Ben de günlerce Yusufumu yatağında yatıyor gördüm.Ağzı burnu kapalıydı,üstü örtülüydü.Ölüydü yani.Babası vardı yanımda.Bana dedi Yusuf yaşıyor.Bak ayağını kıpırdatıyor.Bir an baktım..Gerçekti.Ayağını kıpırdatıyordu.Sevinemedim bile.Nasıl olur diyordum feryatlar içinde.Bunca yıl aç susuz nasıl yaşadı...Üstünü açmaya çalışıyorum bir yandan nefes alsın diye,bir yandan su vermeye çalışıyorum deli divane...E diyorum sonra nolacak şimdi.Yine mi acı çekecek...Bak diyorum kaç yıl geçti hiç büyümedi.Hep böyle mi kalacak benim oğlum.Yaşadığına bile sevinemiyorum rüyamda bile görsem..O kadar acılar çekti ki...belki de bu benim bilinçaltımdır,içime işliyordu çünkü minicik bir bedenden hiçbir anestezi yapmadan omiriğinden sıvı almak..Defalarca denemişlerdi omuriliğine girmek için belinden...Ağlaması koridorları inletiyordu.Offf hengi biri anlatılır ki yaşadıklarının...Oğlum benim günahsızın...Çok çekti çok...