Bence ilk belirtmem gereken şey 11 aylık bir bebeğimin olduğu.. Eşimle 2 sene sevgiliydik, 6 senedirde evliyiz. İkimizde 28 yaşındayız. Üniversite bittikten sonra aileleri tanıştırdık ve ailelerimiz hızlıca 3 ay içinde bizi evlendirdi. Evlendikten sonra kendi yaşadığım şehri bırakıp eşimin memleketine yerleştim. Eşim çalışmamı istemedi ve bende 21-22 yaşımda açıkcası çok tembeldim ve dünyayı toz pembe görüyordum. Bu o zamanlar benim için sorun olmadı. Evliliğimin başından beri eşim oyun oynamayı çok seven bilgisayar bağımlısı biriydi. Bir cok kez ayrılma noktasına geldik fakat her iki tarafın aileside bizim bu sorunlarımızı çocukca bulup ayrılmamıza mani oldular. Zamanla bende eşimin sürekli bilgisayar oynamasına artık alıştım. Kendime farklı uğraşlar buldum. Kore dizilerine falan başladım sürekli dizi izledim kafamı hep doldurmaya çalıştım. Eşim sabah işe gidiyor akşam geliyor gecelere kadar bilgisayarda oyun oynuyordu. En sonunda banada oynamayı öğrette bari beraber oynayalım bile dedim ve bende onunla oyun oynamaya başladım. Hatta eve ikinci bilgisayarı aldık. Ara ara krizler yaşıyorduk tabiki. Benimle ilgilenmesini söylediğimde bu konu için tartıştığımızda 1-2 hafta düzelip davranışlarını değiştirip sonra yeniden bilgisayara yöneliyordu. Böyle böyle 5 sene geçti. Kendi ailemden bahsetmem gerekirse, babamı erken yaşta kaybettim. Annem şuanda 70 yaşında ve akıl / beden sağlığı pek yerinde değil. Abim evli ve bizimle hiç ilgilenmiyor. Başkada kimsem yok. Üniversite bittikten sonra hemen evlendiğim için çalışma geçmişimde yok. Çalışmanın ve para kazanmanın kıymetini anladığımda artık çok geçti. Eşim çalışmama izin vermeme fikrini değiştirmedi. 2 sene önce eşim kendi dükkanını açtı ve gececi eleman bir türlü bulamadığı için geceleri çalısıyor gündüzleri evde uyuyor. Eşim bebeğimize karşı cok ilgili. Bu konuda hakkını yiyemem. Ona cok düşkün olduğunun farkındayım. İşten cıkıp sabah eve geldiğinde bana sen uyu ben ilgileneyim der ben uyandığımda ise yarım saat bir saat durup gider uyur. Bir daha işe gidiceği vakit uyanır ve direkt işe gider. Aylardır bir gece bile eve uyumaya gelmedi. Kendi işi olduğu için cok stresli ve sürekli borç harç kapatmaya ödemeleri tamamlamaya bebeğin eksiklerini halletmeye çalıştığını söylüyor. En son tatile ve kendi memleketime 3 sene önce gittik. Oda benim zorumla. Bu arada, sözde evlenmeden önce ailesi cok zenginlerdi. Ne olduysa biz evlenince oldu bir anda maddi durumları çöktü ahaha. Eşime artık evliliğimizden, bu yalnızlıktan çok yorulduğumu, kendimi berbat hissettiğimi tek hayatımın bebek bakmak olduğunu ve ona ihtiyacım olduğunu bir cok kez anlattım. Hatta boşanmayı teklif ettim. Kesinlikle istemedi. Beni çok sevdiğini, sevmese asla bu evliliği sürdürmeyeceğini söyledi. Sevgimi belli etmeyi bilmiyorum ama seni çok seviyorum dedi hep. Ama gerçekten sevseydi belli etmez miydi? Bir gece bile olsun eve gelmez mi insan? Yada yıllardır bilgisayar oynar mıydı? Bilemiyorum. Uzun zamandır depresyondayım. Cok mutsuzum ve napıcağımı bilmiyorum. Bana ve evladıma sahip cıkabilicek ne bir param nede bir ailem var. Kendimi beceriksiz sevilmeyen cok çirkin biri olarak görmeye başladım. Kendime özgüvenim yerlerde diyebilirim. Evet eşim eziyet etmeyen, dövmeyen, aldatmayan bir insan. Ama en güzel yaşlarımın bu yalnızlıkla geçmesi beni çok yaşlandırdı.. ışığımı söndürdüler ve nasıl geri yakabilirim bilmiyorum