- 6 Ocak 2009
- 1.110
- 2
Gözlümüze Düşen Cemre...
20 Ocak 2010
Kızıma kavuştum... bu cümleyi kurabilmeyi o kadar çok bekledim ki... bunun en yakın tanığı sizlersiniz...
Sizlerle henüz tedaviye başladığım ilk günden bu yana umutlu bekleyiş hikayemi paylaşıyorum... neleri paylaşmadık ki... nelerden geçmedik...dertlerimiz, endişelerimiz, bildiklerimiz, bilmediklerimiz, sevinçlerimiz, alışveriş listelerimiz, sıkıntılarımız... hepsi bitti...
Bu uzun bir yazı olacak... beklenen yazı...
Bu yıl Cemre hava, su ve toprak dışında dördüncü bir boyuta düştü... gönlümüze... kucağımıza... hayatımıza...
37. haftadaki muayene ile kızımın doğumunun 16 Ocak'ta olacağını öğrendik, yalnızca 3-4 gün vardı ve 38. hafta yeni bitiyordu... beklediğimiz halde bir anda heyecanlandık... eşim işlerinden dolayı cumartesi günü olmasını çok istiyordu, daha biz birşey demeden Osman Hoca bu cumartesi alalım kızımızı dedi... sonra bize dönüp sizin istediğiniz birgün var mıydı dedi... biz de cumartesi olmasını istediğimizi söyledik sadece... bir sonraki cumartesiyi beklemez dedi... ve karar verildi...
Hemen eve gidip çantalarımızı hazırladık eşimle, ben artık eğilip doğrulamadığım için eşim sağolsun halletti hepsini... çikolatalarımızı aldık... kuaför işlerimi hallettim... annemler geldi Antalya'dan... Bebek hemşiresi olan ablam da geldi... kayınvalidemler zaten bizdelerdi bir süredir... cuma akşamı herşey hazırdı... heyecanlı ve uykusuz geçti son iki gecemiz...
16 Ocak sabah 07.00'de hastanede olmamız gerekiyordu... Maya'da tedavimizin başından beri yanımızda olan Şerife Hemşire ve Seçil Hemşireyi aldık o sabah evlerinden... Şerifeciğim video kamera, Seçil de foto muhabir olarak katılacaktı doğumuma...Doktorlarımız Osman Denizhan Özgün, Adnan Kaya ve Anestezi Uzmanı Beril Hanım da bizden hemen sonra oradaydı... Osman Hoca o ekip tamamdedi aynı opu günü olduğu gibi... Adnan Hoca koyduğumuz gibi alacağız Nurgül dedi... çok güldüm... çok rahattım o sabah, onların sayesinde...
Epidural sezeryan olacaktı doğumum, ancak epidural uygulanmasına rağmen bir türlü uyuşma gerçekleşmedi ve genel anestesiyedönüldü... ama epidural de yapılmıştı, çok az Opu işlemindekinden daha az genel anestezi ile uyuşturuldum... o anı göremedim... ne kadar isemiştim oysa... hep hayal etmiştim, ayık olacaktım, tüm cesaretimi toplamıştım... ama olmadı, bunda da bir hayır vardır dedim... dua ediyordum, bebek isteyen arkadaşlarım için başta... o arada uyumuşum...
Uyandığımda Beril Hoca yanağımı okşayıp çok güzel bir kızın oldu Nurgülcüğüm dedi... çok iyi dedi...
Oda çıktı şimdi seni de oraya götürüyoruz dedi...
genel anestesiden uyanmama rağmen gayet ayıktım...
kızım tam 08.48'de doğmuş...
boyu 50 cm... kilosu 3 kilo 195 gr olarak....
odaya getirdiklerinde yanağıma tuttular kızımı, cicilerini giydirmiş teyzeleri... mis gibiydi... hemen yüzümü yalamaya başladı... benden de göz yaşları fışkırıyordu... babamız geldi yanımıza öptü bizi... odamız bir anda
bütün sevdiklerimizle doldu... herkes ordaydı ve kızımla buluşmamızı izliyordu...
ama ben neden sürekli ağlıyordum, anestezi etkisi mi... sanmıyorum... şükür göz yaşlarıydı... sevinç göz yaşları... o anı asla unutmayacağım...evettt hayatımın en güzel anıydı... ne kadar sürdü hatırlamıyorum... sonra kutsal emzirme anı... o minicik bebek nasıl emme isteği ile doluydu...
birkaç gün önce rüyamda gördüğüm kızımdı kucağımdaki bebek... rüyanın aynısıydı... hemen emmeye başladık... minicik elleri ile baş parmağımı tuttu... o anda yeniden bittim... yeniden ağlamaya başladım...
o gün kim gelse ağladım, kim arasa ağladım... sonra telefonalraçıkmamaya karar verdim zaten konuşamıyordum...
hamilelik de bir nevi anneliği yaşıyorsunuz ama doğum başka... başka bir mucize...
anne olduğumu kucağıma alınca anladım...
artık hayatım o benim.... Osman hoca geldi... o anda ona sarılmak istedim, teşekkür etmek... yanağımı okşadı... yeni oyuncağını sevdin mi dedi... çok sevdim hocam dedim...
babamız çok heyecanlı... doğum tarihi belli olduğundan itibaren acayip heyecanlandı... korunmayı bıraktığımız ünlerde neden çocuk yapıyoruz, sevmek için mi, iyi düşündün mü diyen eşim...
babaolmaya yaklaştıkçaayakları yerden kesildi... uykusuzluğumuz onun heyecanındandı daha çok... ben çok daha sakindim...
o gün aşık olduğum adamın kızıma bakışını gördüm.... ikisine yeniden aşık oldum... allah bizi birbirimizden ayırmasın.... gözü kızından başka birşey görmüyor şuanda...
bu konu ayrı bir yazı konusu olur....
Ablam hastane sürecimizde kızıma kendi kızı gibi bana da annem gibi baktı... canım benim 2 yaşındaki kızını, 6 yaşındaki oğlunu veeşini bırakıp gelerek hem de... bir kardeş ne kadar önemli bunu çok daha iyi anladım... benim kızımın da kardeşi olmalı...
Cemre şuanda uyuyor... onun da benim de sağlımız yerinde... kızım doğalı 5 gün oldu... eve geleli bu gece 3. gün olacak... anneanne bizimle... cemre mışıl mışıl uyuyor, sütümüz geliyor...
bugün doktor kontrolümüz vardı sarılık tehlikemiz yok, çocuk doktorundan sonra Maya'ya Osman Dedemize uğradık teşekkür için... çok sevindi herkes...
Çok şükrediyorum... sürekli dua ediyorum... eşim de yarın kızımın kimliğini çıkartıp, kulağına ismini söyleyecek...
Yazacak çok şey var... bugünlük bu kadar... şimdi kızımla birlikte uyuma zamanı....
umutlu bekleyişim bebeğimle sona erdi... hepinize bu duyguyu yaşamak kısmet olsun... gerçekten şükredilmesi gereken bir duygu...
hayatımda yeni bir pencere açıldı sanki... görüşmek üzere....
20 Ocak 2010
Kızıma kavuştum... bu cümleyi kurabilmeyi o kadar çok bekledim ki... bunun en yakın tanığı sizlersiniz...
Sizlerle henüz tedaviye başladığım ilk günden bu yana umutlu bekleyiş hikayemi paylaşıyorum... neleri paylaşmadık ki... nelerden geçmedik...dertlerimiz, endişelerimiz, bildiklerimiz, bilmediklerimiz, sevinçlerimiz, alışveriş listelerimiz, sıkıntılarımız... hepsi bitti...
Bu uzun bir yazı olacak... beklenen yazı...
Bu yıl Cemre hava, su ve toprak dışında dördüncü bir boyuta düştü... gönlümüze... kucağımıza... hayatımıza...
37. haftadaki muayene ile kızımın doğumunun 16 Ocak'ta olacağını öğrendik, yalnızca 3-4 gün vardı ve 38. hafta yeni bitiyordu... beklediğimiz halde bir anda heyecanlandık... eşim işlerinden dolayı cumartesi günü olmasını çok istiyordu, daha biz birşey demeden Osman Hoca bu cumartesi alalım kızımızı dedi... sonra bize dönüp sizin istediğiniz birgün var mıydı dedi... biz de cumartesi olmasını istediğimizi söyledik sadece... bir sonraki cumartesiyi beklemez dedi... ve karar verildi...
Hemen eve gidip çantalarımızı hazırladık eşimle, ben artık eğilip doğrulamadığım için eşim sağolsun halletti hepsini... çikolatalarımızı aldık... kuaför işlerimi hallettim... annemler geldi Antalya'dan... Bebek hemşiresi olan ablam da geldi... kayınvalidemler zaten bizdelerdi bir süredir... cuma akşamı herşey hazırdı... heyecanlı ve uykusuz geçti son iki gecemiz...
16 Ocak sabah 07.00'de hastanede olmamız gerekiyordu... Maya'da tedavimizin başından beri yanımızda olan Şerife Hemşire ve Seçil Hemşireyi aldık o sabah evlerinden... Şerifeciğim video kamera, Seçil de foto muhabir olarak katılacaktı doğumuma...Doktorlarımız Osman Denizhan Özgün, Adnan Kaya ve Anestezi Uzmanı Beril Hanım da bizden hemen sonra oradaydı... Osman Hoca o ekip tamamdedi aynı opu günü olduğu gibi... Adnan Hoca koyduğumuz gibi alacağız Nurgül dedi... çok güldüm... çok rahattım o sabah, onların sayesinde...
Epidural sezeryan olacaktı doğumum, ancak epidural uygulanmasına rağmen bir türlü uyuşma gerçekleşmedi ve genel anestesiyedönüldü... ama epidural de yapılmıştı, çok az Opu işlemindekinden daha az genel anestezi ile uyuşturuldum... o anı göremedim... ne kadar isemiştim oysa... hep hayal etmiştim, ayık olacaktım, tüm cesaretimi toplamıştım... ama olmadı, bunda da bir hayır vardır dedim... dua ediyordum, bebek isteyen arkadaşlarım için başta... o arada uyumuşum...
Uyandığımda Beril Hoca yanağımı okşayıp çok güzel bir kızın oldu Nurgülcüğüm dedi... çok iyi dedi...
Oda çıktı şimdi seni de oraya götürüyoruz dedi...
genel anestesiden uyanmama rağmen gayet ayıktım...
kızım tam 08.48'de doğmuş...
boyu 50 cm... kilosu 3 kilo 195 gr olarak....
odaya getirdiklerinde yanağıma tuttular kızımı, cicilerini giydirmiş teyzeleri... mis gibiydi... hemen yüzümü yalamaya başladı... benden de göz yaşları fışkırıyordu... babamız geldi yanımıza öptü bizi... odamız bir anda
bütün sevdiklerimizle doldu... herkes ordaydı ve kızımla buluşmamızı izliyordu...
ama ben neden sürekli ağlıyordum, anestezi etkisi mi... sanmıyorum... şükür göz yaşlarıydı... sevinç göz yaşları... o anı asla unutmayacağım...evettt hayatımın en güzel anıydı... ne kadar sürdü hatırlamıyorum... sonra kutsal emzirme anı... o minicik bebek nasıl emme isteği ile doluydu...
birkaç gün önce rüyamda gördüğüm kızımdı kucağımdaki bebek... rüyanın aynısıydı... hemen emmeye başladık... minicik elleri ile baş parmağımı tuttu... o anda yeniden bittim... yeniden ağlamaya başladım...
o gün kim gelse ağladım, kim arasa ağladım... sonra telefonalraçıkmamaya karar verdim zaten konuşamıyordum...
hamilelik de bir nevi anneliği yaşıyorsunuz ama doğum başka... başka bir mucize...
anne olduğumu kucağıma alınca anladım...
artık hayatım o benim.... Osman hoca geldi... o anda ona sarılmak istedim, teşekkür etmek... yanağımı okşadı... yeni oyuncağını sevdin mi dedi... çok sevdim hocam dedim...
babamız çok heyecanlı... doğum tarihi belli olduğundan itibaren acayip heyecanlandı... korunmayı bıraktığımız ünlerde neden çocuk yapıyoruz, sevmek için mi, iyi düşündün mü diyen eşim...
babaolmaya yaklaştıkçaayakları yerden kesildi... uykusuzluğumuz onun heyecanındandı daha çok... ben çok daha sakindim...
o gün aşık olduğum adamın kızıma bakışını gördüm.... ikisine yeniden aşık oldum... allah bizi birbirimizden ayırmasın.... gözü kızından başka birşey görmüyor şuanda...
bu konu ayrı bir yazı konusu olur....
Ablam hastane sürecimizde kızıma kendi kızı gibi bana da annem gibi baktı... canım benim 2 yaşındaki kızını, 6 yaşındaki oğlunu veeşini bırakıp gelerek hem de... bir kardeş ne kadar önemli bunu çok daha iyi anladım... benim kızımın da kardeşi olmalı...
Cemre şuanda uyuyor... onun da benim de sağlımız yerinde... kızım doğalı 5 gün oldu... eve geleli bu gece 3. gün olacak... anneanne bizimle... cemre mışıl mışıl uyuyor, sütümüz geliyor...
bugün doktor kontrolümüz vardı sarılık tehlikemiz yok, çocuk doktorundan sonra Maya'ya Osman Dedemize uğradık teşekkür için... çok sevindi herkes...
Çok şükrediyorum... sürekli dua ediyorum... eşim de yarın kızımın kimliğini çıkartıp, kulağına ismini söyleyecek...
Yazacak çok şey var... bugünlük bu kadar... şimdi kızımla birlikte uyuma zamanı....
umutlu bekleyişim bebeğimle sona erdi... hepinize bu duyguyu yaşamak kısmet olsun... gerçekten şükredilmesi gereken bir duygu...
hayatımda yeni bir pencere açıldı sanki... görüşmek üzere....