- 9 Mayıs 2019
- 565
- 326
- 30
benzer şey yaşamadım ama bebeğim olmuyor ve hiç doğal yolla olamıcak bundan daha kötü birşey yok
benzer şey yaşamadım ama bebeğim olmuyor ve hiç doğal yolla olamıcak bundan daha kötü birşey yokMerhaba, bu forumu uzun süredir dışarıdan okuyordum ben de bir şey danışmak için üye olmaya karar verdim.
Hamileyim. İstediğim bir gebelik değildi. Çocuk sahibi olmak istemiyordum. Eşim istiyordu ama ben istemediğim için üzerime düşmeyi bırakmıştı.
Pandemi sürecinden hemen önce hamile olduğumu öğrendim. Şaşırdım, üzüldüm. Ama aldıramadım. Pek doğru gelmedi. İkimizin de iyi işleri var, sağlık problemimiz yok, iyi bir evliliğimiz var yani gözle görünür bir pürüz yok dolayısıyla bebeği aldırmak haksızlık olur gibi geldi. Zaten eşimin istediği bir bebekti. Onu da ikna edebileceğimi pek sanmıyordum yani etsem de mutsuz olacaktı. Kaldı.
Alışmaya çalıştım, mutlu olmaya çalıştım. Davranışlarımın da düşüncelerime etki edeceğine inanarak çevreye gülümsedim, hiç problem yokmuş gibi davrandım. Hareket edince, tekme atınca için gidecek falan dediler ben hareketleri hissedince daha tedirgin oldum. Cinsiyetini öğrenince çok heyecanlı olacak dediler ben hiçbir şey hissetmedim. Hiçbir bebek ürününe bakmadım. Sürekli eşim kıyafet, oyuncak bakıp durdu. Ben o süreçte hamilelik bitince giyerim diye beğendiğim kıyafetleri aldım.
Sürekli kontrollü davrandım, hiç mutsuzum demedim. Bir görev gibi doktora gittim, vitamin aldım. Sağlıklı beslendim. İlave şeker hiç kullanmadım. Karantina döneminde evin içinde bile her gün bir saat yürüdüm. İdeal anne gibi davranmaya çalıştım. Ama alışamadım. Mutsuzluğum sürekli arttı. Sabahları sanki başımın üzerinde bir kara bulutla uyanıyordum.
En sonunda geçen hafta patladım. Arkadaşlarımızla buluşmuştuk. Her şey güzel başladı, en sonunda konu hamileliğime geldi. Herkes heyecanlı heyecanlı bebekle ilgili konuşmaya başladı. İsmini tartıştılar, bakıcı önerileri vermeye başladılar. Kreşlerden, organik bebek kıyafetlerinden bahsettiler... Kendimi çok çok bunalmış hissettim. Bir noktada artık başım dönmeye, sesler uğultu gibi gelmeye başladı. "Susun, istemiyorum," diye bağırdığımı hatırlıyorum. Gözlerimi hastanede açtım. Sinir krizi geçirmişim. İstemiyorum ben bunu diye bağırmışım, ağlamışım. Kanamam olmuş hatta.
Şimdi artık gizlemeye çalışacak bir şey de kalmadı. 10 gün raporluyum. Evdeyim. Ve çok suçlu hissediyorum. Yani herkesin içinde öyle bir duruma düştüm. Eşim bir şey belli etmiyor ama üzüldüğüne eminim. Kırılacak bir eşya, cam bebek gibi davranıyor. Kısık sesle konuşuyor falan. Çok kötü hissediyorum. Zayıf bir insan olmadım hiç. Ama şu an zayıf bir insanım. Suçlu hissediyorum. Geceleri de uyuyamamaya başladım. Kabus görüyorum çünkü. Şu anda baya yaşamaktan bıktım. Benzer şeyler yaşayanlar var mı, fikir almak istedim.
Bu konuda taviz veremicem kimse kusura bakmasın.
Biz olmuyor diye sinir krizi geçiyoruz hanımefendi..
yokluğu, olmaması, varlığından daha mı iyi olurdu sizce ?
Bence artık kabullenmelisiniz bir anne olucaksınız ! çocuğunuz ilerde bunları duysa çok acı olur.
Ban yememek için burda kesiyorum.
Konu sahibine yaptığım yorumdan si ze ne ?Ay sen taviz vermedin diye herkes bebek isteyecek anne olacak şimdi. İstemek zorunda mı, si ze ne?
Uzman bir psikologdan destek almanız gerekiyor, travmalarınız atağa geçmiş olabilir.Merhaba, bu forumu uzun süredir dışarıdan okuyordum ben de bir şey danışmak için üye olmaya karar verdim.
Hamileyim. İstediğim bir gebelik değildi. Çocuk sahibi olmak istemiyordum. Eşim istiyordu ama ben istemediğim için üzerime düşmeyi bırakmıştı.
Pandemi sürecinden hemen önce hamile olduğumu öğrendim. Şaşırdım, üzüldüm. Ama aldıramadım. Pek doğru gelmedi. İkimizin de iyi işleri var, sağlık problemimiz yok, iyi bir evliliğimiz var yani gözle görünür bir pürüz yok dolayısıyla bebeği aldırmak haksızlık olur gibi geldi. Zaten eşimin istediği bir bebekti. Onu da ikna edebileceğimi pek sanmıyordum yani etsem de mutsuz olacaktı. Kaldı.
Alışmaya çalıştım, mutlu olmaya çalıştım. Davranışlarımın da düşüncelerime etki edeceğine inanarak çevreye gülümsedim, hiç problem yokmuş gibi davrandım. Hareket edince, tekme atınca için gidecek falan dediler ben hareketleri hissedince daha tedirgin oldum. Cinsiyetini öğrenince çok heyecanlı olacak dediler ben hiçbir şey hissetmedim. Hiçbir bebek ürününe bakmadım. Sürekli eşim kıyafet, oyuncak bakıp durdu. Ben o süreçte hamilelik bitince giyerim diye beğendiğim kıyafetleri aldım.
Sürekli kontrollü davrandım, hiç mutsuzum demedim. Bir görev gibi doktora gittim, vitamin aldım. Sağlıklı beslendim. İlave şeker hiç kullanmadım. Karantina döneminde evin içinde bile her gün bir saat yürüdüm. İdeal anne gibi davranmaya çalıştım. Ama alışamadım. Mutsuzluğum sürekli arttı. Sabahları sanki başımın üzerinde bir kara bulutla uyanıyordum.
En sonunda geçen hafta patladım. Arkadaşlarımızla buluşmuştuk. Her şey güzel başladı, en sonunda konu hamileliğime geldi. Herkes heyecanlı heyecanlı bebekle ilgili konuşmaya başladı. İsmini tartıştılar, bakıcı önerileri vermeye başladılar. Kreşlerden, organik bebek kıyafetlerinden bahsettiler... Kendimi çok çok bunalmış hissettim. Bir noktada artık başım dönmeye, sesler uğultu gibi gelmeye başladı. "Susun, istemiyorum," diye bağırdığımı hatırlıyorum. Gözlerimi hastanede açtım. Sinir krizi geçirmişim. İstemiyorum ben bunu diye bağırmışım, ağlamışım. Kanamam olmuş hatta.
Şimdi artık gizlemeye çalışacak bir şey de kalmadı. 10 gün raporluyum. Evdeyim. Ve çok suçlu hissediyorum. Yani herkesin içinde öyle bir duruma düştüm. Eşim bir şey belli etmiyor ama üzüldüğüne eminim. Kırılacak bir eşya, cam bebek gibi davranıyor. Kısık sesle konuşuyor falan. Çok kötü hissediyorum. Zayıf bir insan olmadım hiç. Ama şu an zayıf bir insanım. Suçlu hissediyorum. Geceleri de uyuyamamaya başladım. Kabus görüyorum çünkü. Şu anda baya yaşamaktan bıktım. Benzer şeyler yaşayanlar var mı, fikir almak istedim.
Ayrıca halkımız taviz vermeme kelimesini ne olarak biliyor gerçekten merak içindeyim..Ay sen taviz vermedin diye herkes bebek isteyecek anne olacak şimdi. İstemek zorunda mı, si ze ne?
Haklısınız bu konuda ben de çok şükrediyorum fiziksel anlamda çok rahat geçiyor, midem bile bulanmadı. Bir de bu bebeğin her şeyi hissediyor olması sorunsalı kafamı karıştırıyor. Şimdi bu çocuk biliyor mu benim istemediğimi bilmiyor mu?
Bir de hamilelik boyunca depresif ve stresli olan annelerin çocuklarının daha melankolik, duygu durum bozukluklarına daha yatkın olduğu söyleniyor. Dolayısıyla bu da beni demoralize ediyor ve artık her düşündüğüm her yaptığım bebeğe zarar gibi gelmeye başladı.
Peki ilk bebeğinizle aranızdaki bağ ikinci bebeğinizle aranızda olan bağdan daha kuvvetli mi? İkinci bebeğiniz sizden uzak durdu mu? Ben biraz bundan çekiniyorum da.soyle,
benim ilk hamileligim cok pozitif ve guzel gecti, bebegim de gercekten melek gibi bir bebekti.
Ikinci hamileligim cok zor ve stresli gecti, bebegim de dogduktan sonra huysuz bir bebek oldu. Bir yil kadar surdu, sonrasinda cok sakin bir cocuga gecis yapti.
Ben hamilelik sirasindaki duygu durumumuzun ozellikle bebegin ilk yilinda etkili olduguna inaniyorum bu sebeple.
Ama bu dediklerim sizi uzmesin, aksine soyle dusunun, her zaman her zaman duzeltebilirsiniz kendinizi, daha iyiye gidecek hayatiniz emin olun. Simdi zorlaniyorsunuz, yavas yavas daha az zorlanmaya baslayacaksiniz.
bir de konu ozelinde sunu eklemek istiyorum. Iki hamileligim de planli ve isteyerek oldu. Ama ben de hic cok anac bir insan degilimdir, hala daha da oyle. Kisiligimizi anne olduk diye degistiremeyiz, ama yine de cocuklarimiz icin en iyi anne biziz degil mi.
bir de nacizane sunu ekleyecegim, teyze mod on seklinde. Tek cocuk hic cocuk, iki cocuk cok cocukbelki kalici dogum kontrol yontemlerini de bu surecte arastirmak isteyebilirsiniz.
Geçmiş olsun, inşallah en kısa zamanda tedavileriniz sonuç verir ve sağlıklı bir bebeğiniz olur.benzer şey yaşamadım ama bebeğim olmuyor ve hiç doğal yolla olamıcak bundan daha kötü birşey yok
Teşekkür ederimpsıkolojısı bozuk olanlar doktora gidip ben hastayım demezlermıs..hastayım diyıp gıdenlerın de psıkolojısı bozuk degılmıs cunku kendılerının farkında olumsuzluk var dıyebılıyorlar.
Dogumum zor gectı depresyona girdim ama kımse bana yardım etmedi.ben de depresyonda oldugumu bılmıyordum.içimde yaşadım hep ama ağır değildi.anlayabılıyorum sizi..
Rabbım yardımcınız olsun.
Uzman yardımı almaya başladımPeki hiç uzman yardımı almayı düşündünüz mü?
Peki ilk bebeğinizle aranızdaki bağ ikinci bebeğinizle aranızda olan bağdan daha kuvvetli mi? İkinci bebeğiniz sizden uzak durdu mu? Ben biraz bundan çekiniyorum da.
Evet zaten hamile olduğumu öğrendiğimden beri tüp ligasyonunu araştırıyorum. Bebek doğar doğmaz da düşünüyorum açıkçası.
Uzman desteği alıyorum şimdi. Haklısınız en başında almaya başlasam daha iyi olurdu. Maalesef ben geçer, alışırım, severim diye bekledim. Etrafta da zaten hep kalp atışlarını duy gözyaşlarını tutamayacaksın, bir hareket etsin tekme atsın için gidecek, cinsiyetini öğren her şey heyecanlı olacak deyip durdular. Kalp atışını duydum, tekmeledi, cinsiyetini öğrendim ve sadece kaygım artmaya devam etti. Şimdi keşke o kadar dinlemeseydim çevreyi diyorum.Peki hiç uzman yardımı almayı düşündünüz mü? Bunu ilk bu duyguları yoğun olarak hissettiğinizde yapsaydiniz sizin için de bebeğiniz için de çok iyi olurdu. Siz doğduktan sonra onu çok seveceksiniz onu eşinizden bile sakinacaksiniz buna inanıyorum. Ama ilerde kendini bilmezin biri bunu çocuğunuza isteyerek ya da istemeyerek söylerse o zaman çocuğunuz bunu unutmayacak. Yakınlarımda da benzer bir durum olmuştu hatta sizinki kadar ciddi bir durumda değildi. Ama o çocuk 20 yaşına geldiğinde bile bunu hep dile getirdi zaten ben istenmeyen bir çocuktum diye. Ben de duydukça çok üzülürüm. Ben çocuğunuzun o günlerini düşünerek kendimi ifade etmek istedim. Bundan sonrası için kendinizi anne olmaya zorlamayın bu süreç kendiliğinden gelişir kimsenin karakteri diğeriyle aynı olmaz. Ben de bebeğim olacak diye havalara ucmadim çok normal hicbir şey yokmus gibi bir hamilelik geçirdim ama çocuğum duyduktan sonra herşey çok baska oldu. Kızımın bir süre hastanede yatması gerekiyordu. Yoğun bakımda yanında kalamazsiniz eve gidin biz herşeyiyle.ilgilenicez dediler. Ben burda bekliycem kızıma süt vermem lazım burda koltukta oturur beklerim dedim ve onu hastanede yalnız birakmadim. Ben sizin de bunu yaşayacağıniza inanıyorum ama muhakkak uzman desteği almanızı da
Ayrıca halkımız taviz vermeme kelimesini ne olarak biliyor gerçekten merak içindeyim..
Taviz vermemek=kendi fikrim budur bu fikrinden ödün vermicem.
Yani aaa çocuk yapmamana izin vermicem anlamına falan mı çıkartıyorsunuz !?
Ayrıca sen değil, siz.
Anladım, teşekkür ederim.bebegin anneden uzak durmak gibi bir durumu ilerleyen zamanlarda olabilir, ilk yillarda degil,
o yuzden oyle bir sorun yasayacaginizi sanmiyorum.
Zaten bol bol ten temasi ile aciginizi kapatirsiniz diye dusunuyorum.
Ikinci oglum cok huysuz oldugu icin ben surekli kanguruda tasidim onu bir yil boyunca, koynumda uyudu uyandi yani, bir sekilde ana karnindaki gibi hissedebiliyormus o durumda zaten.
Uzman desteği alıyorum şimdi. Haklısınız en başında almaya başlasam daha iyi olurdu. Maalesef ben geçer, alışırım, severim diye bekledim. Etrafta da zaten hep kalp atışlarını duy gözyaşlarını tutamayacaksın, bir hareket etsin tekme atsın için gidecek, cinsiyetini öğren her şey heyecanlı olacak deyip durdular. Kalp atışını duydum, tekmeledi, cinsiyetini öğrendim ve sadece kaygım artmaya devam etti. Şimdi keşke o kadar dinlemeseydim çevreyi diyorum.
Teşekkür ederimBebek hasreti çeken ve anne olan hanımlar,
bazılarınızın birbirine söyledikleri çok nahoş, Allah dileyene isteyene bebek sahibi olmayı nasip etsin
inşallah fakat hamile olup da hamilelik depresyonuna giren insanların varlığını da kabul etmelisiniz artık, her kadın hamilelik ve bebek sahibi olmayla ilgili aynı hisleri taşımayabilir, bu onu kötü ve zalim bir anne de yapmaz zira bu sitede bile doğuma kadar hamilelik depresyonu geçirip doğumdan sonra bebeğine çok iyi anne olan kadınlar var.
Gebelik, kürtaj, annelik duygularıyla alakalı konularda birbirinizi aşağılayıp "Böyleleri anne olmayı hak etmiyor" "Allah bilerek size bebek vermemiş" "Bunca yıl bebeğin olmamış bundan sonra da olmasın" gibi vicdan ve merhamet duygularından yoksun yorumlar yapmak yerine, ki şu sıralar forumun çeşitli bölümlerinde bu yorumları sıkça görür oldum, bir kadın olarak okurken utandım, birbirinize pozitif yaklaşsanız hem incinmezsiniz, hem incitilmezsiniz.
Birbirinizi tanımıyorsunuz bile, tanımadığınız insanları nasıl böyle yaralıyorsunuz aklım almıyor maalesef.
@strawberry swing sizinle aynı hisleri paylaşan arkadaşlarımız oldu burada, muhtemelen hamilelik depresyonu geçiriyorsunuz, bunların hepsi geçecek sözü size şimdi ütopik gelse de doğum sonrası bebeğinizi kabullenmeye başladığınızdan itibaren her şey düzelecek, eğer çok şiddetli bir şekilde istemiyor olsaydınız bebeği eşinize rağmen aldırırdınız, bu bocalamaları doğal buluyorum, mesela bir erkeğe çok aşık oluruz, evlenmek isteriz ama nikah gününe yakın zamanda bile evlilik korkusu kaplar içimizi, doğru yapıp yapmadığımıza emin olamayız, evlendikten sonra alışma sürecinde hala tereddütlerimiz vardır, hamilelikte de öyle, bir çocuk sahibi olmak isteyen kadınları bile korku kaplar, yetememe, iyi bir anne olamazsam endişesi olur, bir bebeğin ömür boyu sorumluluğunu alma fikri korkutur, ben korkmuştum, bunu sizin gibi bir süreç yaşayan her arkadaşımın topiğine yazdım, başlarda inkar modundaydım, karmakarışık duygular yaşadım, şimdi 25 yaşında olan kızımı büyütürken hep acabalarım oldu.
Sizin de korkularınız var belli ki, en göze çarpan korkunuzda eşinizin ilgisinin sevgisinin bebeğe yönelmesi ve sizin 2. plana atılmanızla ilgili olan korkunuz.
Bir eşle bir bebeğin sevgisi aynı değildir, bebeğiniz doğup o alışma, alışırken bocalama dönemini atlatınca göreceksiniz ki eşi bir başka evladı bir başka seviyor insan, ikisine duyulan aşk o kadar farklı ki, yaşadıkça tecrübe edeceksiniz, lakin şu süreçte kafanızı biraz dağıtın, kendinizi zorlamayın, niye sevemiyorum diye sorgulamayın zamana bırakın ve kesinlikle hamilelik depresyonu üzerine çalışmış bir uzman yardımı alın.
Yahu evliliği kötü gidip hamile kalana/eşinden dayak yerken çocuğum olsun diyene kızan bir insanım ben !Siz bebek istiyosunuz diye herkesin istemesini bekliyosunuz evet yorumunuzdan direk çıkan bu gidin kendi mesajınızın iticiliğinin bir farkına varın önce.