- 27 Mayıs 2012
- 2.785
- 3.607
- 208
- Konu Sahibi bella-donna
-
- #1
Merhaba Kızlar,
daha öncede burada bununla ilgili konular açmıştım. Ailem nişanlıma çok ısınamamıştı, kafalarında çok soru işaretleri vardı, hatta bana nişanı atmam icin baskı bile yapmışlardı ama direndim ailemi dinlemedim, sizede fikir danışmıştım. Zaten zor ikna olmuşlardı ama nedense bir türlü beni sevdiğine inanmadılar, birde uzaga gelin gideceğim icin istemiyorlardı ama onlarda zamana bıraktı ve baskı yapmayı bıraktılar. Ben bunların hiç birini nişanlıma yansıtmadım, zaten ailemde hiç bir zaman ona veya ailesine kötü veya soguk davranmadı, daha çok bana oldu olan. Aileler arasında kötü bişey yaşanmadı ama kopukluk oldu, aynı şekilde benimde nişanlımla aramda kopukluk oldu son zamanlarda. İletişime geçmeye çalıştıkça siniri geçmeyen, öfkesi dinmeyen, her dediğime sinirlenen, hemen bitirmeye çalışan biri oldu çıktı. Ben hiç vazgeçmedim, yılmadım resmen peşinden koştum. Hayatta yapmam dediğim şeyi yaptım, bitmesin diye adeta yalvardım. Ayrılmayı kabul edincede ben böyle olsun istemiyorum deyince kıyıp bitiremedim. Biliyorum Kızlar, benim sucum, ben şımarttım onu ama öyle biri değildi, ben yaşadığımız olaylara bağladım. Bendede hatalar vardı elbette ve bundan dolayı hep alttan alan ben oldum. Ben alttan aldıkça o hatalarını kabul etmedi. Annemle konuşmak istedi, düzeltmek için, aradaki soğukluğu gidermek icin. Geldi konuştular, annem o kadar ılımlıydıki, o bana asla istemiyorum diyen kadın gitmişti, çok güzel sohbet ettiler, hatta benim aslında mükemmel biri olduğumu ama su su hatalarım olduğunu söyledi nişanlım. Annemde onu destekledi, bir olup bana biraz sitem ettiler falan. Herşey gayet iyiydi anlayacagınız. Ama nişanlım hiç alttan almadı, annem beni sucladıkca oda iyice abarttı, kararını ver artık oyalama milleti demeye getirdi. Sanki ortada karar verilecek bişey varmış gibi. Annem uzaklıktan yakındı, keşke yakınıma gelin olsaydı işte hep hayalimdi falan dedi ama nerde mutlu olursanız orda yaşayın, tek üzüntüm her canım sıkıldığında kızımı göremeyecek olmam falan dedi. Neyse gayet normal bi şekilde ayrıldık, banada ayrılırken seni görüncede kızgınlıgım geçiyor bende hatalıyım biliyorum ama artık sorun yaşamayalım lütfen dedi ve gitti. Ben bütün sorunları hallettik derken aynı gün tekrar bana bağırdı çağırdı, sinirliyim sonra görüşelim dedi ve bidaha iletişime geçmedi. 2-3 gün görüşmedik yine, ben tabi sitem dolu mesajlar yazdım cevap vermedi. Sonra onun akrabası olan benimde önceden tanıdığım biriyle konuştuk, herşeyi anlatmış ona, beni çok sevdiğini ama annemin beni seçim yapmak zorunda bırakmış gibi davrandığından benden vazgeçmek zorunda olduğunu söylemiş. Halbuki secimini yap kararını ver diyen oydu, önceden olsa yada ben yanlarında olmasam nişanlıma inanacağım ama annem öyle bi durumda bırakmadı beni, hatta çok ılımlıydı annem, nişanlıma hak verdi. Neyse bu konuşmadan sonra biz ayrıldık, ne bana cevap verdi, ne açıklamalarımı dinledi, ne başka bişey. Sadece çok üzgün olduğunu söyledi. Daha sonra ailesiyle konuştum, onlarda çok üzgün, hatta ağladılar bittiği icin, annesi “kızım o son zamanlarda normal değil, bizede aşırı tepkiler veriyor, psikolojisi bozulmuş gibi, konuşmuyor sadece bağırıyor” dedi. Senden vazgeçtiğine hala inanamıyorum, o seni hala seviyor ama neden böyle oldu anlamıyorum falan dedi, biraz zamanmı verseniz, o senden vazgeçmez ben tanıyorum oğlumu dedi. Kızlar ne yapacağımı, ne düşüneceğimi bilmiyorum. Ben ilk kez bu kadar caba gösterdim biri icin, ilk kez böyle derinden bişeyler hissettim. O kadar üzgünümki, sevmiyor olmasına inanmak istemiyorum, seviyor desem neden bu şekilde oldu onu anlamıyorum. En son bi mesaj yazdım, ne okudu ne cevap yazdı. Sosyal medya hesaplarında duruyorum, ne bişey paylaşıyor, ne aktif. Arada bi İnstagramda aktif ama 2 günde bir. Siz olsanız ne yapardınız, beklemek beni yoruyor, ümit oldukça beklenti oluyor ama tamamen unutmalımıyım, ne yapmalıyım bilmiyorum... sadece çok üzgünüm, özür dilerim çok uzattım
daha öncede burada bununla ilgili konular açmıştım. Ailem nişanlıma çok ısınamamıştı, kafalarında çok soru işaretleri vardı, hatta bana nişanı atmam icin baskı bile yapmışlardı ama direndim ailemi dinlemedim, sizede fikir danışmıştım. Zaten zor ikna olmuşlardı ama nedense bir türlü beni sevdiğine inanmadılar, birde uzaga gelin gideceğim icin istemiyorlardı ama onlarda zamana bıraktı ve baskı yapmayı bıraktılar. Ben bunların hiç birini nişanlıma yansıtmadım, zaten ailemde hiç bir zaman ona veya ailesine kötü veya soguk davranmadı, daha çok bana oldu olan. Aileler arasında kötü bişey yaşanmadı ama kopukluk oldu, aynı şekilde benimde nişanlımla aramda kopukluk oldu son zamanlarda. İletişime geçmeye çalıştıkça siniri geçmeyen, öfkesi dinmeyen, her dediğime sinirlenen, hemen bitirmeye çalışan biri oldu çıktı. Ben hiç vazgeçmedim, yılmadım resmen peşinden koştum. Hayatta yapmam dediğim şeyi yaptım, bitmesin diye adeta yalvardım. Ayrılmayı kabul edincede ben böyle olsun istemiyorum deyince kıyıp bitiremedim. Biliyorum Kızlar, benim sucum, ben şımarttım onu ama öyle biri değildi, ben yaşadığımız olaylara bağladım. Bendede hatalar vardı elbette ve bundan dolayı hep alttan alan ben oldum. Ben alttan aldıkça o hatalarını kabul etmedi. Annemle konuşmak istedi, düzeltmek için, aradaki soğukluğu gidermek icin. Geldi konuştular, annem o kadar ılımlıydıki, o bana asla istemiyorum diyen kadın gitmişti, çok güzel sohbet ettiler, hatta benim aslında mükemmel biri olduğumu ama su su hatalarım olduğunu söyledi nişanlım. Annemde onu destekledi, bir olup bana biraz sitem ettiler falan. Herşey gayet iyiydi anlayacagınız. Ama nişanlım hiç alttan almadı, annem beni sucladıkca oda iyice abarttı, kararını ver artık oyalama milleti demeye getirdi. Sanki ortada karar verilecek bişey varmış gibi. Annem uzaklıktan yakındı, keşke yakınıma gelin olsaydı işte hep hayalimdi falan dedi ama nerde mutlu olursanız orda yaşayın, tek üzüntüm her canım sıkıldığında kızımı göremeyecek olmam falan dedi. Neyse gayet normal bi şekilde ayrıldık, banada ayrılırken seni görüncede kızgınlıgım geçiyor bende hatalıyım biliyorum ama artık sorun yaşamayalım lütfen dedi ve gitti. Ben bütün sorunları hallettik derken aynı gün tekrar bana bağırdı çağırdı, sinirliyim sonra görüşelim dedi ve bidaha iletişime geçmedi. 2-3 gün görüşmedik yine, ben tabi sitem dolu mesajlar yazdım cevap vermedi. Sonra onun akrabası olan benimde önceden tanıdığım biriyle konuştuk, herşeyi anlatmış ona, beni çok sevdiğini ama annemin beni seçim yapmak zorunda bırakmış gibi davrandığından benden vazgeçmek zorunda olduğunu söylemiş. Halbuki secimini yap kararını ver diyen oydu, önceden olsa yada ben yanlarında olmasam nişanlıma inanacağım ama annem öyle bi durumda bırakmadı beni, hatta çok ılımlıydı annem, nişanlıma hak verdi. Neyse bu konuşmadan sonra biz ayrıldık, ne bana cevap verdi, ne açıklamalarımı dinledi, ne başka bişey. Sadece çok üzgün olduğunu söyledi. Daha sonra ailesiyle konuştum, onlarda çok üzgün, hatta ağladılar bittiği icin, annesi “kızım o son zamanlarda normal değil, bizede aşırı tepkiler veriyor, psikolojisi bozulmuş gibi, konuşmuyor sadece bağırıyor” dedi. Senden vazgeçtiğine hala inanamıyorum, o seni hala seviyor ama neden böyle oldu anlamıyorum falan dedi, biraz zamanmı verseniz, o senden vazgeçmez ben tanıyorum oğlumu dedi. Kızlar ne yapacağımı, ne düşüneceğimi bilmiyorum. Ben ilk kez bu kadar caba gösterdim biri icin, ilk kez böyle derinden bişeyler hissettim. O kadar üzgünümki, sevmiyor olmasına inanmak istemiyorum, seviyor desem neden bu şekilde oldu onu anlamıyorum. En son bi mesaj yazdım, ne okudu ne cevap yazdı. Sosyal medya hesaplarında duruyorum, ne bişey paylaşıyor, ne aktif. Arada bi İnstagramda aktif ama 2 günde bir. Siz olsanız ne yapardınız, beklemek beni yoruyor, ümit oldukça beklenti oluyor ama tamamen unutmalımıyım, ne yapmalıyım bilmiyorum... sadece çok üzgünüm, özür dilerim çok uzattım