Bazı konulara açıklık getireyim o halde.
Kadın kardeşinin yanında sığıntı olarak değil, ortak bir eve çıkıp giderleri ortak karşılayarak haraket etmeyi düşünüyolardı. Sözde sevgilim kendi kafasından mı öyle düşünmüş, annesimi öyle düşünmüş bilmiyorum ilk zamanlar bana öyle söylemişti. Kimsenin hayat hikayesi çalışıp çalışmama durumunu etkilemiyor bence. Sevgilim annesinde o potansiyeli göremediği için ve annesi ona öyle hissettirdiği için böyle bir işe kalkışıyor bence, annesi “ben asla kabul etmem siz kendi hayatınıza bakın eğer yardıma ihtiyacım olursa söylerim” deseydi sevgilim benimle böyle kesin kes konuşmazdı, demekki annesinden umutsuz ve vicdan yapıyor. Ama hiç kimse annesine bakmak zorunda olmamalı bence. Ben yl mı yapıcam, çalışıcam mı, çocuk mu bakıcam, kv evi mi geçindiricem o parayla. Belli bir süre çalışamayabilirim, okula devam etmek isterim veya çocuğum olur hayat bu herşey olur, kendimde çalışmayacak lüksü görmek, strese girmemek istiyorum. Bu ister bencillik, ister acımasızlık olsun, daha önceki evliliğimden öğrendiğim şey kimse içn fedakarlık yapılmamaso gerektiği. Hayallerimden, tatilimden, kıyafetimden, saçımdan, birikimimden, çocuğum için hazırladığım gelecekten kısıp annesini geçindirmek istemiyorum. Bu beni nasıl biri yapar bilmiyorum ama böyleyim. 45 yaşında bir insandan bahsediyorum, 65-70 olsa veya evliliğimin 20. Yılı olsa konu çok farklı olurdu. Şuanda daha yeni evleniyorum heveslerim var, eşimin arkasında maddi olarak durmayan bir babası ve bize evlendikten sonra kalacak yığınla borç varken birde kavınvalide eviyle uğraşmak istemiyorum. İlgi istemesi de cabası. Bekar kayınvalide çok zor gerçekten allah kimsenin başına vermesin.