Üvey anne olmak

Merhaba,
Su an gece yarısı. Gurbetteyim. Derdimi paylasacak kimsem olmadıgı icin buraya yazıyorum.
1 sene once evlendim. 8 yasında bir uvey kızım var. Haftanın yarısında bizde. Eşim baska milletten ve ben 9 aylık hamileyim. Turkiyede iyi bir egitim aldım, ekonomik bagımsızlıgım vardı. Cok genis bir arkadas cevrem, evim, arabam ve nispeten mutlu bir hayatım vardı. Ama hayatı paylasacak, omur boyu elele olacagım, birlikte mutlu cocuklar yetistirecegim biriyle evlenmek istedim. Kader beni bu evlilige surukledi. Ben de herseyi akısına bırakarak bu yola girdim. ASlında tum istatistikler bizim aleyhimize. Esimin ikinci, benim ilk evliligim. Yabancı bir ulke, iki farklı kultur, hayat tarzım tamamen degisti. Ama bizim icin bunların hicbiri sorun olmadı. Tek meselemiz esimin kendi kızıyla olan iliskisi ve beni hala karısı olarak kabul edememesi.
Sorunlar ilk geldigimde kızının bizim yatagımızda yatmak istemesiyle basladı. Esimin bu sorunu ben gelmeden cok once cozmesi gerekirken benim gelisime bırakmıs olması iki buyuk meseleyi ortaya cıkardı. Kızına benim konumumu asla anlatamıyordu. Yani ben bu evin hanımı olarak gelmistim ve bu evde kalıcıydım. Ama esim kızını uzecek hicbirseyi dogrudan ona anlatamıyordu ve hala da oyle. İkincisi ben geldikten sonra yataklar ayrıldıgı icin uvey kızım beni direkt rakip ve babasını elinden alacak biri olarak gormeye basladı. Toplamda 6 aydır beraber yasıyoruz. Basta cok iyimserdim. Kendi evladım gibi severim diye dusunmustum. Ama isler hic benim dusundugum gibi gitmedi malesef.
Simdi haftanın yarısında o geldiginde hep bir tartısma ya da kavga cıkıyor. Ben giderek icime kapanıyorum ama konusmak istemedigimde esim daha da deliye donuyor ve sonradan pisman olacagı seyler yapıyor. Dort kez beni itmek, kolumdan tutup cekmek, dısarı suruklemek gibi siddete varan seyler yaptı. Normalde cok fedakar ve sevgi dolu biri. Beni degerli hissettiriyor. Yalnız oldugumuzda cok mutluyuz. Ama kızı geldiginde hepimiz o kadar gergin oluyoruz ki mutlaka bir tartısma cıkıyor.
Ben cocukla iletisim kurmaya calistikca o benden uzaklastı. Arada dil sorunu da var. Ben İngilizce konussam bile ana dilimdeki gibi rahat degilim. Hele bir cocukla iletisim kurması daha da zor oluyor. Cogu bosanmıs ailenin cocugu gibi uvey kızımın da ciddi problemleri var. Her istedigi yapılmıs, her soyledigi alınmıs, hic hayır denilmemis. Ve ne annesi ne de babası ona sorumluluk vermemis, surekli eglendirmeye ve en iyi ebeveyn olmaya calısmıslar. Mesela su an 8 yasında olmasına ragmen elini yıkamayı bilmiyor, kendisi banyo yapamıyor, saclarını taramıyor, yere doktugu seyi toplamayı ya da silmeyi bilmiyor. Hem ona simdiye kadar boyle gorevler verilmedigi icin giderek baskalarına bagımlı hale gelmis hem de bu nedenlerle motor becerileri gelismemis. Ben bu konularda en ufak birsey soyledigimde elbette sorun cıkıyor. Sımdılık sadece el yıkama alıskanlıgı kazanması icin tesvik ediyorum. Ev temizligi ve duzenini dogrudan etkilemeyen kisisel alıskanlıklarına karısmama kararı aldım.
Aslında sorunumu dusundukce daha derinlerde oldugunu ve cocuktan ziyade esimden kaynaklandıgını anlıyorum. Ben gelemeden onceki 3 yıl haftanın yarısında beraberlermis. Ve giderek birbirlerine bagımlı hale gelmisler. Baba-kız iliskisinden ziyade iki arkadas gibi olmuslar. Su an uvey kızım 5 dakika bile babasından ayrılamıyor. Esim yan komsuya gittiginde kızı aglayıp bagırıyor. ESim de ona bir cocuk gibi degil yetiskin gibi davranıyor. Mesela markette ne alacagımıza, mobiilyaları nereye koyacagımza, tatilde nereye gidecegimize kızının karar vermesi esim icin normal. Kızı varken 5 dakika bile sohbet edemiyoruz, cunku surekli mudahale edip araya giriyor ve esim asla sozumuzu kesme demiyor. Beni duymuyor ve kızıyla konusmaya baslıyor. Ya da birlikte yururken ikisi elele tutup gidiyorlar, ben arkalarından yetismeye calısıyorum.
1 aydan az bir sure sonra bir oglumuz olacak. Esim dogacak cocugumuzun herseyi daha iyi hale getirecegini dusunuyor. Ama benim cok ciddi suphelerim var. Cocugumun babasız buyumesini istemiyorum. Ama giderek daha da mutsuz oldugum ve cozume dair umut gormedigim bir evliligi de surdurmek dogru gelmiyor.
Biraz dagınık oldu ve anlatacak daha cok sey var. Ama aklı selim sahibi arkadaslardan tavsiye/teselli bekliyorum.
Selamlar.

Esinizle konusup bir aile terapistine gitmenizi öneririm. Tabi onlari buna ikna etmek ne kadar kolay onuda bilemiyorum. Allah sabir versin ama bence suan kendini ve bebegini dinle rahatlikla dogumunu yap sonucta senin ilk yavrun tadini cikar.

Çocuk konusu cidden evlenmeden önce hiç canınızı sıkmamış mıydı?
Nasıl baş ederim demediniz mi?
Eşime evlilik öncesi sorduğum sorularda çocuğun varsa saklı gizli bir yerde söyle sonradan çıkarsa boşarım seni diye havadan atıp tutmuşluğum bile vardır.
Eğitimlisiniz,illa ki görüp geçirmiş birisinizdir,bunları öngörmeniz gerekiyordu.
Kilit nokta babası.
Çocuğun davranışlarının normal olmadığını anlaması ve gerekli tedaviyi yaptırması gerekiyor.
Ayrıca okul çağında çocuk,orada ne zaman açılıyor bilmiyorum ama yakında başlayacak en azından.
Okula giderken de mi sizde kalacak?

Benim okurken içim sıkıldı.
Eşiniz arayı bulmalıydı. Ama yapamamış anlattığınız gibiyse.
Çocuk bi şekilde idare edilir de karısı olduğunu kabul edememiş bi koca nasıl idare edilir bilmiyorum. Üzgünüm. Umarım herşey yoluna girer.

8 yaşındaki kızın sizi birden kabullenmesini beklemeyin ilk başta çünkü bir annesi var haliyle kıskanıyordur sizi.Bunun bilincinde olmanız ona göre davranmanız gerekir.Zamanla size alışacak ve sevecektir diye düşünüyorum.

bende üvey anne elinde yetişmiş biri olarak söylüyorum cocuğun böyle yapması çok normal.sizin yapacağınız sadece sabırlı olmak o ne kadar kötü davransa bile size alışması için onla oyun oynamalısınız sizi red etse bile zamanla bu nekadar sürerse sürsün sabrederek ona hep iyi davranacaksınız.o daha çocuk ve yaşadıkları normal değil anne babası ayrı oda istemezdi anne babası ayrı olsun.onunda hakkıydı anne babasıyla olmak ama olmamış.ben annemin üvey olduğunu 13 14 yaslarında öğrendim o zamnlar üvey annemi evden kovmaya çalışmıstım.çocuk aklı işte.sabır ve sevgi.sevgi her kapının anahtarıdır.hemn olmasını beklemeyin.bu baya zaman alabilir.SADECE SEVGİ.

Başkasının çocuğunu birebir istediğiniz gibi eğitemezsiniz malesef. Hem çocuğun hem anne babasının gözüne batar iyi niyetli de olsanız. Mesela 7 yaşında ve yapmıyor dediğini şeyler 7 yaşında yapılamayacak şeyler değil ama her 7 yaş çocuğunun yaptığı fix yaptığı şeyler de değil-ki yapmıyor olmaları motor becerilerinin gelişmediği anlamına gelmez aslında özbakım alışkanlığı geliştirmediğini gösterir. Kardeş geldiğinde ekstra bir regresyon olur muhtemelen o da normal, hazırlıklı olun şimdiden - şimdi bu tarz davranışlar için niye yapmıyor diye sorguladığınızda hem anne-babasının ebeveynliğini hem çocuğu sorgulamış oluyorsunuz bu da aranızı bozar ister istemez.

Şimdilerde tekrar hükümet gibi ebeveynler moda sanırım, yeni nesil ebeveyn el kitapları daha otoriter bi yaklaşımı pompalıyor buaralar. Ben çocukken tam 'çocukla arkadaş demokrat aile' fikrinin ana-babalara satıldığı zamanlardı. Ben aynı üvey kızınız gibi ev dekorasyonundan, ablamların eş adaylarına ciddi ciddi her konuda fikrim alınarak büyüdüm. Üstüne ilkokul öğretmenimle enterasan bir ilişkimiz vardı. Yakın oturduğumuz için okuldan beraber döner Yolda velileri, sevmediğimiz öğrencileri filan çekiştirirdik. Annemlere o benim arkadaşım derdi benim için. Fazla ciddiye alınmanında olumsuz sonuçları olduğuna inanıyorum şahsen. Olumsuz gelişen olaylarda üzerine sorumluluk yükleniyor ve bu zamanla hem herşeyi kontrol etme istediğine hem de mükemmel gelişmeyen herşey için suçluluk duymaya yol açıyor yani merhaba anksiyete.

Ama asıl söylemek istediğim şu, çocukken tek nefret ettiğim yetişkin tipi '' bana çocuk gibi davrananlardı'' yetişkinliğimde de çocuklarla en kolay iletişim kurma yolunun çocuk olduklarını unutmamak ama yetişkin gibi davranmak olduğunu farkettim. Kızınız da bir çocuk elbette hata yapacak, elbette herşeyi bilmiyor ve öğrenmesi gereken şeyler var. Ama alıştığı yol bu olmadığı için ona öğüt vererek ilerleme kaydedemezsiniz. Mesela konuşurken araya girdiğinde yine tepkinizi göstermeli ama 'büyüklerin lafı kesilmez' ya da ' sözümü bitirmemi beklemelisin' yerine ' lafımın kesilmesinden hoşlanmıyorum çünkü söyleyeceklerimi unutuyorum / değersiz hissediyorum. ' gibi birşey söylemelisiniz.

Yaşamayan asla bilemiyor. Henüz 5 yaşındayken anne babamın ayrılmasıyla herşeyin berbat olduğu ikisinide farklı insanlarla paylaşacağım döneme girmiştim. Lütfen yazdıklarımı sadece yaşayan birinin ağzından dinleyin diye anlatıyorum beni yanlış anlamayın. Asla niyetim kimseyi incitmek değil.

Gelelim asıl meseleye. 8 yaşımdayken babam evlendi annemi uzun yıllar görmedim o minik kız kadar şanslı değildim. Belki de bunun verdiği bi bağla babama aşırı düşkündüm oda bana. 8 yaşındaydım ama saçımı tarayamazdım banyomu yapamazdım. Evladınız doğduğunda ne dediğimi daha iyi anlayacaksınız. O yaşlar bi çocuk için yetişkinlik yaşı değil...
Herneyse babam evlendi ve bana hayat zindan oldu. Şuan aynı tepkileri asla vermezdim ama o zaman bunu idrak edemedim. Gelen kadın sanki babamı elimden almıştı. Onunlada ilgilenmesi gerekti ve artık benimle değil bir başkası ile uyuyordu.... Zaten sorunları olan bi çocukken babamı kaybettiğimi düşünüp çok ama çok hırçınlaştım. Zaten annemde yoktu babamda gidiyordu ellerimden. Oda beni bırakırsa kimsem yoktu. Bu da beni gelen hanımefendiye düşman yaptı. Onu dilemedim hiç ciddiye almadım.

Burada onun hatası beni kendine rakip bellemesiydi. Hadi ben küçüktüm ama bu tavırlarımı anlamak yardımcı olmak yerine kavga yarattı aģladı zırladı afedersiniz. Sonuç evlilikleri yürüyemedi. Pişman miyım binlerce kez. Ama hiçbiri gerçek bir yetişkinin yapamayacağı şeyler. Ve ben daha birey değil çocuktum.

Sizde lütfen aynı seyi yapmayın ben çok dayak çok hakaret yedim. Babam 3 kez evlendi o eşinden. Yaşım 12 ydi. Kadın beni dövdü kovdu aç bekletti ama asla babama yine üzülmesin diye söylemedim. Artık mutlu olsun istedim.

Umarım anlamışsınızdır demek istediğimi. Uzun oldu kusura bakmayın.
Sözün kısası. O daha cocuk onu çok iyi anlıyorum. O yaşta bi kız çocuğuna üvey anneyi kabullenmeyi beklemeyin ama ona güzel yaklaşmaktan pes etmeyin. Inanın ilerde bunlsrın mükafatını alacaksınız.

Burada en büyük sorun eşiniz gibi geliyor. Ama değil.. az kaldı inşallah sizde evladınızı kucağınıza alınca daha iyi anlayacaksınız eşinizi. Zaten sürwkli yanında değil.

Kusura bakmayın sıktıysam sizi. Hakkınızı helal edin ve beni yanlış anlamayın....

Gumushalhal bazı şeyler için acele ediyorsun..Babası seçtiği halıdan,gideceği tatil yerine kadar kızının kararlarına önem veriyor diye bu çocuğu yetişkin gibi görmemelisin..inanki o daha çok küçük.senin yasadiklarinda kolay değil çok zor Allah yardımcın olsun hemde hamilesin ve seninde çok ilggiye ihtiyacın var biliyorum.senin genel anlamda çok sabırlı ve tahammullu merhametli olduğunu tahmin ediyorum fakat artık sende sogumussun iyice ve bu kıza karşı soğukluk başlamış ne olacaksa olsun artık,gerekirse bosanirim gibi düşünmeye başlamışsin..Eğer bebeğin olmamış olsaydı öyle dusunebilirdin ama şuan bence daha cozumcul bakmalisin.Bu kızla mükemmel bir dialog halinde olmak zorunda değilsin zaten.sadece aranızda sorunlar ve eşinizle kötü olacak durum olmasın yeter.Yalnız ben sende şunu gördüm.sanki artik onun yaptığı herşey gözünüze batiyor bı zitlasma halı var ggibi..Senin haklı olduğun vve kizdigin durumlar olabilir ama zamana birak.cocugu değiştirmeye çalışma sadece sevgiyle davran..incitmeki aklında güzel kodlasin seni..Büyüdüğünde aslında ikinci annemde çok iyi bir insandi desin.fakat çocuğun dili de farklı birde eşiniz nereli bilmiyorum ama kültürleri de çok değişik geliyordur.Sen artık en zor olan şeyleri yapmışsın şimdiden sonra daha bı sabirli olmaya gayret et ve zaman ver.kendine..esine..Kızına..Belki yavvrun doğduğunda herşey daha güzel olur.azda sabir..zaman..Sabır..Sevgi..En onemliside dua.

bence de yoluna girer yardım almalısınız.
buna sıcak bakmasını sağla.
anne olacaksın üzülme bu dönemde.

Cocuklarin hep cok sevdigi biri oldum çünkü çocukla cocuk olmaya bayiliyorum. Sizde oyle olun. Mesela bu hafta gelecegi zaman ona kocaman bir hediye paketi verin. Ve hediyeyi verirkende hediyeyi icinizden geldigi icin aldiginizi gorunce aklina onun geldigini soyleyin. Ve tesekkur beklemeden verin. Mesela sevdigi bir kurabiyeyi yapin ve bunu yaparken basit seylerde yardim etmesini isteyin. Ve yaparkende ben o kurabiye nasil yapiyor tam bilmiyorum belk yardim edersen guzel birsey yapariz diyin.mesela buzdolabindan yunurtayi vermesini isteyin sutu isteyin vs. Zamanla aranizda ki buzlar eriyecektir.

Siz haklısınız ama işinizde haklı o kız sizin kızınız olsaydı yanınızda uyumasına rahatsız olmaz dınız .
Aksine bu sizi mutlu ederdi .
Kendini çocuğunuz gibi görmenizi kendinizi ona alıştırmayı denemelisiniz .
Aksi sizi mutsuz eder , eşiniz çok iyi bir baba profilinde anlattığınız kadarı ile.

Sonuna kadar okuyamadim sadece merak ettim esiniz nereli ? Tamamen bizim turk okuzlerine has ozelliklerde bir avrupali olamaz diye dusunuyorum

Ayrica cocuk yetistirme tarzlari da yine bizim buldumcuk turk ebeveynlerine has

Hani avrupada degilsiniz sanirim nerdesiniz ?

Keske hamile kalmak icin bekleseymissiniz yani bu kadar sorun varken yeni bebek daha da zorlastiracak

Böyle konuları okuyunca büyük bir üzüntü kaplıyor içimi. Kendi kızlarımı düşünüyorum. Karşınızdaki çocuk henüz 8 yaşında. Elbette siz olgunluk göstereceksiniz. O mu sizi idare etsin yapmayın. O geldiğinde gergin oluyoruz tartışma çıkıyor diyorsunuz. Gergin olmayın o zaman tartışmayın bu sizin elinizde. Bebek olunca sorunlar azalmayacak aksine var olan sorunların üzerine kardeş kıskançlığı eklenecek.

çocuk napsın ki annesine mi uysun babasına mı uysun size mi uysun? dengesi şaşmış. bence eşinizi bi pedagogla filan görüştürün yaptığı yanlışları görsün.

Ciddi birkonuşna yapın yaptıkları çok aşırı eşinizin madem bir karısı olucağını istemiyordu evlenmeyecekti

8 yaşında döktüğünü toplayan yerleri silen çocuklar var mı gerçekten? Bakın kendi çocuğunuz olacak aynı şeyleri oda yapacak ama gözünüze batmayacak. 22 aylık oğlum babası ile yan yana oturmamıza izin vermez sarılsak hemen gelir babasının elinden tutup götürür. Çocuğu çocuk gibi değil birey gibi görmek yanlış değil. Bir çocuğa sözümü kesme demek bence çok yanlış.

Eğer o kıza bir şeyler katmak istiyorsanız onu rakibiniz gibi görmeyi bırakmalısınız. 8 yaşında çocukla aynı davranıyorsunuz bence. Onu rakibiniz gibi görüyorsunuz.

Şuan çok duygusal düşünüyorsunuz hormonlarınız tarafından idare ediliyorsunuz. Bu yazdıklarınızı 8 yaşında kızı olan her aile yaşıyor inanın.

Sadece konuşamamaktan iletişim kuramamaktan bahsetmişsiniz de siz çocuk sizinleyken ev işlerinde veya yemek yaparken onu teşvik edici görevler veriyor musunuz? Mesela oyun gibi anlatarak sofra kurma toplama, kek, kurabiye yapma vs.

O daha sadece 8 yaşında. Ve sen evet onun babasını elinden almaya çalışan bir kadınsın onun için. Senden önce nasıllardı şimdi nasıllar biraz dışarıdan bak. Ve kendini onlardan soyutlama. Akışına bırak. Alınma gücenme. Emin ol zamanla o kıza sevgi gösterdikçe onun için de değerli hale geleceksin.

Hele bebek doğduktan sonra sana daha çok yaklaşmak isteyecek çünkü çocuklar bebekleri severler. İşaretleri takip et gör. Bebekle ilgili basit görevler ver ona. Neyi neden yaptığını anlat. Kız çocuk olması avantaj zaten.