sevgili ceyar, söylediklerinde sonuna kadar haklısın,
şimdi dönüp bakıyorum da yazıklarım sinir anında söylenmiş şeyler aslında,
ama dediğin gibi eşimin ailesine çok sinirliyim, benim onlara karşı büyük bir öfke birikti içimde, ve eşim de beni anlamadığı için ona da öfkeliyim belki, yoksa seviyorum eşimi, çocuğumu, genel hatlarıyla mutluyum ama bu para mevzuu açılınca her şey karışıyor yine..sevgi bunları telafi edebilse keşke ama olmuyor, sen eşini seviyorsun diye, senin sevgini bedeli eşinin ailesinin seni sömürmesi olmamalı değil mi
Tamam haklı olabilirsiniz, çok çalışıyor çok yoruluyorda olabilirsiniz; fakat; birkaç yerde sıkça tekrarladığınız, okumuş, kültürlü, Varoş! olmayan mahallede çocuğunu büyütme düşüncesinde olan, maaşı çok yüksek iyi bir gelinsiniz.. Ve eşinizin cebinede parayı siz koyuyorsunuz.
.Kayınvalidenize çocuk baktırıyor, işlerinizi ve ütülerinizi yaptırıyorsunuz.. YAPIYOR değil yaptırıyorsunuz..
Evet dediğim gibi belki konunuzda haklısınız ve çok üzülüyorsunuz; ama inanın ifade ediş şekliniz çok üzücü.. Kendi aileniz bu durumda olsaydı (benim ailem yapmaz demeyin, misal veriyorum zaten) bu şekilde mi ifadeler kullanırdınız.Çözüm yollarını nazikçe arardınız öyle değil mi ?
Ayrıntı olabilir ama kahvaltıya gidince kahvaltılıkları sizin almanızda ne gibi bir sakınca var anlamadım.Bu bile fazla mı geliyor size?
Sonuçta eşiniz anne ve babasına giderken dolaba birşeyler almak istiyor.Bunun için illaki o ailenin parasının olması ya da olmaması mı gerekiyor.
Bilmiyorum ama para konusunun bu yalan dünyada bu kadar çok aralara mesafe koydurmaması gerekiyor..Bana ters geliyor. Özellikle anne baba-aile söz konusu olunca..
Anlamadığımı düşünmeyin, bizzat işin içindeyim..Hatta sizin anlattıklarınızın çok daha fazlasını yaşıyorum; fakat bir gün bile bu şekilde düşünmedim.
Eşimin ailesi hiçbirşekilde muhtaç değilken sizin yaptığınız yardımların çok daha fazlasını yapıyor.. Üstelikte benim zorlamam ve hatırlatmamla.
Üstelik maaşı çok az olmasına rağmen.Üstelik benim kazancımın onun maaşının 4-5 kat üstü olmasına rağmen Kİ asla cebimizi ayırmıyoruz biz.Paralar bir bankadan kullanılıyor ve kimse kimseye neye kullandığını bile sormuyor..
Para bu gelip gider..
Ne için kazanıyoruz ? Bir ev, araba, çocuğuna 18 yaşına gelince ayrılacak ufak miktar belkide,hepsi bu.
Ötesi yemek içmek, yedirmek, giydirmek için..
Bunun içinde 3 yıllık bir evlilik süreci çok kısa.Az daha sabır edin, elbet biter o borçlar..Ama siz kendinize bu kötülüğü yapmayın; yüreğinizi serin ve huzurlu tutun.Kirletmeyin bu dünyavi düşüncelerle, yıpratmayın kalbinizi.
Yukarıda da dediğim gibi, para vermesen de kötü olursun eşine karşı, para verip söylensen de. O yüzden sık dişini ve mutluluğunuzu korumaya çalış derim ben. Bir süre sonra eşin de anlar bence neyin ne olduğunu.
Bu arada anlayışla cevap verdiğin için teşekkür ederim, bu forumda herkes bu olgunlukta olmuyor. :)
teşekkür ederim, en azından olgun olduğum görüşündesin , hani benim de iyi bir yanım varmış dedim kendime saol :)
bi taratan da kendimi suçluyorum çünkü, diyorum ki kendime , bu kadar çok görme , duyma, bu kadar müdahale etme, boşu boşuna kötü olma, oğlumla aramızı açan gelin olma diyorum ama, zaman eğitecek inşallah beni..ne diyeyim
birsen teşekkür ederim görüşlerin için, kırılmadım, kızmadım düşüncelerine,
zaten bu konuyu benim gibi düşünmeyen insanlardan, benim yaşadıklarımı az-çok yaşadığı halde olaya benim gibi bakmayan insanlardan fikir almak, yardımlaşmak için açtım ben..dediklerinizde haklısınız aslında, ne bileyim mantığımla nefsim savaşıyor belki de..ve belki de bu borçlar bittikten sonra bu kadar ağır gelmeyecek bana yaşananlar..borçların onların borcu olması gerçeğini de bi unutabilsem..
bebeğime annemle kayınvalidem dönüşümlü bakıyor, mesela 3 aydır annem bizde ve o da temizlik, yemek ve ütülerimizi yapıyor,
ben yaptırdığım için değil , görüyorlar çünkü yetişemiyorum, eve gelme saatim en erken 20:00, o saatten sonra çocuğum beni özlemiş oluyor onunla vakit geçiriyorum, emziriyor uyutuyorum , oynuyorum filan..hafta sonu da iki gün boyunca oğlum gündüzleri uyumuyor bile benden ayrılmamak için, hafta sonu yapabidiğim tek iş etrafı toplamak, yemek yapmak ve çamaşır yıkamak, ütülere ve temizliğe vaktim olmuyor bile..yani insanlara zorla bi şey yaptırmıyorum ben..bu noktayı düzeltmek istedim..
şimdi düşünüyorum da neden evlendik ki biz?
zaten çalışıp hayatımızı idame ettirecek parayı kazanıyorsak,
zaten, kendi kendimize yetebiliyorsak ve erkek ler gibi cinsel olayımıza hakim olamama durumumuz da yoksa neden evlendik ki..ne saçmaymış,
evlenip de elin admımın aptallar ordusu ailesinin ykünü çekmek..
Allahım diyorum keşke geri dönüşü olabilse ve ben ailemin evinden, kendi bekar evime taşınmak için çıkmış olsam, arabamı, laptopumu, iphonumu alıp , gezip tozsam,paramı biriktirip kurslara gitsem, kendime bir ev alsam, yazları istediğim yere tatile gitsem,..yaşayıp gitsem..ama olmuyor işte, zaman geri alınamıyor ve benim minicik oğlum günahsız bir sabi ve onun da bu nedenle hırpalanmasına müsade edemem, bilemiyorum çok kırgınım, eşimle konuşmayı düşünmüyoruz uzun müddet, kafamı dinlemek istiyorum, hatta bebeği de alıp annemi de alıp bu hafta sonu bir yere gitsem..
Bunu ben de çok düşündüm, neden evlendim, bana getirisi ne oldu diye...maddi anlamda bi getirisi olmadı, hep götürüsü oldu. sinirsel ve ruhsal anlamda da aynen. bi konu açmıştım geçmişte, okursan anlarsın kayınvalidem ne zaman gezmeye gitsek peşimizden gelir. bazen kapris de yapar niye kendiniz gittiniz diye. sanırım ben artık evlenmem gerektiği için, yaşım geldi diye evlendim keşke başka bi toplumda başka bi hayatla yaşasaydım, ben de heralde evlenmeyebilirdim. senin durumun benimkinden daha farklı canım. hiç olmazsa kira vermiyormuşsun, biz kirayı da veriyoruz, hem kayınvalidemin hem kendimizin. ama çok bunalıyorum ben de inan ki. ben ihtiyacım olduğu halde bi şeyler alamazken ve görümcem alıp alıp karşımda gezerken çok sıkılıyorum. geçen gün yine bi çeyizci mağazasındaydık mesela, görümcem saçma sapan bişeyi çok abartı bi fiyata aldı. ben de başka bişey beğendim muadil bi fiyata ama alamadım. para harcamak istemedim. eşime dediler ödeyebilir misin diye, o da aldı onu kasaya gitti. çıldırdım, ağlamaya başladım oracıkta. eşim geldi teselli etti, sen de al istediğini falan dedi ama almadım. alamadım. ve dedim de "herkes fütursuzca harcar, istediğini alırsa bizim nasıl iki yakamız bi araya gelcek" dedim, almadım. sen yine konuşabiliyorsun belli ki, benim eşimle konuşulmuyo bile. laf ettirmiyo. sen bari konuş, diret, ağla, gerekirse "oğlumu da alır giderim" diye tehdit et, hiç olmazsa senin hayatın bi nebze de olsa değişsin...Allah yardımcın olsun kardeşim.
benzer duyguları yaşamış biri olarak çok iyi anlıyorum sizi.
3 yıllık evliliğiniz ve bir de çocuğunuz olduğu için bence tepki koymakta çok çok haklısınız.
ben yeni evliyken balayına giderken havaalanında cebindeki son nakit parasını annesine veren bi eşe sahibim.
bir, iki derken baktım ki evliliğimin ilk aylarında tehlike çanları çalıyor.
sonra tepkimi açık ve net bi şekilde ortaya koymak zorunda kaldım, ama önemli olan burada eşin tavrı.
eşim 5 kuruş dahi bana sormadan kimseye vermez artık, ben de aynı şekilde tabi ki.
ama sanırım benim avantajım bunu başta ortaya koymak oldu.
sizi sömürmeye iyi alışmışlar.
çalışan bir gelin olarak alçak gönüllü olmayı bilmişsiniz, ben de alyans seçerken dahi buna önem verdim ama sonra baktım ki meğer enayi yerine koyuyorlarmış. "isteseydin..." lafıyla karşılaşınca insan şok oluyor.
en kilit nokta sanırım bu konuda eşle tartışmayı kavgaya çevirmemeyi başarmak.
hararetlenmemek. sakin bi şekilde tepkiyi ortaya koymak.
bir adamda kimseye verecek para bırakmamak sanırım, çok acı ve çirkin ama...
bütün borçları eşime ödetip geleceğimiz ve doğmamış çocuklarımız için birikim yaptırıyorum kendi maaşımla.
sze tavsiyem, yapabiliyorsanız kredi kartını iptal ettirin eşinizin.
Canım benim,
bu forumda yazıyor olmanın bir güzelliği de bu,
seninle aynı şeyleri yaşayan insanlarla bir aradasın ve kendi derdin varken diğeri için de üzülüyor ve onun için de dua ediyorsun,
senin durumun benimkinden daha zor, benim eşim bu kadar fütursuzca davranışa kendisi de razı olmaz, olmuyor da..allah yardımcın olsun canım..
Bunu ben de çok düşündüm, neden evlendim, bana getirisi ne oldu diye...maddi anlamda bi getirisi olmadı, hep götürüsü oldu. sinirsel ve ruhsal anlamda da aynen. bi konu açmıştım geçmişte, okursan anlarsın kayınvalidem ne zaman gezmeye gitsek peşimizden gelir. bazen kapris de yapar niye kendiniz gittiniz diye. sanırım ben artık evlenmem gerektiği için, yaşım geldi diye evlendim keşke başka bi toplumda başka bi hayatla yaşasaydım, ben de heralde evlenmeyebilirdim. senin durumun benimkinden daha farklı canım. hiç olmazsa kira vermiyormuşsun, biz kirayı da veriyoruz, hem kayınvalidemin hem kendimizin. ama çok bunalıyorum ben de inan ki. ben ihtiyacım olduğu halde bi şeyler alamazken ve görümcem alıp alıp karşımda gezerken çok sıkılıyorum. geçen gün yine bi çeyizci mağazasındaydık mesela, görümcem saçma sapan bişeyi çok abartı bi fiyata aldı. ben de başka bişey beğendim muadil bi fiyata ama alamadım. para harcamak istemedim. eşime dediler ödeyebilir misin diye, o da aldı onu kasaya gitti. çıldırdım, ağlamaya başladım oracıkta. eşim geldi teselli etti, sen de al istediğini falan dedi ama almadım. alamadım. ve dedim de "herkes fütursuzca harcar, istediğini alırsa bizim nasıl iki yakamız bi araya gelcek" dedim, almadım. sen yine konuşabiliyorsun belli ki, benim eşimle konuşulmuyo bile. laf ettirmiyo. sen bari konuş, diret, ağla, gerekirse "oğlumu da alır giderim" diye tehdit et, hiç olmazsa senin hayatın bi nebze de olsa değişsin...Allah yardımcın olsun kardeşim.
Sadece şu mesajı okudumda nacizane tasiyem hiç bir konuda sessiz kalmayın arkadaşlar ya.Biraz gözünüz kara olsun inanınki iyilikle bişey olmuyo tabii çat çat davranmak deilde kendinizi düşünün biraz.Herşeyden önce kendinizin geldiğini bilin..Ne demek ya sen orda istediğin bişeyi alamıyoken görümcenin çok pahalı bişeyi alması??? Gidip neden sende pahalı bişey almadın? Gerçekten çok sinirleniyorum şu hayatta hiç bişey için üzülmeye degmez bunu bende son bir senedir anladım
Ya canım var ya almayı çok ama çok istedim, içim gitti ama biliyorum ki onun sıkıntısını yine biz çekcez, onlara bi şey olmicak ki sanki kendi kendime ceza veriyomuş gibi hissettim kendimi alırken, sinirimden dükkanda ağladım ama o beğendiğim şeyi yine de alamadım. görümcemin bahanesi hazır ki, çeyiz yapıyorum, çeyiz yapmak kolay mı vs. vs. Alsam, bana denecek ki evinde herşeyi var, hala ne diye alıyor... Ama işte, insan bu nefis.Almak istiyor insan hiç bir sebebi olmasa bile. Ve görümcem alıyor ya kahretsin ki alıyor. Eşimin tepkisi ise: O depresyonda, atanamıyor (görümcem öğretmen bir süredir atama bekliyor) o yüzden alıyor, kendini öyle tatmin ediyor. E ben eşek miyim çalışıp didinecek? Canımın istediklerni de alamıyorum üstelik. Yani en çok kızdığınm nokta bu. Annesinin parası neden yetmiyor? Çünkü kızı saçma sapan isteklerine parayı savuruyor. Eğer adam aklıllı harcasa, yetmez mi parası? Yeter tabi...OOOf offf...Ne desem boş. napsam bilemiyorum.Konuşsam olmuyor, sussam bana cefa. bilemedim ben.
Ben de eşime aynı şekilde tüm ödemeleri yıktım ve gerekirse ben eline harçlık veriyorum,
o da bunu neden yaptığımın farkında aslında,
değişmeye , bana söylemeden yapmamaya gayret gösteriyor ma bazen de birden beni suçlar hale geliyor,
zannediyorum ki, vicdanı ve benim aramda kalıyor, benimle tartışmamak ve huzurunu bozmamak için susuyor ama içine atıyor, ve zaman zaman bunun yansıması olarak da bana yükleniyor..
bu beni yıpratıyor işte, ben istiyorum ki eşler olarak birbirimize sonsuz güven duyabilelim, ben tabiri caizse-ipleri elimden bıraktığım anda-kontrolsüz bi şekilde ailesine harcama yapmayacağından emin olayım..
belki zamanla o da olur, sizin eşiniz gibi eblki evliliğin ilerleyen yıllarında benimki de öğrenir belki..inşallah
Ya canım var ya almayı çok ama çok istedim, içim gitti ama biliyorum ki onun sıkıntısını yine biz çekcez, onlara bi şey olmicak ki sanki kendi kendime ceza veriyomuş gibi hissettim kendimi alırken, sinirimden dükkanda ağladım ama o beğendiğim şeyi yine de alamadım. görümcemin bahanesi hazır ki, çeyiz yapıyorum, çeyiz yapmak kolay mı vs. vs. Alsam, bana denecek ki evinde herşeyi var, hala ne diye alıyor... Ama işte, insan bu nefis.Almak istiyor insan hiç bir sebebi olmasa bile. Ve görümcem alıyor ya kahretsin ki alıyor. Eşimin tepkisi ise: O depresyonda, atanamıyor (görümcem öğretmen bir süredir atama bekliyor) o yüzden alıyor, kendini öyle tatmin ediyor. E ben eşek miyim çalışıp didinecek? Canımın istediklerni de alamıyorum üstelik. Yani en çok kızdığınm nokta bu. Annesinin parası neden yetmiyor? Çünkü kızı saçma sapan isteklerine parayı savuruyor. Eğer adam aklıllı harcasa, yetmez mi parası? Yeter tabi...OOOf offf...Ne desem boş. napsam bilemiyorum.Konuşsam olmuyor, sussam bana cefa. bilemedim ben.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?