- 15 Aralık 2022
- 451
- 399
Bu sene 2. Mezuna kaldim. Annem de duramadı yengeme neneme herkese yetiştirdi . Yengeme dedi ki ,çalıştığın yere söyle bunu da ise alsınlar . Yengem de o sınava gir kazan git dedi ama ben çalışmadım ve çalıştığım konuları da unuttum . Hatta sınava girmek bile istemiyorum. Bugün çok sinirlendim. Dayım, sana koca lazım falan dedi ona da sinir oldum ( dayımın aklı dengesi yerinde değil pek o yüzden ciddiye alınacak bir insan da değil)
Çok sıkıldım. Zaten kafaya takıyorum bide böyle üstüme geliyorlar sanki ben hiç üzülmüyormusum gibi . Günlerdir gözüme uyku girmiyor çok uykum var ama gözümü kapattığımda an kaçıyor. Ne yapacagim bilmiyorum . Çok kızıyorum kendime. Korkuyorum yeni şehir yeni insanlar . Her yerde cinayet, tecavüz. Korkuyorum bunlar benim de başıma gelir diye bu yüzden de gitmek istemiyorum. 19 yaşına geldin yaşın geçiyor diyorlar bana . Çok kızıyorum sanki 30 yaşındaymışım gibi .
Böyle kendimi küçük bir kavanoza hapsedip böyle geleceğimi düşünmek istiyorum . Halim ne olacak bilmiyorum . Babam çiftçi. Köyde yaşıyoruz. Arkadaşlarım ilçede . Onların yanına bile gidemiyorum. Sadece 1 gün otobüs kalkıyor o da 2 saat . 2 saate hiçbir şey yapamıyoruz. Hemen geçiyor. Babam da götürüp getirmiyor , işi çok olduğu için. Köyde de arkadaşım yok. Bunalıyorum. Böyle istedikleri zaman çıkıyorlar, parkta oturmaya gidiyorlar , özeniyorum . Bana da diyorlar gel diye ama gidemiyorum babamın isi çok diye. Ona da çok üzülüyorum. Tek çocuk benim. Keşke erkek olsaydım da babama yardım etseydim diyorum çünkü maf oluyor . Bir yandan sınav ve toplum baskısı .Ne yapacagim bilmiyorum . Kendimi çıkmazda hissediyorum .
Çok sıkıldım. Zaten kafaya takıyorum bide böyle üstüme geliyorlar sanki ben hiç üzülmüyormusum gibi . Günlerdir gözüme uyku girmiyor çok uykum var ama gözümü kapattığımda an kaçıyor. Ne yapacagim bilmiyorum . Çok kızıyorum kendime. Korkuyorum yeni şehir yeni insanlar . Her yerde cinayet, tecavüz. Korkuyorum bunlar benim de başıma gelir diye bu yüzden de gitmek istemiyorum. 19 yaşına geldin yaşın geçiyor diyorlar bana . Çok kızıyorum sanki 30 yaşındaymışım gibi .
Böyle kendimi küçük bir kavanoza hapsedip böyle geleceğimi düşünmek istiyorum . Halim ne olacak bilmiyorum . Babam çiftçi. Köyde yaşıyoruz. Arkadaşlarım ilçede . Onların yanına bile gidemiyorum. Sadece 1 gün otobüs kalkıyor o da 2 saat . 2 saate hiçbir şey yapamıyoruz. Hemen geçiyor. Babam da götürüp getirmiyor , işi çok olduğu için. Köyde de arkadaşım yok. Bunalıyorum. Böyle istedikleri zaman çıkıyorlar, parkta oturmaya gidiyorlar , özeniyorum . Bana da diyorlar gel diye ama gidemiyorum babamın isi çok diye. Ona da çok üzülüyorum. Tek çocuk benim. Keşke erkek olsaydım da babama yardım etseydim diyorum çünkü maf oluyor . Bir yandan sınav ve toplum baskısı .Ne yapacagim bilmiyorum . Kendimi çıkmazda hissediyorum .
Son düzenleme: