Gerek maddi gerekse manevi olarak kendi ayaklarımın üzerinde durmadan evlenmek kesinlikle düşüneceğim bir şey değil; mesela liseden beri ailemden istemeden burslarla/krediyle bir şekilde kendimi geçindirmeye çalışıyorum, ben ailemden bile isteyemezken ileride koca eline bakma düşüncesi bana korkutucu geliyor. Ama hayat bu hepimizin hataları oluyor, dilerim irademizin devre dışı kaldığı anlarda bile yanlış seçimler peşinde uğraşmak durumunda kalmayız20’li yaşlar insan hayatındaki en tehlikeli yaşlardır. Kendini kanıtlamak istersin, bir an önce yetişkin olma hevesin vardır. Ben 20 yaşında evlendim. Şimdiki aklım olsaydı asla o yaşta evlenmezdim.Hayatı tanımadım, bir fanusun içinde 15 sene yaşadım. Sonra ne mi oldu? Kocam beni başkası için terk etti. Bense sudan çıkmış balık gibi sıfırdan başlamak zorunda kaldım. Bak sen Hukuk okuyan pırıl pırıl bir genç kızmışsın. Sana tavsiyen sadece kendine yatırım yap. Benim davalarım oluyor. Avukatlara gidiyorum ve seçerken tek kriterim ikna etme kabiliyeti. Oku, sosyalleş, hayata karış. Seyahat yasakları kalktığında imkan yarat, yurtdışlarına git. Her ülke, her kültür sana vizyon katacaktır. İlerde mesleğe atıldığında fark yaratabileceğin donanımlar edinmeye çalış. Arkadaş edin, çok istiyor ise güvendiğin bir erkek arkadaşın olsun ama asla bunları kendi hayatının önüne koyma. İnşAllah kendine güzel bir hayat inşa edersin
Ailemin çevresi hiç yokbulundugun sehirde staj yapma imkani var mi? ailenin cevresi var midir? belki calismaya baslarsan daha rahat olur
Beni haber et nasıl gidiyor ?Üniversite arkadaşlarım online oyun oynamıyorlar pek ama onlarla olan iletişimim şuanlık mecburen online sürüyor, hatta sadece yakın arkadaşımla sıkı iletişimdeyim diğerleriyle olan iletişimim nadir. Size de oluyor mu bilmiyorum ama online olan hiçbir şeye tahammülüm kalmadı artıktelefonda konuşup mesajlaşmaktan ziyade böyle karşımda sohbet edebileceğim kanlı canlı insan istiyorum
Planları listelemek konusunda size katılıyorum özellikle gerçekleştikten sonra verdiği haz çok başka, teşekkür ederim yanıtınız için
İnşallah benim de beklentim o yönde. Şu pandemi dönemi normale dönse mutlaka istediğimiz şekilde yaşamak için elimizden geleni yaparız ama pandemi olduğu için insanlar birbirinden kaçıyor şimdi.Ben lisede çekingen bir yapıya bürünmüştüm, içe dönük biriyim zaten ama daha da içime kapanmıştım. Üniversiteye geçince farklı ortamlara girip çıkarak, insanlarla iletişim kurmaya çalışarak kaybettiğim özgüvenimi geri kazanmaya çalışıyordum ki başarılı gidiyordum. Ama işte bu dönemde çabalarım yarım kaldı. Ben de artık dediğiniz gibi düşünmeye çalışıyorum, yani yapacak bir şey yok bu günlerin geçmesini beklemekten başka. Umarım iş hayatına kaliteli bir giriş yapabiliriz ve umduğumuzu yaşayabiliriz
Kütüphaneye gidiyordum bayadır, orada yeni birileriyle de tanıştım hatta mesajı yazdığım gün de karşılıklı çay içip sohbet ettik. Uzun zamandan sonra böyle farklı biriyle oturmak gerçekten çok iyi gelmişti, güzel bir muhabbet döndü karşımdaki de benimle sohbeti sevdiğini söyledi ama dün ve bugün ellerimle mahvettim gibi bir şey oldu moralim yine bozuldu, yine özgüvenim düştü biraz. Akıcılığı kaybettim ve kendimi ifade etmede yetersiz kaldım sanki, ben artık insanlarla iletişime geçsem de sağlıklı devam ettiremicem galiba of ofBeni haber et nasıl gidiyor ?
Geriyor olacaktıKütüphaneye gidiyordum bayadır, orada yeni birileriyle de tanıştım hatta mesajı yazdığım gün de karşılıklı çay içip sohbet ettik. Uzun zamandan sonra böyle farklı biriyle oturmak gerçekten çok iyi gelmişti, güzel bir muhabbet döndü karşımdaki de benimle sohbeti sevdiğini söyledi ama dün ve bugün ellerimle mahvettim gibi bir şey oldu moralim yine bozuldu, yine özgüvenim düştü biraz. Akıcılığı kaybettim ve kendimi ifade etmede yetersiz kaldım sanki, ben artık insanlarla iletişime geçsem de sağlıklı devam ettiremicem galiba of of
Benim de tüm çabam niyetim o yönde, aklımda bir şehir var orada çalışmak istiyorum ve bunun için çabalıyorum. Ama işte okuldan sonra daha ciddi bir ortam iş ortamı var, çok ciddi derecede olmasa da lisede başlayan ve üniversitede kendim çözmeye çalıştığım özgüven problemim var, çözmeye çalışırken çabalarım yarım kaldı. İşte ben meslek hayatına özgüvensiz bir giriş yapmaktan korkuyorumSeni o kadar iyi anlıyorum ki gerçi ben üniverste hayatını dolu dolu yaşamıştım ama okul bitip aile evine yekrar dönünce sizin ki gibi bir boşluğa düştüm tüm hayatım üiverstedeki hayatmış meğersem ben ot gibi yaşamış diye düşünür kafamı duvarlara vururdum yapayalnızdım. Allahtan bölümüm öğtetmenlikti kpss ye asıldım çalıştım çabaladım ve atandım tekrar o evden çıktım resmen ikinci bayramımı yaşadım. Artık olmuşla ölmüşe çare yok üniverste hayatını yaşamadım diye serzenişte bulunmayın şu an herkes öyle önemli olan mezun olduktan sonra kalıcı olarak istemediğiniz yerde yaşamaya kendinizi mahkum etmemk okul hayatı bi gün bitiyo insan istemediği yere tekrar dönüyor. Bundan sonraki hayatınıza odaklanın bölümünüz ne bilmiyorum ama kesinlikle il dışında çalışmaya çabalayın benim gibi memuriyetlikse sınava hazırlanın şimdiden
Söylemek aklımdaydı ama bir türlü o fırsatı yaratamadım ve çook içimde kaldıOna açık açık söylemeye ne dersin
İletişim problemi yaşıyorum ve bu beni çok geriyor Eğer saçmalarsam lütfen gülüp geçelim mi de :)
Ahh pandemi depresyonu hepimizi bitirdi. Hayatta herkesin bir sorunu var Allah daha büyük dertler vermesin. Ben de üniversiteyi ailemden kaçmak için başka şehirde okudum. Aile dediysem annem yoktu. Umursamaz babam,merhametsiz eşi, ve kendi halindeki kardeşim. Gidince daha da yalnız olduğumu fark ettim. Herkes ailesiyle en az 1 saat konuşurdu koridorda. Biz haftada bir konuşurduk. 5 dk. Utandigim için koridora gidip telefonla konuşmuş gibi geri dönerdim. Bir kere bayramda herkes eve gitti. Ben ailemle kusmustum. Gel bile demediler. Gittim kapıyı açtım sen mi geldin bile demediler. Unutma aile her şeydir. Arkadaşlıklar gelir geçer ama seni düşünen bir ailen varsa çok şanslısın. İnşallah problemleriniz çok büyük değildir evdeki. Olur öyle onların da kendi dertleri var unutma. Sen bulunduğun ortamı guzellestir onları sen iyileştirNerden başlasam, nasıl anlatsam bilmiyorum. Ama uzun olacak, belki olurken içiniz daralacak bu yüzden sonuna kadar okuyabilecek ve yapıcı bakış açısına sahip arkadaşların yorumlarına ihtiyacım var.
Derdim şu ki, kendimi üzerek gündemimi uzun süre boyunca bazen haklı olarak, bazen yok yere bazı şeyler ile meşgul etmem. Bu aralar kendime dert ettiğim şey yalnızlık. 21 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim ama malum pandemi yüzünden öğrencilik hayatım kalmadı. Şehir dışında okuyordum üniversiteyi, gerçekten böyle dibine kadar yaşadığımı hissediyordum ama Mart 2020'den beri, yani aile evine döndüğümden beri, bu nefret ettiğim ve yapayalnız hissettiğim şehre döndüğümden beri öylesine yaşıyorum. Ne derslerimden gerçek anlamda verim alabiliyorum, ne de insanlarla olan ilişkilerimi geliştirebiliyorum. İnsan ilişkileri diyorum çünkü benim bölümümün sermayesi insandır ve benim insanlarla olan ilişkilerim çok iyi değildi. Dışarıdan iyi görünen ama aslında birbirimizi ruhsal anlamda yıprattığımız hastalıklı bir ailem var, ailemin isteği ile de istediğim lisede okuyamadım ve topluluk içinde kendime yer edinemedim. Sağlam arkadaşlık ilişkileri kuramadım, kendimi hep geri planda ve sevilme güdüsü içinde hissettim. Tüm bunlara bir son vermek ve artık kendime bir şeyler katabilmek için üniversiteyi ne olursa olsun şehir dışında okuyacağım dedim ve şehir dışında güzel, istediğim bir bölümü kazandım. Amacım kuru bir diploma ile mezun olmak değil de kendimi hem mesleki hem kişisel olarak geliştirmekti. Bu yolda da ilerlemeye çalıştım hep. Böyle devam edince güzellikler kendiliğinden beni buldu; güzel arkadaşlıklar ortamında bulundum, birbirimizin ufkunu genişlettiğimiz bir dost edindim. Kendimin farkına vardım ve yaşadığımı hissettim. Sadece 1.5 yıl sürdü bunlar ve ben yine malum sebepten ötürü aile evine dönmek zorunda kaldım. Sevdiğim arkadaşım başka bir şehirde yaşıyor, ben ise sürekli gergin aile bireyleri arasında yine yabanilleştim. Kademeli normalleşmeye de geçtik ya bu aralar sosyal medyada denk geliyorum insanların sevdikleriyle olan buluşma fotoğraflarına, ya diyorum ben bu kadar mı yalnızım? Evet, bu kadar yalnızım. "Hadi karşılıklı bir kahve içip sohbet edelim, özledim seni" diyebileceğim arkadaşlarım da beni özleyen de yok burada. Karşılıklı sohbet muhabbet edebileceğim, sevgisine inandığım hiç kimse yok. Aile saadeti diye bir şey göremesem de ailemi seviyorum ama ruhsal anlamda bana verdikleri zararın yeni yeni farkına varıyordum ve ben onarmaya çalışırken bu pandemi yüzünden yine başa dönmüş oldum. Üstelik bu sefer yine onarabilmek için gidebileceğim bir yer de, yardımından faydalanabileceğim kimse de yok. Ben kendimle de mutlu olmayı öğrendiğimi sanardım ama insan, sosyal bir varlık; sosyalleşme, insan içine karışma ihtiyacını kendi başıma karşılayamıyorum. Seneye mezun olacağım ve ben bu sevmediğim, yalnızlığımı bu şehre bağladığım yerde çalışmak zorunda kalıp tekrar içime kapanmaktan, kendim olamamaktan, yalnız kalmaktan, ilgi açlığı içinde olmaktan çok korkuyorum...
Mutlu olabileceğim bir şeyler varsa da artık farkına varamıyorum, farkındalığımın artmasında yardımcı olacak yapıcı yorumlarınızı merak ediyorum
Tekrar buluşmanızda mutlaka söyleSöylemek aklımdaydı ama bir türlü o fırsatı yaratamadım ve çook içimde kaldısöyleyebilseydim bu kadar aklıma takılmazdı ne kadar saçmalasam da içim rahat olurdu
Tekrar buluşamayacağız galiba öyle görünüyor :/ önceden tanıştığın, seni bilen biriyle konuşsan sıkıntı olmayacak ama yeni tanıştığın insanla konuşsan ve kendini yeterince ifade edemezsen - benim yaptığım gibi - olumsuz izlenim uyandırabilecek konulara nasıl atladım bilmiyorumTekrar buluşmanızda mutlaka söyle