Üvey anne olmak

gumushalhal .!.:

Beni sevdiğinden ve kaybetmek istemediğinden eminim. Her ne kadar burada kendini kaybettiği olayları anlatsam da geri kalan zamanlarda her dediğimi yapan, üstüme titreyen ve sevdiğini sürekli ifade eden biri. Hatta kavga esnasında bile ağlamaklı bir şekilde onu sevip sevmediğimi soruyordu.

Genişletmek için tıkla...

gumushalhal .!.:

Eşim mesaj atıyor sürekli çok pişman olduğunu, ne gerekiyorsa yapacağını, tedavi göreceğini vs. Söylüyor. Ailesi de konuştuklarını ve telafi etmek için ne gerekiyorsa yapacağını onların da yardımcı olacaklarını söylüyorlar. Eğer bir süre ayrı kalmak istersem bunu da anlayışla karşılayacağını, tamamen ayrılmak istersem maddi manevi destek olacaklarını söylüyorlar. Evliliğimin bittiğini düşünmek beni kahrediyıe. Çünkü çok güzel günler yaşafık. Çocuğumun babasız büyümesi rn son isteyeceğim şey. Ama bir yandan da bir dahaki sewre herşeyin daha da korkunç bir hal alıp bana veya yavruma zarar gelmesi endişesi var. Zaten devam edecekse kesinlikle üçümüzün aynı evde olmaması lazım. Bu şarttan daha hiç bahsedilmedi.

Genişletmek için tıkla...

Kedilipatili .!.:

Hala sorunun farkında değilsin,lütfen kafanı dinlemek için başka bir yere geçmeyi dene

Genişletmek için tıkla...

gumushalhal .!.:

Beni sevdiğinden ve kaybetmek istemediğinden eminim. Her ne kadar burada kendini kaybettiği olayları anlatsam da geri kalan zamanlarda her dediğimi yapan, üstüme titreyen ve sevdiğini sürekli ifade eden biri. Hatta kavga esnasında bile ağlamaklı bir şekilde onu sevip sevmediğimi soruyordu.

Genişletmek için tıkla...

Kedilipatili .!.:

Ben senin eşinden ayrılman ya da ayrılmaman durumunda sence bir şeyi kaybedip bir şeyi kazanacak olabilir miyim? O kadar iyi hissettiriyorsun ki şu an içerisinde bulunduğun durumdan dolayı yaşadığın şok halini. Hala aklın başına gelmedi, evladın sana aynı şeyleri anlatıp yol göster dese o çocuğunu bir dakika eşinin yanında bırakmazsın. Şöyle düşün, sen o gün elinden kurtulamayıp nefessizlikten ölebilirdin. Sence de arkandan ''seni çok seviyorum lütfen ölme'' demez miydi? Ya da polislere,ailene ''ne olduğunu anlamadım bir anda oldu onu çok seviyorum, ona isteyerek zarar vermedim'' demez miydi? Yani sana ciddi anlamda bir zarar verebilir ve bunu hakikaten o esnada istememiş de olabilir ama netice değişir mi?
nameaver Umarım ona yardımcı olma isteğimizi anlıyodur, başka ne derdimiz olabilir ki??

Genişletmek için tıkla...

gumushalhal .!.:

Merhaba,
Su an gece yarısı. Gurbetteyim. Derdimi paylasacak kimsem olmadıgı icin buraya yazıyorum.
1 sene once evlendim. 8 yasında bir uvey kızım var. Haftanın yarısında bizde. Eşim baska milletten ve ben 9 aylık hamileyim. Turkiyede iyi bir egitim aldım, ekonomik bagımsızlıgım vardı. Cok genis bir arkadas cevrem, evim, arabam ve nispeten mutlu bir hayatım vardı. Ama hayatı paylasacak, omur boyu elele olacagım, birlikte mutlu cocuklar yetistirecegim biriyle evlenmek istedim. Kader beni bu evlilige surukledi. Ben de herseyi akısına bırakarak bu yola girdim. ASlında tum istatistikler bizim aleyhimize. Esimin ikinci, benim ilk evliligim. Yabancı bir ulke, iki farklı kultur, hayat tarzım tamamen degisti. Ama bizim icin bunların hicbiri sorun olmadı. Tek meselemiz esimin kendi kızıyla olan iliskisi ve beni hala karısı olarak kabul edememesi.
Sorunlar ilk geldigimde kızının bizim yatagımızda yatmak istemesiyle basladı. Esimin bu sorunu ben gelmeden cok once cozmesi gerekirken benim gelisime bırakmıs olması iki buyuk meseleyi ortaya cıkardı. Kızına benim konumumu asla anlatamıyordu. Yani ben bu evin hanımı olarak gelmistim ve bu evde kalıcıydım. Ama esim kızını uzecek hicbirseyi dogrudan ona anlatamıyordu ve hala da oyle. İkincisi ben geldikten sonra yataklar ayrıldıgı icin uvey kızım beni direkt rakip ve babasını elinden alacak biri olarak gormeye basladı. Toplamda 6 aydır beraber yasıyoruz. Basta cok iyimserdim. Kendi evladım gibi severim diye dusunmustum. Ama isler hic benim dusundugum gibi gitmedi malesef.
Simdi haftanın yarısında o geldiginde hep bir tartısma ya da kavga cıkıyor. Ben giderek icime kapanıyorum ama konusmak istemedigimde esim daha da deliye donuyor ve sonradan pisman olacagı seyler yapıyor. Dort kez beni itmek, kolumdan tutup cekmek, dısarı suruklemek gibi siddete varan seyler yaptı. Normalde cok fedakar ve sevgi dolu biri. Beni degerli hissettiriyor. Yalnız oldugumuzda cok mutluyuz. Ama kızı geldiginde hepimiz o kadar gergin oluyoruz ki mutlaka bir tartısma cıkıyor.
Ben cocukla iletisim kurmaya calistikca o benden uzaklastı. Arada dil sorunu da var. Ben İngilizce konussam bile ana dilimdeki gibi rahat degilim. Hele bir cocukla iletisim kurması daha da zor oluyor. Cogu bosanmıs ailenin cocugu gibi uvey kızımın da ciddi problemleri var. Her istedigi yapılmıs, her soyledigi alınmıs, hic hayır denilmemis. Ve ne annesi ne de babası ona sorumluluk vermemis, surekli eglendirmeye ve en iyi ebeveyn olmaya calısmıslar. Mesela su an 8 yasında olmasına ragmen elini yıkamayı bilmiyor, kendisi banyo yapamıyor, saclarını taramıyor, yere doktugu seyi toplamayı ya da silmeyi bilmiyor. Hem ona simdiye kadar boyle gorevler verilmedigi icin giderek baskalarına bagımlı hale gelmis hem de bu nedenlerle motor becerileri gelismemis. Ben bu konularda en ufak birsey soyledigimde elbette sorun cıkıyor. Sımdılık sadece el yıkama alıskanlıgı kazanması icin tesvik ediyorum. Ev temizligi ve duzenini dogrudan etkilemeyen kisisel alıskanlıklarına karısmama kararı aldım.
Aslında sorunumu dusundukce daha derinlerde oldugunu ve cocuktan ziyade esimden kaynaklandıgını anlıyorum. Ben gelemeden onceki 3 yıl haftanın yarısında beraberlermis. Ve giderek birbirlerine bagımlı hale gelmisler. Baba-kız iliskisinden ziyade iki arkadas gibi olmuslar. Su an uvey kızım 5 dakika bile babasından ayrılamıyor. Esim yan komsuya gittiginde kızı aglayıp bagırıyor. ESim de ona bir cocuk gibi degil yetiskin gibi davranıyor. Mesela markette ne alacagımıza, mobiilyaları nereye koyacagımza, tatilde nereye gidecegimize kızının karar vermesi esim icin normal. Kızı varken 5 dakika bile sohbet edemiyoruz, cunku surekli mudahale edip araya giriyor ve esim asla sozumuzu kesme demiyor. Beni duymuyor ve kızıyla konusmaya baslıyor. Ya da birlikte yururken ikisi elele tutup gidiyorlar, ben arkalarından yetismeye calısıyorum.
1 aydan az bir sure sonra bir oglumuz olacak. Esim dogacak cocugumuzun herseyi daha iyi hale getirecegini dusunuyor. Ama benim cok ciddi suphelerim var. Cocugumun babasız buyumesini istemiyorum. Ama giderek daha da mutsuz oldugum ve cozume dair umut gormedigim bir evliligi de surdurmek dogru gelmiyor.
Biraz dagınık oldu ve anlatacak daha cok sey var. Ama aklı selim sahibi arkadaslardan tavsiye/teselli bekliyorum.
Selamlar.

Genişletmek için tıkla...

gumushalhal .!.:

Merhaba,
Su an gece yarısı. Gurbetteyim. Derdimi paylasacak kimsem olmadıgı icin buraya yazıyorum.
1 sene once evlendim. 8 yasında bir uvey kızım var. Haftanın yarısında bizde. Eşim baska milletten ve ben 9 aylık hamileyim. Turkiyede iyi bir egitim aldım, ekonomik bagımsızlıgım vardı. Cok genis bir arkadas cevrem, evim, arabam ve nispeten mutlu bir hayatım vardı. Ama hayatı paylasacak, omur boyu elele olacagım, birlikte mutlu cocuklar yetistirecegim biriyle evlenmek istedim. Kader beni bu evlilige surukledi. Ben de herseyi akısına bırakarak bu yola girdim. ASlında tum istatistikler bizim aleyhimize. Esimin ikinci, benim ilk evliligim. Yabancı bir ulke, iki farklı kultur, hayat tarzım tamamen degisti. Ama bizim icin bunların hicbiri sorun olmadı. Tek meselemiz esimin kendi kızıyla olan iliskisi ve beni hala karısı olarak kabul edememesi.
Sorunlar ilk geldigimde kızının bizim yatagımızda yatmak istemesiyle basladı. Esimin bu sorunu ben gelmeden cok once cozmesi gerekirken benim gelisime bırakmıs olması iki buyuk meseleyi ortaya cıkardı. Kızına benim konumumu asla anlatamıyordu. Yani ben bu evin hanımı olarak gelmistim ve bu evde kalıcıydım. Ama esim kızını uzecek hicbirseyi dogrudan ona anlatamıyordu ve hala da oyle. İkincisi ben geldikten sonra yataklar ayrıldıgı icin uvey kızım beni direkt rakip ve babasını elinden alacak biri olarak gormeye basladı. Toplamda 6 aydır beraber yasıyoruz. Basta cok iyimserdim. Kendi evladım gibi severim diye dusunmustum. Ama isler hic benim dusundugum gibi gitmedi malesef.
Simdi haftanın yarısında o geldiginde hep bir tartısma ya da kavga cıkıyor. Ben giderek icime kapanıyorum ama konusmak istemedigimde esim daha da deliye donuyor ve sonradan pisman olacagı seyler yapıyor. Dort kez beni itmek, kolumdan tutup cekmek, dısarı suruklemek gibi siddete varan seyler yaptı. Normalde cok fedakar ve sevgi dolu biri. Beni degerli hissettiriyor. Yalnız oldugumuzda cok mutluyuz. Ama kızı geldiginde hepimiz o kadar gergin oluyoruz ki mutlaka bir tartısma cıkıyor.
Ben cocukla iletisim kurmaya calistikca o benden uzaklastı. Arada dil sorunu da var. Ben İngilizce konussam bile ana dilimdeki gibi rahat degilim. Hele bir cocukla iletisim kurması daha da zor oluyor. Cogu bosanmıs ailenin cocugu gibi uvey kızımın da ciddi problemleri var. Her istedigi yapılmıs, her soyledigi alınmıs, hic hayır denilmemis. Ve ne annesi ne de babası ona sorumluluk vermemis, surekli eglendirmeye ve en iyi ebeveyn olmaya calısmıslar. Mesela su an 8 yasında olmasına ragmen elini yıkamayı bilmiyor, kendisi banyo yapamıyor, saclarını taramıyor, yere doktugu seyi toplamayı ya da silmeyi bilmiyor. Hem ona simdiye kadar boyle gorevler verilmedigi icin giderek baskalarına bagımlı hale gelmis hem de bu nedenlerle motor becerileri gelismemis. Ben bu konularda en ufak birsey soyledigimde elbette sorun cıkıyor. Sımdılık sadece el yıkama alıskanlıgı kazanması icin tesvik ediyorum. Ev temizligi ve duzenini dogrudan etkilemeyen kisisel alıskanlıklarına karısmama kararı aldım.
Aslında sorunumu dusundukce daha derinlerde oldugunu ve cocuktan ziyade esimden kaynaklandıgını anlıyorum. Ben gelemeden onceki 3 yıl haftanın yarısında beraberlermis. Ve giderek birbirlerine bagımlı hale gelmisler. Baba-kız iliskisinden ziyade iki arkadas gibi olmuslar. Su an uvey kızım 5 dakika bile babasından ayrılamıyor. Esim yan komsuya gittiginde kızı aglayıp bagırıyor. ESim de ona bir cocuk gibi degil yetiskin gibi davranıyor. Mesela markette ne alacagımıza, mobiilyaları nereye koyacagımza, tatilde nereye gidecegimize kızının karar vermesi esim icin normal. Kızı varken 5 dakika bile sohbet edemiyoruz, cunku surekli mudahale edip araya giriyor ve esim asla sozumuzu kesme demiyor. Beni duymuyor ve kızıyla konusmaya baslıyor. Ya da birlikte yururken ikisi elele tutup gidiyorlar, ben arkalarından yetismeye calısıyorum.
1 aydan az bir sure sonra bir oglumuz olacak. Esim dogacak cocugumuzun herseyi daha iyi hale getirecegini dusunuyor. Ama benim cok ciddi suphelerim var. Cocugumun babasız buyumesini istemiyorum. Ama giderek daha da mutsuz oldugum ve cozume dair umut gormedigim bir evliligi de surdurmek dogru gelmiyor.
Biraz dagınık oldu ve anlatacak daha cok sey var. Ama aklı selim sahibi arkadaslardan tavsiye/teselli bekliyorum.
Selamlar.

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

Ben 5 yaşındayken ayrıldılar annem ve babam. Babam ertesi sene evlendi,ben de onlarla yaşamaya başladım. babam aynen tarif ettiğiniz baba tipiydi hatta daha fazlası. eve geldiğinde kapıyı eşi açardı ama babam direkt bana seslenir önce bana sarılırdı. yaklaşık yarım saat kucak kucağa oturur bugün ne yaptığımı anlatırdım,çocuk hasta geldiyse o anlatırdı. ne zaman ben babamdan sıkılır oyuncaklarıma dönerdim babam o zaman eşine döner "bugün ne yaptın?" diye sorar sarılırdı. Eğer böyle olmasa ben şuan o kadından nefret ederdim.

Ben 11 yaşına gelene kadar çocuk yapmadılar. evde tek başımaydım babamın eşiyle. her sene tatile gideceğimiz yeri ben seçtim. Hatta "babaaaa çok büyük aqua varmış" diyerek eşinin istediği yerden rezervasyonu iptal edip benim istediğim yere gittiğimizi bile hatırlıyorum. ordan döndükten sonra ikisi beraber gitmişti onun istediği yere. babam dengeyi hep kurdu. Öncelik bendim ama eşi bunu kaldırabilecek olgunluktaydı.

eşiniz çocuğunu düşünmek zorunda. ona yetişkin gibi davranabilir ama bir yere kadar. 8 yaşında bir çocuğu siz üzülmeyin diye büyük statüsüne koymasını bekleyemezsiniz. Benim babamın eşinin bana bir kötülüğü olmadı ama hep iyilik meleği rolü yaptığı için kendisini çok sevmem. hep mıç mıç gezer etrafımda ben de he deyip geçerim. Siz çocukla zaman geçiriyor musunuz yoksa o evinize geldiğinde onu potansiyel tehlike olarak mı görüyorsunuz? acaba eve geldiğinde "x gel bugün beraber kek yapalım?" dediniz mi hiç? ya da sevdiği bir filmi,ki büyük ihtimalle frozen falandır,açıp "hadi 'ailece' bugün bunu izleyelim" dediniz mi? Ben anlatımınızdan çocukla sadece babanın ilgilendiğini anladım ve çocuğa hak verdim ben de ben geldiğimde babamla kavga eden birisini babamın yanında istemem hatta her türlü kurnazlığı yaparım ayrılsınlar diye,çünkü 8 yaşında bazı şeyleri anlamayıp kendine göre yorumluyor olabilir.

Siz çocuğa bir adım atsanız keşke. çocuğunuz olunca büyük ihtimalle her şey düzelir. Çünkü kardeşi yoksa çok mutlu olup heyecanlanacaktır. Siz de kardeş oldukları duygusunu ona vermeye çalışın. Babası da dengeyi kurarsa ben bir sıkıntı kalacağını zannetmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

sassyassyy .!.:

Ben 5 yaşındayken ayrıldılar annem ve babam. Babam ertesi sene evlendi,ben de onlarla yaşamaya başladım. babam aynen tarif ettiğiniz baba tipiydi hatta daha fazlası. eve geldiğinde kapıyı eşi açardı ama babam direkt bana seslenir önce bana sarılırdı. yaklaşık yarım saat kucak kucağa oturur bugün ne yaptığımı anlatırdım,çocuk hasta geldiyse o anlatırdı. ne zaman ben babamdan sıkılır oyuncaklarıma dönerdim babam o zaman eşine döner "bugün ne yaptın?" diye sorar sarılırdı. Eğer böyle olmasa ben şuan o kadından nefret ederdim.

Ben 11 yaşına gelene kadar çocuk yapmadılar. evde tek başımaydım babamın eşiyle. her sene tatile gideceğimiz yeri ben seçtim. Hatta "babaaaa çok büyük aqua varmış" diyerek eşinin istediği yerden rezervasyonu iptal edip benim istediğim yere gittiğimizi bile hatırlıyorum. ordan döndükten sonra ikisi beraber gitmişti onun istediği yere. babam dengeyi hep kurdu. Öncelik bendim ama eşi bunu kaldırabilecek olgunluktaydı.

eşiniz çocuğunu düşünmek zorunda. ona yetişkin gibi davranabilir ama bir yere kadar. 8 yaşında bir çocuğu siz üzülmeyin diye büyük statüsüne koymasını bekleyemezsiniz. Benim babamın eşinin bana bir kötülüğü olmadı ama hep iyilik meleği rolü yaptığı için kendisini çok sevmem. hep mıç mıç gezer etrafımda ben de he deyip geçerim. Siz çocukla zaman geçiriyor musunuz yoksa o evinize geldiğinde onu potansiyel tehlike olarak mı görüyorsunuz? acaba eve geldiğinde "x gel bugün beraber kek yapalım?" dediniz mi hiç? ya da sevdiği bir filmi,ki büyük ihtimalle frozen falandır,açıp "hadi 'ailece' bugün bunu izleyelim" dediniz mi? Ben anlatımınızdan çocukla sadece babanın ilgilendiğini anladım ve çocuğa hak verdim ben de ben geldiğimde babamla kavga eden birisini babamın yanında istemem hatta her türlü kurnazlığı yaparım ayrılsınlar diye,çünkü 8 yaşında bazı şeyleri anlamayıp kendine göre yorumluyor olabilir.

Siz çocuğa bir adım atsanız keşke. çocuğunuz olunca büyük ihtimalle her şey düzelir. Çünkü kardeşi yoksa çok mutlu olup heyecanlanacaktır. Siz de kardeş oldukları duygusunu ona vermeye çalışın. Babası da dengeyi kurarsa ben bir sıkıntı kalacağını zannetmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Fadisu .!.:

Ben bu dediklerinizin hepsini de yaptım esimin oğluna Anne bile diyecektim çocuk annesi korkutmus demekten vaz geçti .annesi hiç ilgilenmiyor du 15 günde 1 aradı çocuk 6 yaşındaydı 5 yıldır ben bakıyodum annesi 1 yıldır çocuk buyeyeli üzerine düştü 3 yaşında bırakmış çocuğu babanne büyümüş ben geldiğimde çocuk kaşık tutup yemek yemeyi bilmiyordu kadın hep ağzına vermiş yeri geldi konumda yattı ama bugün dersine çalış dedimdi ye arti saygısızlık yaptı bende vurdum ve O gerizekalı bu evden gidecek yoksa eve gelmiyorum. eşime Özür dilesin dedim Özür diledi ve söylediği söze hiç pişman değilmiş ben kürtaj oldum 1 . sınıfta okula götürdüm aynı şeyi annene yazarmis in dedim yok dedi Annesi benim çeyreğimi yapmamistir

Genişletmek için tıkla...

-Selene .!.:

Eee çocukla ilgilendiniz diye ona vurma hakkınız mı var? Çocuk az bile yapmış, ne hakla vuruyorsunuz çocuğa?

Genişletmek için tıkla...

gumushalhal .!.:

Merhaba,
Su an gece yarısı. Gurbetteyim. Derdimi paylasacak kimsem olmadıgı icin buraya yazıyorum.
1 sene once evlendim. 8 yasında bir uvey kızım var. Haftanın yarısında bizde. Eşim baska milletten ve ben 9 aylık hamileyim. Turkiyede iyi bir egitim aldım, ekonomik bagımsızlıgım vardı. Cok genis bir arkadas cevrem, evim, arabam ve nispeten mutlu bir hayatım vardı. Ama hayatı paylasacak, omur boyu elele olacagım, birlikte mutlu cocuklar yetistirecegim biriyle evlenmek istedim. Kader beni bu evlilige surukledi. Ben de herseyi akısına bırakarak bu yola girdim. ASlında tum istatistikler bizim aleyhimize. Esimin ikinci, benim ilk evliligim. Yabancı bir ulke, iki farklı kultur, hayat tarzım tamamen degisti. Ama bizim icin bunların hicbiri sorun olmadı. Tek meselemiz esimin kendi kızıyla olan iliskisi ve beni hala karısı olarak kabul edememesi.
Sorunlar ilk geldigimde kızının bizim yatagımızda yatmak istemesiyle basladı. Esimin bu sorunu ben gelmeden cok once cozmesi gerekirken benim gelisime bırakmıs olması iki buyuk meseleyi ortaya cıkardı. Kızına benim konumumu asla anlatamıyordu. Yani ben bu evin hanımı olarak gelmistim ve bu evde kalıcıydım. Ama esim kızını uzecek hicbirseyi dogrudan ona anlatamıyordu ve hala da oyle. İkincisi ben geldikten sonra yataklar ayrıldıgı icin uvey kızım beni direkt rakip ve babasını elinden alacak biri olarak gormeye basladı. Toplamda 6 aydır beraber yasıyoruz. Basta cok iyimserdim. Kendi evladım gibi severim diye dusunmustum. Ama isler hic benim dusundugum gibi gitmedi malesef.
Simdi haftanın yarısında o geldiginde hep bir tartısma ya da kavga cıkıyor. Ben giderek icime kapanıyorum ama konusmak istemedigimde esim daha da deliye donuyor ve sonradan pisman olacagı seyler yapıyor. Dort kez beni itmek, kolumdan tutup cekmek, dısarı suruklemek gibi siddete varan seyler yaptı. Normalde cok fedakar ve sevgi dolu biri. Beni degerli hissettiriyor. Yalnız oldugumuzda cok mutluyuz. Ama kızı geldiginde hepimiz o kadar gergin oluyoruz ki mutlaka bir tartısma cıkıyor.
Ben cocukla iletisim kurmaya calistikca o benden uzaklastı. Arada dil sorunu da var. Ben İngilizce konussam bile ana dilimdeki gibi rahat degilim. Hele bir cocukla iletisim kurması daha da zor oluyor. Cogu bosanmıs ailenin cocugu gibi uvey kızımın da ciddi problemleri var. Her istedigi yapılmıs, her soyledigi alınmıs, hic hayır denilmemis. Ve ne annesi ne de babası ona sorumluluk vermemis, surekli eglendirmeye ve en iyi ebeveyn olmaya calısmıslar. Mesela su an 8 yasında olmasına ragmen elini yıkamayı bilmiyor, kendisi banyo yapamıyor, saclarını taramıyor, yere doktugu seyi toplamayı ya da silmeyi bilmiyor. Hem ona simdiye kadar boyle gorevler verilmedigi icin giderek baskalarına bagımlı hale gelmis hem de bu nedenlerle motor becerileri gelismemis. Ben bu konularda en ufak birsey soyledigimde elbette sorun cıkıyor. Sımdılık sadece el yıkama alıskanlıgı kazanması icin tesvik ediyorum. Ev temizligi ve duzenini dogrudan etkilemeyen kisisel alıskanlıklarına karısmama kararı aldım.
Aslında sorunumu dusundukce daha derinlerde oldugunu ve cocuktan ziyade esimden kaynaklandıgını anlıyorum. Ben gelemeden onceki 3 yıl haftanın yarısında beraberlermis. Ve giderek birbirlerine bagımlı hale gelmisler. Baba-kız iliskisinden ziyade iki arkadas gibi olmuslar. Su an uvey kızım 5 dakika bile babasından ayrılamıyor. Esim yan komsuya gittiginde kızı aglayıp bagırıyor. ESim de ona bir cocuk gibi degil yetiskin gibi davranıyor. Mesela markette ne alacagımıza, mobiilyaları nereye koyacagımza, tatilde nereye gidecegimize kızının karar vermesi esim icin normal. Kızı varken 5 dakika bile sohbet edemiyoruz, cunku surekli mudahale edip araya giriyor ve esim asla sozumuzu kesme demiyor. Beni duymuyor ve kızıyla konusmaya baslıyor. Ya da birlikte yururken ikisi elele tutup gidiyorlar, ben arkalarından yetismeye calısıyorum.
1 aydan az bir sure sonra bir oglumuz olacak. Esim dogacak cocugumuzun herseyi daha iyi hale getirecegini dusunuyor. Ama benim cok ciddi suphelerim var. Cocugumun babasız buyumesini istemiyorum. Ama giderek daha da mutsuz oldugum ve cozume dair umut gormedigim bir evliligi de surdurmek dogru gelmiyor.
Biraz dagınık oldu ve anlatacak daha cok sey var. Ama aklı selim sahibi arkadaslardan tavsiye/teselli bekliyorum.
Selamlar.

Genişletmek için tıkla...

Kedilipatili .!.:

gumushalhal Nasılsın, son durum ne? Aklıma gelmişken sorayım dedim

Genişletmek için tıkla...

gumushalhal .!.:

Bebegim dogdu. Annelik dunyanin en guzel duygusu. Hamileligimin son haftasinda eltimde kaliyordum. Yeminler ederek, ozur dileyip yalvararak beni eve cagirdi. Ablamla telefonda konustular. Ben sartlarimi soylemistim. Kizi iki hafta eve hic gelmeyecek, 6 ay da haftada iki gun gelecek. Diger gunler disarida gorusmelerine karismayacagimi soyledim. Ablama tum sartlarimi kabul ettiğini soylemis. Eve dondum. Ilk gun sinemaya, yemege gittik. Hersey cok guzeldi. Ama ertesi gece kizi eve gelmezse cok uzulecegini, bu sartlari degistirmek istedigini soyledi. Ben bu konuyu tekrar tartismak istemedigimi, en azindan hamileligimin son gunlerini huzurlu gecirmeme izin vermesini soyledim. Bagirmaya basladi. Ben yine panik atak gecirdim. Uzerimden yorgani cekti. O sirada sancim tuttu. Tuvalete gittigimde kan gordum. Dogum baslamisti ve biz yine kavgaliydik. Cok agladim o gece. Sancidan cok bana yasattiklarindan. O da cok pisman oldu. Ertesi gün de sancilar devam etti. Aksam hastaneye gittik. Bir sonraki gün oglen oglumu kucagima aldim. Tarif edilemez bir mutluluktu. Bebegimiz biraz ufak dogdugundan iki gece hastanede kaldim. Refakatciye izin yoktu.ilk gece giderken yine kizinin eve gelme konusunu acti. Disari cikmasini soyledim. Sonraki iki hafta evde hersey mukemmeldi. Benim dikislerim ve catlayan goguslerimden dolayi aci icindeydim. Tum ev islerini o yapti. Bebegin altini degistirdi. Geceleri kucaginda uyuttu. Ama iki hafta bitince yine tartismalar basladi. Devamini yazacagim. Bebegim uyandi.

Genişletmek için tıkla...

sibelmuc .!.:

Sekiz yasinda bir kiz cocugu bizim kultueumuzde cok daha ice kapanik ve uslu olabilir annnesi nerede annesine gidip geli9 aralarinin duzelecegini umut ediyor ise isiniz cok zor bu bebek onu biraz sakinlestiewnilir ama unutmayin gozunuz hep uzerinde olmalidir.ben bu yola hic giremezdim fakat siz ustesinden gelebilecek kadar basarili ve guclu bir kadin olmalisiniz umarim evliliginiz istediginiz gibi devam eder ve sonlanmaz zaten su an bi gibi seyleri hic dusunmeyin bebeginize odaklanin sizi kimsenin uzmssine izin vermeyin.

Genişletmek için tıkla...