Bayanlar özelden yazdıklarınız için çok teşekkür ederim. Galiba birinize cevap atarken üyeleri karıştırdım, onun yerine buradan devam edelim istedim. :) İyi ki varsınız, çok teşekkür ederim gerçekten.
Canım o kadar güzel şeyler yazmışsın ki,çok teşekkür ederim.Sizler gibi başarı öykülerini duyunca motivasyonum arttı.Açıkcası benim kendime bu konuda neredeyse hiç güvenim yok. O kadar kötü durumum yani :)
Birebir aynı şeyleri yaşamışız.Benim isyan bayrağımı çekmeme neden olan parmak ve dokunma egzersizi oldu.Müthiş bir gerginlik ve sıkıntı hissettim, hıçkıra hıçkıra ağladım.
Kalbim sıkışır gibi oldu,o derece kötü oldum.Bir yandan kendimi suçlarken bir yandan kadın olmaktan bile soğudum. Kaç gündür etkisindeyim,kendimi moral olarak çökmüş hissediyorum.
Burada sizlerin anlattıkları beni umutlandırdı açıkcası...
Benim sormak istediğim, parmak egzersizi bile yapamıyorken bir aleti nasıl sokabildiniz?
Beni düşüncesi bile korkutuyor... Sanki hiç yapamayacakmışım gibi geliyor.
Sizde benim yaşadıklarımı yaşadınız mı?:2:
Bende 3 senelik evliyim. Zamanla öyle bir hal aldıki erteleyip durmaya başladım herşeyi. Bence biraz vajinusmus erteleme hastalığı. Gerçi bir yandan başaramama endişeside bu ertelemeye sebep olabiliyor.
Keşke bende hiç parmak ve dokunma egzersizine girmeseymişim. Doktorum her defasında "bir sonraki bakmanda daha da alışacaksın" desede ben bakarken bile rahatsız oluyordum. Parmak sokmayı hiç deneyemedim bile...
Çok haklısınız,kaybedilen hep zaman oluyor. Yanında da kendimize olan güvenimiz ve inancımızda cabası...
Sanıyorum çok para istiyormuş,önümüzdeki günlerde eşimle konuşup para durumunu ayarladıktan sonra randevu için aramayı düşünüyorum.Acaba ne zamana randevu verir...
Para bir şekilde çalışılıp yerine konulur, bizim bu çektiklerimizin yanında eğer çözüme ulaşabiliyorsak bir hiç kalır. Önemli olan huzur,beden ve ruh sağlığı...Ödev aşamalarında çektiğim sıkıntıyı anlatamam.Resmen beni daha geriye götürdü bu ödevler...
Umarım üstesinden gelirim...