- 4 Ekim 2015
- 348
- 138
-
- Konu Sahibi Hacettepeli06
- #1
İyi geceler hanımlar.. size içimi dökmek istiyorum bu gece. Kimseye anlatamadığım kendi içimde yaşadığım acımı sizinle paylaşmak istiyorum. Bundan 8-9 ay kadar önce amcamın oğlunun düğününde bir çocukla tanıştık. İsmi murat olsun. Bu kişi kuzenimin eşinin çocukluk arkadaşı,birlikte büyümüşler. Akrabaları falan çok uğraştılar bi konuşun görüşün diye. Murat düğünden bir süre sonra bana mesaj attı, konuşmaya başladık. Ben başlarda istemiyordum. Yani arkadaş olarak konuşuyordum, bir ilişki düşünmüyodum o sıra. Hep bi gel git yaşıyodum şans verip vermeme konusunda. Başlarda ilgisi de hoşuma gitmişti, ben de bir şans verdim. Ayrıl barış şeklinde geçti birkaç ay. Ailem bilmiyordu, bundan dolayı tedirginlik yaşıyodum, bitirmek istiyodum ama bağlanmıştım, ayrılsam bile birkaç gün sonra geri dönüyordum. Böyle böyle bikaç ay geçirdik, çok güzel zamanlarımız da oldu. Doğum gününü kutladık birlikte, annesigil zaten düğünde beğenmişti beni tanıyorlardı. Birlikte pikniğe falan gitmiştik. Bir gün ufak bir tartışmada, çok çok saçma bi sebepten ayrıldı benden. Ben bi anlam veremedim, defalarca aradım, hep konuşmak için çabaladım. O ise hep kaçtı. Fakat alışmama da izin vermiyordu ayrılığa, bazen hiç beklemediğim anda mesaj atabiliyodu, bi şarkı atıyordu mesela.. barışmak için atmıyordu o mesajları ama ben yine de ümitleniyordum işte. Aradan iki ay geçtikten sonra ben tekrar mesaj attım. Biz tekrar konuşmaya başladık, yumuşamıştı,çok güzel konuşuyordu. Sıfırdan başlamaya karar vermiştik. Ama sadece bikaç gün sürdü o güzel konuşmalar, hasret gidermeler. Birden tuhaflaştı, bana çok kötü davranmaya başladı. Gizli saklı bişeyler yaptığından emindim, ama çözemiyordum. Kendi yaptıklarını gizlemek için hep olur olmadık şeylerde beni suçluyodu, kendimi kötü hissettiriyordu. Bir gün çok kötü tartıştık telefonda. İlk kez birine böylesine bağırdım, o da bana bağırdı çağırdı. O gün bi daha hiç konuşmadık. Ertesi gün aradım meşgule atıp tamamen kapattı telefonu. Taa gece dönüş yaptı. Ben Balıkesire arkadaşımın yanına geldim dedi. ( barıştığımızda bana şey diyordu. İşten izin aldığımda balıkesire gidicem,ordan dönünce buluşuruz seninle güzelce konuşuruz bütün sorunlarımızı falan. Balıkesire ne için gideceğini sorduğumda sebebini söylemiyodu, vicdan rahatlatmam gereken bi konu var diyip kapatıyordu) ben bişey diyemedim. Dönmesini bekledim sadece, bana ne anlatacağını merak ediyodum. Ama döndüğü gün ayrıldı benden. Buluşmamıza da gerek olmadığını söyledi. Bir ay ayrı kaldık öyle. Sonra yine mesaj attı napıyosun nasılsın diye. Buluşmak istedi, keşke keşke keşke gitmeseydim. Keşke o günü yaşamasaydım. Keşke tarihten silebilsem,takvimden silebilsem o günü. Buluştuk, her şey yine çok güzel gibiydi. Sarıldık, özlemişim dedi. Ben de çok özlemiştim. Gözünün içine bakınca gözlerim doluyodu, yine ayrılacağımızı düşünüyodum, olmayacağını biliyodum. Bi yere gitmesi gerekti, telefonunu yanımda bırakıp. Böyle bişeyi hiç yapmazdı, yani o telefonu benim yanımda hiç bırakmazdı. Beni de şeytan mı dürttü nedir, açıp baktım mesajlarına. Bir kadınla konuşmuştu. Konuşmalarında birsürü bebek resimleri vardı. O sırada yanıma geldi sen napıyosun dedi. Senin çocuğun mu var ulan pislik diye bağırmaya başladım ben. Gözüm karardı, o anlar yok bende. Hatırlayamıyorum. Sinir krizi geçirdim, beni sakinleştirmeye çalıştı. Çocuğun benden olduğu kesin değil de, Balıkesire dna testi için gitmiştim de şöyle de böyle de. Birsürü şeyler söyledi. Ben dinlemedim dinlemek istemedim. Daha sonra kendime gelince bir kez daha konuştuk, helallik istedi, sana haketmediğin şeyler yaşattım dedi, ben de helal ettim kapattık öyle. Ama daha sonra biraz araştırmakla öğrendim ki, çocuğun annesi evliymiş ve bir çocuğu daha varmış. Kadın şimdi kocasından ayrı mı değil mi bilmiyorum. Murat bana, kadın hamileliğin son aylarında beni arıyodu ama ben inanmıyordum demişti. Kadının aradığı zamanlar, bizim yeni başladığımız zamanlardı. Böyle bi durumun içinde, benimle aylarca konuştu, beni seviyormuş gibi yaptı. Ben aylarca bi yalanı yaşamışım. O kadının profil resmindeki kazakla, Murat’ın en son yanıma geldiğindeki kazak aynı. Sevgili kazakları olur ya onlardan işte. Şu an beraberler. Bunları öğrendikten sonra çok zor günler geçirdim, rüyamda hep o küçük bebeği gördüm. Hep onları gördüm. Günlerce yemek yiyemedim, uyuyamadım. Halen bazı geceler sabahı zor ediyorum. Sevgi falan değil de işte, kendime çok çok kızıyorum. Ne diye bu kadar kördüm ki, ne diye kendime bunları yapmalarına izin verdim diye kendimi yiyorum. Herkese karşı güvenimi kaybettim. Kimseye güvenemiyorum, çok kötü hissediyorum. Kendime en büyük kötülüğü yine kendim yaptım ben. Ama şimdi daha iyiyim, büyük bi çoğunluğunu atlattım gibi hissediyorum. Sadece bazı geceler işte, bazı geceler nefes alamıyorum. Hazmedemiyorum olanları, sevilmemiş olmayı, kandırılmış olmayı, salak yerine konulmuş olmayı. Mutsuzluktan gebersin istiyorum, yüzü hiç gülmesin, bana yaşattıklarının aynısını yaşasın istiyorum. Bazen kendimi tutamayıp sosyal medyadan bakıyorum, her defasında çok pişman oluyorum. Çünkü bakınca nefesim daralıyor, hep görmek istemediğim şeyler görüyorum. Kendimi nasıl engelleyebilirim bilmiyorum, artık olanları unutmak istiyorum. O insan ölmüş gibi varsaymak istiyorum, sanki hiç olmamış gibi. Böyle işte hanımlar. Okuyan okumayan herkese teşekkür ederim.