çok geçmiş olsun. Nasıl insanlar bunlar, hiçmi vicdan yok, aile terbiyesi yok. neyin hırçınlığı, neyin isyanı bu. Her kafası bozulan çıksın sokağa birilerine zarar versin o zmn. sokakta yürümeye korkar olduk. Her küt sesine bomba patladı sanıyorum artık. yeni evliymişsin, kimbilir senelerce evliliğinin ilk günlerini hayal ettin, ilk günlerinde bunları yaşadın. ama böyle engeller insanları birbirine dahada kenetlendiriyor. Eşinle aranda çok farklı hassas bi bağ oluşmuştur şimdi. bende 20 eylülde evlendim, düğünümüzdan 10 gün önce trafik kazası geçirdi eşim, kaburgasında ufak bi çatlakla atlattı. Kazadan sonraki gün hastaneden çıkıp eve geldiğimizde, inan ne düğün ne başka bişe gözümde yoktu. Eşim yalnız yaşadığı için, annemle babamda kaldık. o ev, annemin babamın verdiği huzur. 3 gün ikimizde evden çıkmadık, eşim ayağa kalkarken bile acı çekiyodu zaten. Annemlerin evinde kendimi güvende hissediyordum, o evden hiç çıkmak istemedim. dördümüz hep orda yaşayalım hiçbiyere gitmeyelim hissettim. Hala üzerimden tam atmış değilim. Kaza haberini telefonla öğrenmiştim. önce arayıp ulaşamamıştım, 5 dk sonra biri arayıp haber verdi. şuan arayıpta ulaşamazsam tüylerim diken diken oluyor. Ben eşimden ve annemden babamdan uzaktayım, başka şehirde memurum. Olurda aradığımda açmasınlar telefonu kafamda türlü türlü senaryolar kuruyorum. Engel olamıyorum kendime. Keza ben uyuyakalıp tlfnu açmazsam komşularımı arıyolar annemler, kapıya komşular gelip uyandırıyo. Aile boyu pinpirikli insanlar olduk. Daha önceden annem çok ciddi bi hastalık geçirmişti, 3 senedir anneme arayıp ulaşamazsam yüreğim hop hop atardı. Bitek annemeydi ama şimdi herkese öyle oldum