Ben çok yoruldum artık. 2 yaşında bir kızım var, 2 yaş sendromunu dibine kadar yaşıyorum. Eşimi de buradaki üyeler anlattığım kadar biliyorlar. Eşim sahurdan bu saate kadar yattı, hep böyle. Kızım beni hiç rahat bırakmıyor, evde bir iş yapsam sürekli meme veya başka birşey isteyerek veya yapmaması gereken şeyleri yaparak, dokunmaması gereken şeylere dokunarak veya ağlayarak beni çok yoruyor ve işlerim hep yarım kalıyor veya yapamıyorum ve doldum biriktim açıkçası. Eşim de niye ağlıyor niye kızıyorsun vs diye bana kızıyor ve çocuğun bana yapıştığından herşeye yetişemediğimi gördüğü halde azıcık oturup kendşme zaman ayırmak istemem ona batıyor ve şu saatte kalktın bu saat oldu hala heryer aynı duruyor diye laf ediyor.
Kızım ağlarken ben ağladığımda yaptığım hareketleri yapmaya başladı. Psikolojik olarak o kadar yorgunum ki sinirlendiğimde kendi kafama vuruyorum kızımda aynısını yapıyor ağlarken. Eşimde bugün bunu görünce çocuğun olduğu kapıyı kapatıp, senden hiçvir şey beklemiyorum artık, ne bana eşlik yap ne bana yemek yap hiçbirşey istemiyorum, bundan sonra bana neden benimle konuşmuyorsun neden benimle ilgilenmiyorsun da deme artık. Kaçta kalktın kaç saat oldu hala birşey yapmamışsın. Bu zamana kadar hiç değişmesin hiçbirşey yapmadın, artık hiç yapma istemiyorum, istediğin gibi gez, istediğin yere git, ama bana karışma artık. " dedi. Çocuğu da alıp parka götürdü. Bu mübarek ayda canıma kıymak istiyorum artık gördüğüm bu muameleden dolayı, anlaşılmadığım için, değersiz görüldüğüm için deliriyorum artık. Sadece kızımı düşündüğüm için yapamıyorum. Kızım ben öldükten sonra bu ailenin elinde kalsın istemiyorum, anne niye beni bırakıp gittin diye bana kızsın istemiyorum. Ama çok yoruldum. Hiçbirşey yapamıyorum, ne ders çalışabiliyorum ne de doğru düzgün ev işlerimi halledebiliyorum. Kendimi eksik hissediyorum, benden ne ev hanımı, ne anne olmazmış hiçbir şey bana yakışmıyor, ben ne kötü bir insanmışım. Ne evladıma doğru düzgün annelil yapabiliyorum ne eşime karılık, ne kötüymüşüm ben böyle.