontrolum yapildi. Acikligim 2 cm olmus ve doktorum sanci hissediyormusun dedi. Ben de hissetmedigimi soyledim. "Agrin baslamis wolfrog. Ama agri esigin yuksek demek ki bu da iyi bir sey. Cok guzel bir dogum olacak" Zaten biliyordum bunu. En fazla ne olabilirdi ki?
Ilk dogumum olacagi icin acilmam hemen olmazmis, eve gitmemi ve sancilarin duzenli olarak 5 dk da bire dusunce gelmemi soyledi. Eve geldikten 1 saat sonra sancilar basladi. 2 saat sonra da duzene girmisti ve doktorumu aradim. Sicak bir dus yapmami onerdi, hala sancim devam ederse o zaman gel dedi ve kendimi hastanede buldum. Aciklik 4 cm olmus. Dogum odasina alindim, saat 14.00 olmustu. Esimi de yanima aldilar, girgir yaptik surekli. Acilmam cok yavas ilerliyordu ama gece yarisindan once dogumum bekleniyordu.
Saat gece yarisini gecti, acilmam hala cok yavas ilerliyordu. Sabaha dogru sancilarim iyice artmaya basladi. Aradan saatler gecmesine ragmen hala asil dogum sancilarim baslamamisti.
31 mayis ogleye dogru artik gercek dogum sancilarim basladi. Acilma 9 cm olmusti. Doktor ve ebe artik ikinmam gerektigini soylediler. Baslarda yanlis ikiniyordum ama sonralari dogru yapmaya basladim. Saatlerce surekli ikindim. Arada dinlenmemi soyluyorlardi ama kasilmalarim cok guclu oldugu icin vucudum bebegi disari kendi atmaya calisiyordu. Hic suni sanci almamama ragmen asiri derecede kasilmam vardi ama buna ragmen bebek bir turlu cikmadi. Bir kac kez daha guclu bir sekilde ikinmami istediler. Ebe bebegimin basini gormustu, saclarinin rengini bile soyledi. Biraz daha ugrasirsam cikacakti. Gucumu son kez topladim ve tekrar bakti ama bebek artik orada degildi. Meger son kasilmamda geri kacmis. Doktorum apar topar geldi. Bebegim defalarca dogum kanalina girdi ama tam cikmak uzereyken geri kaciyordu. Icimden surekli "neden nasil" diyordum. Yani kasilmam sancim var, aciklik tam, bebek dogum kanalinda... Hic duydugum bir sey de degil neden bende oldu bu?
Onun disinda bir sorun olmadigi icin doguma devam ettim ama cok yoruldum coook... Sonlara dogru artik agridan "olmek istiyorum" diye bagirmaya basladim. Esimi daha once yollamistim odadan. Bana destek olmasi icin yeniden cagirdilar. Ona sarilarak basarmaya calistim. En son doktorum eger istersem oturur vaziyette veya ayakta da dogum yapabilecegimi soylediginde artik sancidan yatagimin korkuluguna yapismis, son gucumle bagiriyordum. Yerimden kipirdamam soz konusu bile degildi. Allah'im aklima geldikce agliyorum hala. Esim artik yeter bu kadar nereye kadar dayanmayi dusunuyorsun deyip doktoru alip disari cikti. Artik sezaryen icin son karari vermislerdi.
Hani benim olmamak icin direndigim, sirf bu yuzden 1 gunden fazla sanci cektigim...
Apar topar ameliyathaneye aldilar, en son "yeter artik uyutun beni" dedigimi hatirliyorum. Bir de doktorum wolfrog boyle ikinmaya devam edersen bebek yeniden dogum kanalina girecek bu sekilde ameliyat edemeyiz dedi. "Ama ben ikinmiyorum ki" diyebildim sadece. Bebegim normal dogmak icin son bir kez direnmisti ama benim gucum kalmamisti. (En buyuk pismanligim bu. Az daha sikamadim disimi) Sonrasinda uykudan uyanir gibi uyandim, en korktugum seylerden biriydi sanciyla uyanmak cunku.
15 dk sonra bebegimi getirdiler ve o andan itibaren neden sezaryen olmamak icin bu kadar direndigimi bir daha anladim. Bebegimi kucagima alamadim bile. Dusunsenize 40 hafta boyunca hasret kaldiginiz bebeginizi baskasinin kollarinda seviyorsunuz. Emzirmeye calisirken dikislerden oturu bir turlu dogru pozisyon bulamiyorsunuz.
Bebegim agladiginda annem kayinvalidem esim basina uc kisi kostu hep bir tek annesi kosamadi. Bebegimle ilgilenemedigim ve sazaryen oldugum icin sutum hic yok saniyordum. Meger dogum sancisi cektigim icin sutten yana sikintim olmazmis. Ilgilenemedigim icin bilemedim ki...
Kendimi bebegime karsi o kadar suclu hissediyorum ki. Beni anlasa, konusmayi bilse, anne seni affetim dese, keske bir dese. 2 sene hamile kalmak icin ugrasipta dogurunca ilgilenememek ne demek... Sirf disimi biraz daha sikamadigim icin.
Simdi ameliyat yerim daha az acimaya basladi, yavas yavas bebegimle ilgileniyorum ama icimde hep bir beceremiyormusum, yanlis yapiyormusum, yetemiyormusum hissi var. O kadar hasretini cektigim bebegime adapte olamadim bile. Rabbim dualarimi kabul etti, bana saglikli bir evlat verdi ama ben anne olamadim bir turlu. Nankorluk yapiyormusum gibi geliyor. Oysa hakeden, ve mukemmel birer anne olacak bir cok kadin var. Bu yuzden cok utaniyorum. Ayrica annelik duygularim da yok sanki. Oyle hic bekledigim gibi duygular yasamiyorum. Bence ben anneligi haketmedim.
Cok sukur bana ragmen guclu ve saglikli bir bebegim var, tek tesellim bu. 1 gunden fazla suren sancilarim sayesinde cigerleri gelismis, kanala girdigi icin cigerlerindeki ve midesindeki siviyi atmis, yani bildiginiz normal dogmus gibi. Benim yuzumden resmen iki defa dogdu yavrum.
Normalde beni uzen sey sezaryen olmak degil. Hersey bu kadar yolundayken yapamamak. Herseyi elime yuzume bulastirdim. Basindan beri sorun olsaydi takmazdim bile.
Tum bunlarin haricinde dogum odasinda cektigim sanci aklima geldikce kotu oluyorum. O bagirmalarim kulaklarimda tekrar tekrar cinliyor. Unutamiyorum.
Hic bir sorunum olmadigi halde beceriksizligim yuzunden bebegimin ameliyatla alinmasi hikayesidir. Hepsi bu...
odaya indim hemen bebegimi emzirdim yanimdan hic ayirmadim hepsinde.ertesi gunde taburcu oldum.gebeler gebe kalacaklar yani korkmayin hangisi sizin ve bebebiginiz icin dogru ve uygunsa onu deneyin.ister normal ister sezeryan yeterki siz saglikli olun ve saglikla dunyaya getirin bebeklerinizi.
