kızlar 1,5 yıllık evliyim, eşimle iyi olduğumuzda çok iyiyiz. Ama kötüyken iş ayrılmaya kadar gidiyor.
Öncelikle aile sorunumuz yok, ikimizin ailesi de yapıcı ve biz hiç karışmazlar. Varlıkları yoklukları bir. Destek için varlar yoksa yoklar. Maddi sorunumuz yok, kültür farkımız yok. Harcadığıma, gezdiğime, tozduğuma karışmaz. Vicdanlıdır ama mağduru oynarsan.
Sorunlar ise şöyle, eşimde libido düşüklüğü var, 2 hafta dokunmasam aklına gelmez. Çok stresli bir işi var ve sigara içiyor bunlar da bence tetikliyor ama bu konuda hiçbir şey yapmıyor ben ara ara deliriyorum. Kendi kendine takılmayı çok sever çünkü uzun yıllar yalnız yaşamış, eş aile akraba arkadaş ortamlarında bir zaman sonra sıkılır. Evde yardım beklediğinde kızar, kendi kendine surat asar. Arkdaşlarına gitmeyi çok sever, o konuda da hep kavga ederiz.
Şimdi sorun şu; bunları konuştuğum zaman, ben kavgacı sorunlu bir insan oluyorum. Bana sabret ve biraz sus dedi. Ama susayım diyorum, bir şey değişmiyor kendimi tutamıyorum. Çocuk yapacağız yapamıyoruz mesela . Bir doktora gidelim dedim yanaşmıyor, erteleme huyu var.
Dün mutlu olmadığından bahsetti ve Zaten bence mutlu olmadığı için beni de mutlu edemiyor. Ben olgun anlayışlı sessiz sakin bir kadın olursam, çoğu şeyi hoş görürsem biliyorum ki aramız iyi olur. Ama yapamıyorum. Sevişmeyelim, gitsin arkadaşları ile sık sık görüşsün, iyice asker arkadaşı gibi olalım düşüncesine tahammül edemiyorum.
Yoksa boşanmamız mı gerekiyor? Çünkü o bu sorunları kabul etmiyor. Ona göre de ben hatalıyım. Bana göre de ben kesinlikle haklıyım. Boşanmak istemiyorum, çünkü eşimi hayatımı seviyorum. Ve bana diyorki hem boşanmak istemiyorsun seviyorum diyorsun ama hep şikayet eden de sensin. Ama kızlar siz söyleyin nasıl şikayet etmeyeyim, tüm ev işi bende olsun, o arkdaşlarına gitsin sık sık, kırk yılın başı sevişelim, bu arada bende gezeyim tozayım keyfime bakayım para harcayıp,aileme arkdaşlarına gideyim, hiç ses etmez. Ama sizce böyle olur mu? Yoksa ciddi ciddi ayrılmamız mı lazım. Yada ben konuşmak yerine susup içime mi kapanmalıyım. Durumun ciddiyetini anlaması için. Bana ben mutlu değilim dedi. Böyle gitmez düzeleceğini sanmıyorum dedi. Ama boşanmak
İstediğini sanmıyorum. Asıl istediği o değil, dediğim gibi o ben gölge etmeyim başka ihsan istemez.
Peki ben ne yapayım?
Öncelikle aile sorunumuz yok, ikimizin ailesi de yapıcı ve biz hiç karışmazlar. Varlıkları yoklukları bir. Destek için varlar yoksa yoklar. Maddi sorunumuz yok, kültür farkımız yok. Harcadığıma, gezdiğime, tozduğuma karışmaz. Vicdanlıdır ama mağduru oynarsan.
Sorunlar ise şöyle, eşimde libido düşüklüğü var, 2 hafta dokunmasam aklına gelmez. Çok stresli bir işi var ve sigara içiyor bunlar da bence tetikliyor ama bu konuda hiçbir şey yapmıyor ben ara ara deliriyorum. Kendi kendine takılmayı çok sever çünkü uzun yıllar yalnız yaşamış, eş aile akraba arkadaş ortamlarında bir zaman sonra sıkılır. Evde yardım beklediğinde kızar, kendi kendine surat asar. Arkdaşlarına gitmeyi çok sever, o konuda da hep kavga ederiz.
Şimdi sorun şu; bunları konuştuğum zaman, ben kavgacı sorunlu bir insan oluyorum. Bana sabret ve biraz sus dedi. Ama susayım diyorum, bir şey değişmiyor kendimi tutamıyorum. Çocuk yapacağız yapamıyoruz mesela . Bir doktora gidelim dedim yanaşmıyor, erteleme huyu var.
Dün mutlu olmadığından bahsetti ve Zaten bence mutlu olmadığı için beni de mutlu edemiyor. Ben olgun anlayışlı sessiz sakin bir kadın olursam, çoğu şeyi hoş görürsem biliyorum ki aramız iyi olur. Ama yapamıyorum. Sevişmeyelim, gitsin arkadaşları ile sık sık görüşsün, iyice asker arkadaşı gibi olalım düşüncesine tahammül edemiyorum.
Yoksa boşanmamız mı gerekiyor? Çünkü o bu sorunları kabul etmiyor. Ona göre de ben hatalıyım. Bana göre de ben kesinlikle haklıyım. Boşanmak istemiyorum, çünkü eşimi hayatımı seviyorum. Ve bana diyorki hem boşanmak istemiyorsun seviyorum diyorsun ama hep şikayet eden de sensin. Ama kızlar siz söyleyin nasıl şikayet etmeyeyim, tüm ev işi bende olsun, o arkdaşlarına gitsin sık sık, kırk yılın başı sevişelim, bu arada bende gezeyim tozayım keyfime bakayım para harcayıp,aileme arkdaşlarına gideyim, hiç ses etmez. Ama sizce böyle olur mu? Yoksa ciddi ciddi ayrılmamız mı lazım. Yada ben konuşmak yerine susup içime mi kapanmalıyım. Durumun ciddiyetini anlaması için. Bana ben mutlu değilim dedi. Böyle gitmez düzeleceğini sanmıyorum dedi. Ama boşanmak
İstediğini sanmıyorum. Asıl istediği o değil, dediğim gibi o ben gölge etmeyim başka ihsan istemez.
Peki ben ne yapayım?