2 cocukla sizce boşanmalı mıyım nolur yardım edin

babeee38 .!.:

2 çocuğum olmasa tabiki tutmam ayrılırım ama arada küçücük çocuk olunca insan herşeyi bin defa düşünüyor sırf ortalıkta sürünmesinler ordan oraya babasız büyümesin diye

Genişletmek için tıkla...

fee fi fo .!.:

eşim sadece kirayı ödüyor yazmışsınız sonra da evi annemler verdi yazmışsınız. ben mi yanlış anladım

Genişletmek için tıkla...

babeee38 .!.:

Uzun bir aradan sonra tekrardan merhaba kızlar belki aranızdan beni hatırlayanlar olur.. umarım iyisinizdir inşallah Açıkçası nerden başlayacağımı bilmiyorum artık psikolojim bozulacak gibi, bozuldu gibi.. ne yapacağımı bilmiyorum çıkmazın içindeyim.. ve umarım siz bana biraz olsun yardımcı olursunuz. Biraz uzun olabilir şimdiden kusura bakmayın. Eşimle 4 yıldır evliyim ve 2 tane çocuğumuz var (1kız 3yaşında, 1erkek 2yaşında) ta evliliğin en başından beri sıklıkla kavga ederdik gerçekten çok sık çok agresif biri olduğu için ve bipoları varmış sonradan öğrendim, kıskançlık da doya doya var.. çok’da şiddet gördüm, yerlerde çok süründüm ama tabiki hiç bir zaman hiç kimseye bir şey söyleyemedim ayrılamadım ayrılmak istediğimde de tehdit etti her defasında.. çok sevdiğimden dolayı her seferinde sustum. Oğlum doğduğundan beri ve ben polis ve boşanmayla tehdit ettiğimden beri de vurmuyor. Fakat son 2 yıldır da para davamız çıktı ortaya, 80% para oldu 20% başka şeyler. Sadece evin kirasını ödüyor, geri kalan herşeyi ben karşılıyorum, ailem sağolsun. Elektrik miş, internet miş, telefon faturam, evin erzağını, çocukların eşyaları & yiyeceği içeceği aklınıza gelebilecek herşeyi ben ödüyorum ve ufak bir gelirim olduğu için paran geliyor ya öde ben yetişemem diyor. ama biraz hata da bende.. ilişkinin en başından beri her yerde ben öderdim, yardımcı olurdum herşeyine, maddi durumları pek müsait olmadığı için balayı düğün vs yardımcı olduk, evin mobilyaların hepsini a dan z’ye kadar annem aldı sağolsun ama yinede yetmedi şuan işi de var fena da kazanmıyor ama bizim ödeyebileceğimizi bildiği için hiç bir şekilde yardımcı olmaya niyeti yok. Alışverişe bile çocuğumun biriyle gidiyorum, o da diğeriyle evde kalıyor, ben yapıp geliyorum bi çoğunu yukarı taşıyorum (asansörsüz olduğu için) ve o sonradan bir kaç torba daha kalırsa arabaya gidip alıyor. Bu arada arabayı da sorarsanız onu da annemle babam bize hediye ettiler ki eşim rahat işe gidip gelsin diye çocuk var bir şey felan olduğunda lazım olur diye. Ailemle de bir kaç kötü olaylar yaşadı babamın ve annemin (60yaş üstüler) üstüne küçücük bir şey için bıçakla yürüdü geçen sene yani uzun lafın kısası gerçekten çok kötü seyler yaşadım ve ailem de ne yazık ki yaşamak zorunda kaldı ama benim hatırıma sustular. Benim neler yaşadığımı bilseler hemen alırlar elinden de hasta oldukları için hiç bir şekilde bir şey anlatamıyorum hastalanırlar. Artık gerçekten dayanamıyorum yeri geliyor tabi anlaşıp konuşabiliyoruz ama en fazla 2 gün.. sonra yine kavga. Tek iyi bir yönü var o da çamaşırlarını kendi makineye atar, kendi de asar, geri dolabına da yerleştirir, çocugun biri benim yanımda yatağında yatıyor diğeri ise onun yanında kalkıp onu lavaboya da götürüyor arada gitmek istediğinde veya geceleri sütünü de yapıyor ve haftasonları evde olduğu için çocukları yanımdan alır bir iki saat daha uyurum sonra uyanırım oğlumun uyku saati geldiğinde de o gider onunla yatmaya. Ve tabi çocuklarla ilgileniyor oynuyor vs, bu kadar. Ama ona sorarsan bunu hiç bir erkek yapmaz ev işinde de geceleri çocuğa da yardımcı olmaz. Neyse.. Başka da iyi bir yönü yok zaten. Açık konuşmak gerekirse son bir kaç aydır şunu da fark ettim; ona karşı artık ne aşk ne meşk kalmış, geriye kalan sadece alışkanlık. O kadar yoruldum ki, o kadar beni yıprattı ki ben 24 yaşındayım o ise 29 ama kendimi 50 gibi hissediyorum sayesinde. O kadar neşe doluydum, eğlenceliydim, hep gülerdim soldum gittim.. arkadaşlarla bir şeyler içmeye gitmek felan hiç bir şeyde yok ki iki stres atsam akıl danışsam anca arada bir çocukları parka götürüyorum orda da arkadaşımla muhabbet edemiyorum zaten çocuklara bakmaktan koşuşturmaktan. Gerçekten Boşanmasına çoktan boşanırdım da tehlikeli olabiliyor kendisi korkuyorum çocuklarımı alıp ailesine (baya uzaktalar) kaçar, veya burda benim her şekilde burnumdan getirmesinden.. Ve en önemlisi çocuklarım yüzünden... her defasında yarın avukatı arayacağım diyorum ama iş ciddiye binince çocuklarıma bakınca sabret diyorum kendi kendime bu çocuklar babasız büyümesin yuva dağılmasın sonuçta bir alışkanlık da var boşanınca ne yapacağım 2 çocukla tekrardan birine güvenip evlenemem de evlensem de çocuklarım var bekar kalsam ne düşünürler hakkımda bir de ya pişman olursam diyorum şiddet de yok artık diyorum ama öteki yandan da ben çok mutsuzum onunla birlikte olmuyor psikolojik şiddet aşırı derecede var.. artık tahammülüm yok küçücük şeyler bile artık gözüme batıyor bazı hareketleri bile gıcığıma gidiyor diyorum kendi kendime. Boşanırsak bile eğer benim davayı açıp benim ödemem için bile beni zorla videoya çekti çocuklarmin üzerine yemin ettirip masrafları ödeyeceğim dair. bana yardimci olun ne yapacagimi şaşırdım kaldım.. aldatma, alkol, kumar, disari fikma vs yok evden işe işten eve çok güzel bir sey ama bunlarla bitmiyor maalesef.. Öyle aile korkusu da yok çünkü benim her zaman yanımdalar ne olursa olsun ve her zaman kapılarını açarlar (ve zaten burda kaldığımız evde bizim öyle bir durumda kendisi gidecek) her gün yanıma gelirler sabah çocuklarımla ilgilenirler beraber kahvaltı yaparız eşim gelmeye yakın giderler hep.. o açıdan iyiyim.. yorumlarınızı bekliyorum şimdiden teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

babeee38 .!.:

2 çocuğum olmasa tabiki tutmam ayrılırım ama arada küçücük çocuk olunca insan herşeyi bin defa düşünüyor sırf ortalıkta sürünmesinler ordan oraya babasız büyümesin diye

Genişletmek için tıkla...