- 20 Mayıs 2009
- 23.915
- 63.667
- 598
Biliyor musun bana da tek çocuk bencillik gibi geliyor..ben gerçekten hep 2 çocuğum olsun istemişimdir. .bir gün gözümü kapadıgim da gözüm arkada daha fazla kalmasın diye yani çocuklarım en azından birbirine destek olsun diye..biri ağladığı zaman göz yaşını silecek birinin olduğunu bilsin diye, uçurumun kenarında iken diğerinin onun elinden tutup çekip ordan alsın diye,gerçekten birinin onun için üzülüp mutlu olacağını bilsin diye, şu hayatta değerli bir varlığı daha olsun diye, diye, diye bir sürü şey işte...
benim canım yandıgi zaman bbaşkaları ah vah edip yanımdan gidince yazık kıza derken, öylesine yapabileceğim bir şey var mı derken ben o acıyı çekerken ablamin içindeki uzuntu nun yüzüne vurduğunu görmek, benim için yapabileceği her ne varsa sonuna kadar elinden gelenin fazlasını yapmaya çalıştığını görmek, gerçekten beni seven, değer veren birinin var olduğunu bilmek ne bileyim işte. ..
biz 4*4 luk muyuz tabii ki hayır. .sonuçta ayrı bireylerin, zit dusdugumuz durumlar, tartıştığımiz zamanlar oluyor tabii ki ama insan en mutlu ve mutsuz zamanlarında kendine uzanacak bir elin olduğunu bilmesi kadar da güzel bir duygu yoktur herhalde..
Burada anne babanın tutumu tavırları yani maddi ve manevi eşitliği sağlayabilmek, kıskançlık değil sevgi tohumları serpmeleri, paylaşmayı öğretmenleri gerek..gerisi biraz da karakterle alakali olsa da temel sağlam olduğunda bu ilişkinin kolay kolay sökülüp atılacagini zannedmiyorum...
simdi diyeceksin ki artık kardeşlik kavramı farklı, oyle olmayabilir? Ama bu biraz şans değil mi? Yani es, dost, akraba ne kadar hayatımızın gerçekten içindeler o zaman hiç biri ile ilişki kurmamizda gerekmez mi?ayrıca insanlar iiçin bütün sevginin, ilginin tek bir bireye toplanması da biraz riskli geldi bana..yani o zaman yıkım olursa daha kötü olmaz mı?
yorumlarını önemsiyorum. ..cunku saygı çerçevesinde olabilecek zit düşündüğüm konu ile ilgili farklı fikirleri edinmek her zaman bulunabilecek bir fırsat değil bu ortamda
Daha önce de yazmıştım bu tarz bir konuda. 4 kardeşiz. Hepsi iyi ki varlar, canlarım onlar benim. Ama ben iki çocuk yapabilir miyim, hayır. (İlkine karar veremiyorum daha).
Ben en küçüğüm. Arada çok yaş farkımız olduğu için tek çocuk gibi büyüdüm. Belki de daha fazla ilgiyle, sevgiyle, imkanla.(şımarmadım
) Abim en büyüğümüz. Tek çocuk olsaydı ne olurdu, nasıl bir hayatı olurdu diye düşünüyorum bazen. Çocukluğunu geçtim. Manevi olarak da çok bişey anlatamıyorum çocukluklarına şahit olmadım çünkü. Memur çocuğuyuz biz, biraz maddi örenkler vereceğim. Okurken çalışmak zorunda kalmazdı mesela. Üç kuruş biriktirmek için askerliğini uzun dönem yapmazdı. Belki imkanı olsaydı akademisyen olurdu. Bunun içinde kaldığını seziyorum. Evlenirken ablamla düğünleri çakıştı. Ablam olmasaydı ailemi zor durumda bırakmamak için birlikte oturmayı tercih etmezdi. Evliliğinin ilk yılları kalabalık bir aile içinde geçmezdi. Bizi okutmak, eksik bırakmamak için kendinden kısıp bize yardım etmezdi. Ona sorarsanız bunları zevkle yapmış. Ama ben düşününce üzülüyorum onun adına. Mesele iki çocuğa eşit imkan sağlamak değil, iki çocuğa da en iyi imkanı sağlamak. Buna gücü varsa bir çiftin, manevi taraf halledilebilir düşüncesiyle ikinci çocuğa karar verilebilir. Abim tek çocukta kaldı mesela. Hiç ikinciyi istemedi.
Büyük ablamın iki kızı var. Biri 22 biri 9 yaşında. Geçenlerde ablamla büyük bir tartışma yaşamış büyük olan. Sen kardeşimle ilgilenmekten bana vakit ayırmıyorsun, oturup sohbet etmek istiyoru adanın okulu diyorsun. Alışverişe çıkmak istiyorum adanın keman dersi diyorsun. Benim anneye ihtiyacım var diye patlamış. Çocuk manevi olarak eksiklik hissediyor. İkisi de özel okulda okuyor, her türlü imkanları var. Büyük heryaz yurtdışına gönderilir dil eğitimi için. Ama işte eksik kalan bir tarafı var çocuğun. Ki ablam çalışmayan bir anne. Bir de çalışanını düşünüyorum, kendimi koyuyorum yerine. Mümkün değil her şeylerine yetişmem. Benim çocuğum da bana benim anneye ihtiyacım var derse, kaldıramam ben. Kendime gelemem bunun üstüne.
Hayat tecrübeleri farklı yönlerde ilerleyip farklı kararlar aldırıyor insanlara. Benim de bu konudaki kararlarım genelden biraz farklı. Umarım ben bu dünyadan göçüp gidene kadar çocuğum kendine düzgün bir aile kurar diye temenni etmekten başka çarem yok. Güçlü bir çocuk yetiştirebilirsem eminim bu dünyada yapayalnız kalsa bile ayakları üstünde dimdik duracaktır.
