- 22 Temmuz 2018
- 82
- 37
Nerden başlasam, nasıl anlatsam bilmiyorum. Ama uzun olacak, belki olurken içiniz daralacak bu yüzden sonuna kadar okuyabilecek ve yapıcı bakış açısına sahip arkadaşların yorumlarına ihtiyacım var.
Derdim şu ki, kendimi üzerek gündemimi uzun süre boyunca bazen haklı olarak, bazen yok yere bazı şeyler ile meşgul etmem. Bu aralar kendime dert ettiğim şey yalnızlık. 21 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim ama malum pandemi yüzünden öğrencilik hayatım kalmadı. Şehir dışında okuyordum üniversiteyi, gerçekten böyle dibine kadar yaşadığımı hissediyordum ama Mart 2020'den beri, yani aile evine döndüğümden beri, bu nefret ettiğim ve yapayalnız hissettiğim şehre döndüğümden beri öylesine yaşıyorum. Ne derslerimden gerçek anlamda verim alabiliyorum, ne de insanlarla olan ilişkilerimi geliştirebiliyorum. İnsan ilişkileri diyorum çünkü benim bölümümün sermayesi insandır ve benim insanlarla olan ilişkilerim çok iyi değildi. Dışarıdan iyi görünen ama aslında birbirimizi ruhsal anlamda yıprattığımız hastalıklı bir ailem var, ailemin isteği ile de istediğim lisede okuyamadım ve topluluk içinde kendime yer edinemedim. Sağlam arkadaşlık ilişkileri kuramadım, kendimi hep geri planda ve sevilme güdüsü içinde hissettim. Tüm bunlara bir son vermek ve artık kendime bir şeyler katabilmek için üniversiteyi ne olursa olsun şehir dışında okuyacağım dedim ve şehir dışında güzel, istediğim bir bölümü kazandım. Amacım kuru bir diploma ile mezun olmak değil de kendimi hem mesleki hem kişisel olarak geliştirmekti. Bu yolda da ilerlemeye çalıştım hep. Böyle devam edince güzellikler kendiliğinden beni buldu; güzel arkadaşlıklar ortamında bulundum, birbirimizin ufkunu genişlettiğimiz bir dost edindim. Kendimin farkına vardım ve yaşadığımı hissettim. Sadece 1.5 yıl sürdü bunlar ve ben yine malum sebepten ötürü aile evine dönmek zorunda kaldım. Sevdiğim arkadaşım başka bir şehirde yaşıyor, ben ise sürekli gergin aile bireyleri arasında yine yabanilleştim. Kademeli normalleşmeye de geçtik ya bu aralar sosyal medyada denk geliyorum insanların sevdikleriyle olan buluşma fotoğraflarına, ya diyorum ben bu kadar mı yalnızım? Evet, bu kadar yalnızım. "Hadi karşılıklı bir kahve içip sohbet edelim, özledim seni" diyebileceğim arkadaşlarım da beni özleyen de yok burada. Karşılıklı sohbet muhabbet edebileceğim, sevgisine inandığım hiç kimse yok. Aile saadeti diye bir şey göremesem de ailemi seviyorum ama ruhsal anlamda bana verdikleri zararın yeni yeni farkına varıyordum ve ben onarmaya çalışırken bu pandemi yüzünden yine başa dönmüş oldum. Üstelik bu sefer yine onarabilmek için gidebileceğim bir yer de, yardımından faydalanabileceğim kimse de yok. Ben kendimle de mutlu olmayı öğrendiğimi sanardım ama insan, sosyal bir varlık; sosyalleşme, insan içine karışma ihtiyacını kendi başıma karşılayamıyorum. Seneye mezun olacağım ve ben bu sevmediğim, yalnızlığımı bu şehre bağladığım yerde çalışmak zorunda kalıp tekrar içime kapanmaktan, kendim olamamaktan, yalnız kalmaktan, ilgi açlığı içinde olmaktan çok korkuyorum...
Mutlu olabileceğim bir şeyler varsa da artık farkına varamıyorum, farkındalığımın artmasında yardımcı olacak yapıcı yorumlarınızı merak ediyorum
Derdim şu ki, kendimi üzerek gündemimi uzun süre boyunca bazen haklı olarak, bazen yok yere bazı şeyler ile meşgul etmem. Bu aralar kendime dert ettiğim şey yalnızlık. 21 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim ama malum pandemi yüzünden öğrencilik hayatım kalmadı. Şehir dışında okuyordum üniversiteyi, gerçekten böyle dibine kadar yaşadığımı hissediyordum ama Mart 2020'den beri, yani aile evine döndüğümden beri, bu nefret ettiğim ve yapayalnız hissettiğim şehre döndüğümden beri öylesine yaşıyorum. Ne derslerimden gerçek anlamda verim alabiliyorum, ne de insanlarla olan ilişkilerimi geliştirebiliyorum. İnsan ilişkileri diyorum çünkü benim bölümümün sermayesi insandır ve benim insanlarla olan ilişkilerim çok iyi değildi. Dışarıdan iyi görünen ama aslında birbirimizi ruhsal anlamda yıprattığımız hastalıklı bir ailem var, ailemin isteği ile de istediğim lisede okuyamadım ve topluluk içinde kendime yer edinemedim. Sağlam arkadaşlık ilişkileri kuramadım, kendimi hep geri planda ve sevilme güdüsü içinde hissettim. Tüm bunlara bir son vermek ve artık kendime bir şeyler katabilmek için üniversiteyi ne olursa olsun şehir dışında okuyacağım dedim ve şehir dışında güzel, istediğim bir bölümü kazandım. Amacım kuru bir diploma ile mezun olmak değil de kendimi hem mesleki hem kişisel olarak geliştirmekti. Bu yolda da ilerlemeye çalıştım hep. Böyle devam edince güzellikler kendiliğinden beni buldu; güzel arkadaşlıklar ortamında bulundum, birbirimizin ufkunu genişlettiğimiz bir dost edindim. Kendimin farkına vardım ve yaşadığımı hissettim. Sadece 1.5 yıl sürdü bunlar ve ben yine malum sebepten ötürü aile evine dönmek zorunda kaldım. Sevdiğim arkadaşım başka bir şehirde yaşıyor, ben ise sürekli gergin aile bireyleri arasında yine yabanilleştim. Kademeli normalleşmeye de geçtik ya bu aralar sosyal medyada denk geliyorum insanların sevdikleriyle olan buluşma fotoğraflarına, ya diyorum ben bu kadar mı yalnızım? Evet, bu kadar yalnızım. "Hadi karşılıklı bir kahve içip sohbet edelim, özledim seni" diyebileceğim arkadaşlarım da beni özleyen de yok burada. Karşılıklı sohbet muhabbet edebileceğim, sevgisine inandığım hiç kimse yok. Aile saadeti diye bir şey göremesem de ailemi seviyorum ama ruhsal anlamda bana verdikleri zararın yeni yeni farkına varıyordum ve ben onarmaya çalışırken bu pandemi yüzünden yine başa dönmüş oldum. Üstelik bu sefer yine onarabilmek için gidebileceğim bir yer de, yardımından faydalanabileceğim kimse de yok. Ben kendimle de mutlu olmayı öğrendiğimi sanardım ama insan, sosyal bir varlık; sosyalleşme, insan içine karışma ihtiyacını kendi başıma karşılayamıyorum. Seneye mezun olacağım ve ben bu sevmediğim, yalnızlığımı bu şehre bağladığım yerde çalışmak zorunda kalıp tekrar içime kapanmaktan, kendim olamamaktan, yalnız kalmaktan, ilgi açlığı içinde olmaktan çok korkuyorum...
Mutlu olabileceğim bir şeyler varsa da artık farkına varamıyorum, farkındalığımın artmasında yardımcı olacak yapıcı yorumlarınızı merak ediyorum