Allah razı olsun mu diyeyim, ne diyeyim sizlere bilemiyorum.
Çok teşekkürler tüm yazdıklarınız için.
Buraya daha önce hiç başlık açmamıştım,
tanıdığım dost olduğum kimse de yoktu.
Kim okuyup cevap yazacak benim problemime diye düşündüm.
Ama evde yalnızdım ve artık dayanacak durumda değildim kendi düşüncelerime.
Tanıdıklarımı arayıp dert yanacak yüzüm de kalmamıştı,
aylardır beni dinlediklerinden.
En sonunda açtım sizlere derdimi.
Ve siz öyle cevaplar yazmışsınız ki!
Biz ülkemizi bu yüzden çok seviyoruz işte.
İnsanlarımız dünyanın en merhametli insanları.
Hele kadınlarımız.
Dünyanın en harika kadınları.
Nasıl üzülmüş herkes,
nasıl derman olmaya çalışmış kendi üslubuyla.
Artık her gün bakacağım başlığıma.
Yeni mesaj gelmemiş olsa bile eskileri ezberleyene kadar tekrar okuyacağım.
Hepinize minnettarım hepinize.
Hele benim için gözyaşı döktüğnü söyleyenler.
Hiç tanımadığı bir insan için gözyaşı dökebilecek kadar yüce gönüllüsünüz siz.
Allah hiçbirinize böyle dertler vermesin.
Ben de şu yazdıklarımla kendi günlük dertlerinizi bir nebze olsun önemsiz hissetirebildiysem ne mutlu bana.
Artık bu yorumları okuduktan sonra çok iyi olacağım demek isterdim.
Ama maalesef herşey bir anda olmuyor.
Yarın sabah büyük ihtimalle yine içimde büyük bir mutsuzlukla uyanacağım.
Ama sonra hemen koşup buraya bakacağım.
Öyle değerli ki sizin gibi iyi insanların burada olması.
Yazdıklarımdan sanırım yanlış anlaşılan bir şey olmuş,
benim çocuğum yok.
4 yıldır baktığımız canımız kedimiz Arthur var ona oğlum derim ağız alışkanlığıyla.
Bazı mesajlarda çocuğum var gibi cevap verilmiş, iyi dileklerinize çok teşekkür ederim ama henüz bir evladım yok daha.
Şimdiden sonrası için de çok umudum yok,
çünkü o daha çok küçükken bana bir şey olursa annesiz kalırsa diye korkuyorum.
Psikolojik tedavi öneren arkadaşlarım;
onu da denedim.
Önce psikiyatriste gittim ilaç verdi ancak 12 gün kullanabildim.
Çok ağır geldi bıraktım.
Sonra psikoloğa başladım bir kaç seans gittim ama o da çok pahalı geldi.
Ben hala çalışamıyorum
ve tek maaşla hem ev kredisi ödemek hem de evi döndürmek çok zor.
Geçinmek için bulduğumuz yollar hep günü kurtarmaya yönelik
ve tıkanma noktasına gelmek üzere.
Yani benim hemen çalışmaya başlamam lazım ama
ben finans uzmanıyım ve işim hep bilgisayarla.
Ama şu an bilgisayar başında 1 saatten fazla oturamıyorum.
Zaten sabah erken kalkıp yollara düşmek günde 10 saat çalışmak gibi efor gerektiren şeyleri de kaldıramam daha.
Ne yapacağım bilemiyorum.
Zaten psikolojimi adam gibi düzeltemememin sebebi fiziksel olarak düzelememem.
Gün içinde sürekli hatırlatacak birşeyler oluyor bana.
Unutup oyalanarak yaşayamıyorum.
Yani maddi ve manevi çöküntü içindeyim şu anda